Η αναφορά του Φρανσουά Ολάντ από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν σαφής. «Τώρα θέλω να αρχίσει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος, γιατί πρόκειται για μέρος της συνολικής συμφωνίας», είπε ο Γάλλος πρόεδρος, έχοντας δίπλα του την Ανγκελα Μέρκελ να παρακολουθεί με τη συνήθη άκαμπτη έκφραση στο πρόσωπό της.
Η δήλωση του Φρ. Ολάντ έχει ιδιαίτερη σημασία για πολλαπλούς λόγους. Από τη μια θέτει με έντονο τρόπο το ζήτημα στην «καρδιά» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μάλιστα στο πιο δημοκρατικά εκλεγμένο όργανό της.
Πέρα από αυτό, όμως, ο Γάλλος πρόεδρος διάλεξε να κάνει τη συγκεκριμένη αναφορά σε μια στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση στο πεδίο της οικονομίας, ενώ η γεωπολιτική της θέση είναι παραπάνω από κρίσιμη. Η οικονομική κρίση και το «καυτό» ζήτημα των αυξημένων προσφυγικών ροών μπορεί να μην έχουν κοινές ρίζες, έχουν όμως την ίδια αντιμετώπιση από τους περισσότερους Ευρωπαίους εταίρους: με παντελή έλλειψη διάθεσης για έμπρακτη αλληλεγγύη και με την Ελλάδα πάντοτε στη θέση του κατηγορουμένου.
Η παρέμβαση του Ολάντ, βέβαια, δεν είναι πυροτέχνημα. Η Γαλλία, από τη στιγμή που διαφάνηκε στον ορίζοντα η πιθανότητα μιας μεγάλης ρήξης στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ανέλαβε δράση. Συμμετείχε ενεργά στις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους δανειστές της, πρόσφερε τεχνική βοήθεια στην Αθήνα και τώρα διεκδικεί ενεργότερο ρόλο στις εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο.
Φέρεται μάλιστα να επιδιώκει να παίξει σημαντικό ρόλο σε μια συγκυρία στην οποία εντείνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών παραγόντων στο ευρωπαϊκό έδαφος, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ.
Ποιος θα κερδίσει στη διελκυστίνδα, το αγαπημένο «παιχνίδι» των Βρυξελλών, είναι αβέβαιο. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο είναι ιδιαίτερα δύσκαμπτο, η γερμανική ηγεσία εξαιρετικά προσεκτική και η Ανγκελα Μέρκελ έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι, ακόμη και αν βρίσκεται συγκυριακά «στριμωγμένη», βρίσκει τον τρόπο να αποφεύγει τα δύσκολα και τελικά να επιβάλλει τις γερμανικές θέσεις.
Με λίγα λόγια, οι βιαστικοί πανηγυρισμοί ταιριάζουν μόνο σε αφελείς.
