Τις οικονομικές, ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις και τούτο φυσικά όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Νέες διαχωριστικές γραμμές που αφορούν τις στρατηγικές για τα συστήματα υγείας, νέα ηθικά διλήμματα που αφορούν τον εμβολιασμό και τη σχέση της επιστημονικής γνώσης με τις δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά και κίνδυνοι όπως η ανάδυση ενός νέου κρατικού αυταρχισμού στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας.
Αλλά και σε ό,τι αφορά την οικονομία, μια παγκόσμια αντιπαράθεση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς για τον τρόπο διαχείρισης και αντιμετώπισης της νέας οικονομικής κρίσης που συνόδευσε την πανδημία, οικονομική κρίση, όμως, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι ενδέχεται να αυτονομηθεί και να οδηγήσει σε μια νέα παγκόσμια κρίση χρέους.
Σε αυτό το φόντο ακριβώς είναι που συμπληρώθηκαν πριν από λίγες μέρες δυο χρόνια από τις εκλογές του Ιουλίου του 2019. Από την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από την εμπέδωση του ΣΥΡΙΖΑ ως του ενός από τους δυο πόλους της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα.
Αν και κατά τα φαινόμενα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο πολιτικός χρόνος λόγω των παρατεταμένων λοκντάουν έχει επιβραδυνθεί, τίποτα δεν θα ήταν πιο μακριά από την αλήθεια. Διότι η Ν.Δ. μετέτρεψε την κρίση σε ευκαιρία, όχι για να αξιοποιήσει υπαρκτές δυνατότητες και ρωγμές ώστε να προετοιμάσει τη χώρα, τους θεσμούς, τις δημόσιες υποδομές για την αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης, αλλά για να επιταχύνει μια πολιτική της οποίας τα πρώτα δείγματα γραφής είχαν δοθεί ήδη από το καλοκαίρι του 2019.
Μια πολιτική επίθεσης στην εργασία, νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας προς όφελος μεγάλων και ισχυρών οικονομικών συμφερόντων αλλά και μια πολιτική που επιχειρεί να επιβάλει ένα νέο αυταρχικό καθεστώς στη δημόσια ζωή: από τα μέσα ενημέρωσης μέχρι τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Θέτοντας λοιπόν αυτές τις προτεραιότητες η Ν.Δ. ήταν εξαρχής δεδομένο ότι θα αποτύχει στρατηγικά στη διαχείριση της πανδημίας αλλά και ότι θα προκαλέσει σοβαρά πλήγματα στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, όπως ακριβώς συνέβη.
Και είναι ακριβώς αυτή η στρατηγική της αποτυχίας που δημιουργεί ένα μεγάλο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας, κύμα που καταγράφεται ακόμη και σε χαμηλής αξιοπιστίας δημοσκοπικές μετρήσεις. Το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, το πολιτικό του καθήκον απέναντι στις κοινωνικές δυνάμεις που θέλει να εκπροσωπεί, τις δυνάμεις της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα, είναι να μετατρέψει τη δυσαρέσκεια αυτή σε υπαρκτή κοινωνική και πολιτική δύναμη προοδευτικής αλλαγής.
Τα δυο προηγούμενα χρόνια πετύχαμε να θέσουμε τις βάσεις και να δημιουργήσουμε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για να εκπληρώσουμε αυτό το καθήκον. Υλοποιώντας τη στρατηγική της διεύρυνσης και ανασυγκρότησης του κόμματος, διπλασιάσαμε τα μέλη μας, ενώ, παρά την αναβολή του Συνεδρίου, προχωρήσαμε σε μια πρωτοφανή διαδικασία διαδικτυακών συνδιασκέψεων σε όλη την Ελλάδα με συμμετοχή 17.000 αντιπροσώπων ανανεώνοντας τις νομαρχιακές επιτροπές μας, τη ραχοκοκκαλιά δηλαδή του κόμματος. Ταυτόχρονα, αναδείξαμε, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, λόγω του σιωπητηρίου που έχει επιβάλει η κυβέρνηση στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, αλλά και τις υπαρκτές δικές μας αδυναμίες, σειρά εγκληματικών πολιτικών επιλογών και συντονιστήκαμε με την κοινωνική και κινηματική αντιπολίτευση που σταδιακά διαμορφώνεται, ιδιαίτερα στον χώρο της νεολαίας.
Το κυριότερο όμως είναι ότι καταφέραμε να επεξεργαστούμε ένα αριστερό πρόγραμμα που αποτελεί τη μόνη εναλλακτική λύση στην καταστροφική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ενα πρόγραμμα που εγκρίθηκε από την Προγραμματική μας Συνδιάσκεψη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία. Οι στόχοι του σαφείς και με καθαρό ταξικό πρόσημο: αύξηση μισθών και ενίσχυση της διαπραγματευτικής δύναμης της εργασίας, διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού κράτους με προτεραιότητα στη δημόσια υγεία, πράσινη και ψηφιακή μετάβαση χωρίς αποκλεισμούς, δημοκρατικές τομές στο κράτος και τους θεσμούς και φυσικά κατάργηση των συνόλου των αντιλαϊκών νόμων της Νέας Δημοκρατίας.
Στη βάση αυτού του προγράμματος και με δεδομένο ότι έχουμε πλέον αντικειμενικά εισέλθει σε προεκλογικό κύκλο με το πέρας δυο ετών από τις προηγούμενες εκλογές και τη συσσώρευση πολιτικών και κοινωνικών αδιεξόδων, μπορούμε σήμερα να διαμορφώσουμε μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία με καθοριστικό τον ρόλο της μισθωτής εργασίας και της νεολαίας της επισφάλειας, με τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, τον κόσμο της αγροτικής παραγωγής, τους επιστήμονες, τους αυτοαπασχολούμενους αλλά και τα πολύμορφα κοινωνικά κινήματα. Μια κοινωνική συμμαχία που θα μας δώσει τη νίκη στις εκλογές ώστε να συγκροτηθεί η αναγκαία προοδευτική διακυβέρνηση. Και αυτό είναι σήμερα το κύριο καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική συμμαχία. Η υποχρέωσή του απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
