Πώς σχετίζεται η παράσταση MAIDS με τις «Δούλες» του Ζενέ;
Η παράσταση «MA(I)DS: η ορμή του φόνου ως θέληση για είναι» εδρεύει στο θεατρικό έργο «Οι δούλες» του Ζαν Ζενέ, που είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία των αδελφών Κριστίν και Λεά Παπέν που με συγκλονιστική βία σκότωσαν την Κυρία τους και την κόρη της. Ήταν η εκδίκηση δύο κοριτσιών της εργατικής τάξης κατά των αφεντικών τους, ένα «παράδειγμα ταξικού πολέμου», όπως λέει ο Ζενέ.
Για να αυξηθούν οι αιχμές του έργου του Ζενέ επινοήσαμε διεισδυτικής ενέργειας σωματικές δράσεις και διακείμενα (Δημητριάδης, Χίτλερ, Μαρξ).
Πώς αντιμετωπίσατε την Κλαιρ και τη Σολάνζ, τις δούλες στο έργο του Ζενέ;
Η ανάλυση και ανα-αφήγηση στο «MA(I)DS: η ορμή του φόνου ως θέληση για είναι» αφορά στην καταπίεση και στην ανισότητα, στο καταστροφικό παιχνίδι της εξουσίας, στον ψυχωτικό λυρισμό.
Οι δούλες Κλαιρ και Σολάνζ είναι ένα ψυχολογικό ζευγάρι. Δυο ψυχές αδιαχώριστα σιαμαίες σε κόσμο ερμητικά κλειστό. Η Κλαιρ υγιής (μάλλον εν αρχή υγιής) ευάλωτη ταυτίζεται με τη ψυχοπαθολογία της Σολάνζ. Δημιουργείται μια σύστοιχη μορφή ψύχωσης. Αγαπιούνται παράφορα και μισούνται παράφορα. Επιλέγουν συχνότερα το μίσος. Το κακό του να είσαι «δύο» ενώ συνδέεσαι ως «ένα», κρατά τον σύνδεσμό τους στη μορφή μιας ομοφυλοφιλικής αιμομικτικής αγάπης.
Επινοούν το παιχνίδι «κυρία», ένα παιχνίδι αλλαγής ταυτότητας προσπαθώντας να αποδράσουν από την καταπίεση της κυρίας τους, να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για απεμπλοκή από την υπόστασή τους, από την πραγματικότητα, ώσπου παγιδεύονται μέσα σε αυτό και οδηγούνται στην εξόντωση της μιας από την άλλην.
Ποιο ήταν τα ερωτήματα που κατεύθυναν τη σκηνική σας σύνθεση;
Το αρχικά ερωτήματα που μας απασχόλησαν είναι αν είναι προτιμότερο να είσαι «φόνισσα» από το να είσαι «υπηρέτρια»;
Πρόκειται για ιστορία δούλων, τρελών ή τεράτων; Για ιστορία ταξικής διαφοράς, κοινωνικής σχετικότητας ή παραφροσύνης;
Ασάφεια ταυτότητας, μίσος για τον εαυτό, διανοητική αστάθεια ή αντίδραση σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η βία, η εκμετάλλευση και η κοινωνική αδικία είναι αυτό που οδηγεί την σπαρακτική Κλαιρ στην μεταρσιωμένη αυτοκτονία;
Ποιος είναι ο στόχος της παράστασης;
Επιχειρούμε να προσφέρουμε στην κατεύθυνση δημιουργίας διευρυμένου πεδίου συνειδητότητας ώστε να γεννηθούν ιδέες, εικόνες, μεταβάσεις για την ταξική διαφορά, την ασάφεια της ταυτότητας, το μίσος για τον εαυτό, την αντίδραση σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η βία, η εκμετάλλευση και η κοινωνική αδικία.
Προσωπικά ψάχνω, σε κάθε σύνθεση, μια εκφραστική δύναμη απολύτως έντιμη, ανυποχώρητη στη πρόθεση, για να συναντηθώ παρηγορητικά με άλλους.
Αν αρνηθούμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας, ως πνευματικοί άνθρωποι, να υπονομεύουμε το δρόμο που έχει επιλεχθεί, να αντιληφθούμε τα όσα υπήρξαν και όσα δεν υπήρξαν, αν δεν επιθυμήσουμε τη παύση της κοινωνικής σχετικότητας της παραφροσύνης, της κοινωνικής – πολιτικής μας κατάσταση, αν αρνηθούμε να βγούμε, με τις προσωπικές μας φυγές, από την τραγική αμηχανία της ύπαρξης (αμηχανία: ο χαριτωμένος τρόπος να μιλάμε για την αδυναμία μας να υπερασπιστούμε το κοινωνικό μας μέλλον) τότε όλες οι αλήθειες θα είναι εναντίον μας.
