Πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι κάποιο συναίσθημα, κάποιο ευχάριστο ή θλιβερό γεγονός, κάποια εικόνα, κάποιο υλικό.

Η Ντορέιντα Τζόγκου, απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, αξιοποίησε πολλά ερεθίσματα και παρουσιάζει στο Ρομάντσο, την πρώτη ατομική της έκθεση.

Όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας της, γεννήθηκε η επιθυμία να τον «βρει» στο Ορυχείο της Σελενίτσα. Εκεί που δούλευε ως γεωλόγος. 

Εκεί που δούλευε παλαιότερα ο παππούς της. Εκεί που δουλεύουν οι περισσότεροι άντρες, καθώς και αρκετές γυναίκες του χωριού.

Το Ορυχείο της Σελενίτσα, είναι από τα τελευταία στην Ευρώπη που παράγουν πίσσα. Πρώτη ύλη για κατασκευή δρόμων. Το αποκρουστικό μαύρο που διευκολύνει τις οδικές μεταφορές. Που ενώνει χώρες. Που φέρνει πιο κοντά τους λαούς.

Από την άλλη, το αβάσταχτο μαύρο στην ψυχή που προκαλεί η απώλεια!

Με καταγωγή από την Αλβανία η Ντορέιντα Τζόγκου (Doreida Xhogu), πιάνει την άκρη της κλωστής που ενώνει τον τόπο που γεννήθηκε και τον τόπο που μεγάλωσε. «Επεδίωξα να βρεθώ στο Ορυχείο και εκεί δοκίμασα να μιλήσω για την γλυπτική, αναμετρώντας τις δυνάμεις μου με ένα περιβάλλον δύσκολο, τραχύ και ταυτόχρονα οικείο», αναφέρει η ίδια. 

Όπως βλέπουμε σε βίντεο, φτιάχνει εκεί ένα ανθρώπινο ομοίωμα και το καίει σε μεγάλη φωτιά. Μπορεί να είναι η απεικόνιση της μεγάλης απώλειας του πατέρα. Ύστερα φτιάχνει έναν ξύλινο σκελετό, τον ντύνει με μαλλί προβάτου και το αλείφει με πίσσα. Με πρώτη ματιά θαρρείς πως πρόκειται για κάτι καμένο.

Μπορεί να είναι το απομεινάρι του ανθρώπινου ομοιώματος.

Κατασκευάζει μεγάλες τετράγωνες πλάκες από πίσσα και τις ρίχνει στο δάπεδο που χώρου που φιλοξενεί την έκθεση. Ζωγραφίζει και δημιουργεί από ξύλο.

Στην έκθεση με τίτλο Miniera, η οποία λειτουργεί καθημερινά 5-9 μ.μ. μέχρι 28 Φεβρουαρίου στο  Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια, παρουσιάζει θραύσματα όσων συνέβησαν στο Ορυχείο, «αποδεικτικά στοιχεία» μιας διαπραγμάτευσης τόσο με την ύλη όσο και με την απώλεια.