Το κεντρικό σύνθημα να «σπάσει το φράγμα σιωπής» στο εκτεταμένο φαινόμενο της βίας σε βάρος των γυναικών, και ευρύτερα της ενδοοικογενειακής βίας, ανέδειξε ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Νικόλαος Βούτσης, στη σημερινή αναφορά του κατά την έναρξη των εργασιών της Ολομέλειας με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας σε βάρος των Γυναικών, όπως έχει οριστεί η 25η Νοεμβρίου από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Με έμφαση ο κ. Βούτσης επισήμανε μια ιδιαίτερα σοβαρή διάσταση του φαινομένου, που αφορά «τη διαχρονική σιωπή που επικαλύπτει, επιχειρεί να αναιρέσει και τις περισσότερες φορές σκεπάζει αυτές τις πράξεις ενδοοικογενειακής βίας πολύ προτού έρθουν στη δημοσιότητα». Ο Πρόεδρος της Βουλής αναφέρθηκε στην «κοινωνική σιωπή» που, όπως τόνισε, «υποχρεώνει χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο, στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας, στην προσωπική σιωπή, στον καταναγκασμό, στην αίσθηση αναξιοπρέπειας».

Ο κ. Βούτσης εξέφρασε την ανάγκη και «το χρέος όλων μας» για «μια συνολική κινητοποίηση και προσπάθεια ώστε να υπερνικηθεί αυτή καθαυτή η κουλτούρα της σιωπής, η συνομωσία τελικά της σιωπής, που παράγει και μια ιδιότυπη βία της σιωπής».

Φόρος τιμής στους αγωνιστές και τα θύματα της κατοχικής περιόδου

Φόρο τιμής στους αγωνιστές και τα θύματα της κατοχικής περιόδου απέδωσε η Βουλή των Ελλήνων, με την προ ημερήσιας διάταξης αναφορά του Προέδρου του Σώματος κ. Νικολάου Βούτση στην Εθνική  Αντίσταση 1941-1944, επ’ ευκαιρία της πανελλήνιας ημέρας εορτασμού της, όπως έχει οριστεί η 25η Νοεμβρίου, ημερομηνία ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου το 1942, που υπήρξε μια από τις κορυφαίες πράξεις των αντιστασιακών δυνάμεων σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο Πρόεδρος της Βουλής υπογράμμισε ότι «η απόδοση τιμής στην Εθνική Αντίσταση δεν μπορεί παρά να είναι, σε ό,τι αφορά τη Βουλή, και μια προσπάθεια για τη διαμόρφωση συλλογικής μνήμης και συλλογικής κουλτούρας μνήμης» και σε αναφέρθηκε στις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η Βουλή σε αυτό το πλαίσιο.

Συγκεκριμένα ο κ. Βούτσης αναφέρθηκε στη συμμετοχή της Βουλής των Ελλήνων σε εκδηλώσεις που γίνονται προς τιμήν της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και στις πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει προς αυτή την κατεύθυνση και αφορούν την ίδρυση του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης, του Μουσείου των Ελλήνων Πεσόντων στο Άουσβιτς, καθώς και τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών για τις καταστροφές και τα εγκλήματα που υπέστη η χώρα μας από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.την περιοχή.

Αναλυτικά η ομιλία του Προέδρου της Βουλής:

«Να σπάσει το φράγμα σιωπής»

«Εύστοχο και επίκαιρο όσο ποτέ είναι το κεντρικό σύνθημα των γυναικείων οργανώσεων και των αρμόδιων κυβερνητικών και κρατικών θεσμών να σπάσει το φράγμα σιωπής σε σχέση με το μαζικό φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών και ευρύτερα της ενδοοικογενειακής βίας διεθνώς και στη χώρα μας.

H αντιμετώπιση των βίαιων ενεργειών ήταν και είναι, προφανώς, μέρος της αυστηρής εφαρμογής του Ποινικού Κώδικα. Είναι σημαντικό το ότι αυτό το οπλοστάσιο θωρακίζεται πλέον με τη νομοθεσία που η σημερινή Ελληνική Βουλή, στη Γ΄ Συνοδό της, με ευρεία πλειοψηφία θεσμοθέτησε για την έγκριση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης.

Υπάρχει όμως ένα επιπλέον πολύ σοβαρό ζήτημα για να φτάσει οποιαδήποτε υπόθεση αυτού του χαρακτήρα στον ποινικό κολασμό της.

Αυτό το ζήτημα αφορά τη διαχρονική εκτεταμένη Σιωπή, που επικαλύπτει, που επιχειρεί να αναιρέσει και που τις περισσότερες φορές σκεπάζει αυτές τις πράξεις ενδοοικογενειακής βίας πολύ προτού έρθουν στη δημοσιότητα. Κοινωνική Σιωπή που υποχρεώνει χιλιάδες γυναίκες διεθνώς, στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας, στην προσωπική σιωπή, τον καταναγκασμό, την αίσθηση αναξιοπρέπειας.

Τα στοιχεία όλων των έγκυρων ερευνών είναι γνωστό ότι δείχνουν πολύ μεγάλα ποσοστά και συνεχώς αυξανόμενα τα μεγέθη που αφορούν τη βιωματική δραματική εμπειρία της κακοποίησης των γυναικών όλων των ηλικιών. Ότι επίσης, η βία αυτή, πέραν της σωματικής, έχει και επιπλέον διαστάσεις την ψυχολογική, τη λεκτική, την άγρια παρενόχληση σε τόπους δουλειάς.

Είναι σημαντικό ότι αναπτύχθηκαν διεθνώς κινήματα που κερδίζουν σε δημοσιότητα, σε εντυπώσεις αλλά και σε αποτελέσματα, μέσα και από τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, για την καταγγελία όλων αυτών των μορφών βίας.

Πώς θα σπάσει όμως και πώς θα φύγει αυτό το πέπλο σιωπής που αφορά μεγάλα μέρη της κοινωνίας μας, αλλά και κρατικούς-κυβερνητικούς θεσμούς, ακόμα και οριακές συμπεριφορές της αστυνομίας ή της δικαιοσύνης, όταν δεν υπάρχει, όταν δεν γίνει το πρώτο βήμα της καταγγελίας;

Είναι σαφές ότι χρειάζεται μια συνολική κινητοποίηση και προσπάθεια για να υπερνικηθεί αυτή καθαυτή η κουλτούρα της Σιωπής, η συνομωσία τελικά της Σιωπής, που παράγει μια ιδιότυπη βία της Σιωπής.

Είναι επιτακτική ανάγκη και χρέος μας να ενθαρρύνουμε, να βοηθήσουμε, να εγκαλέσουμε όταν και όπου χρειαστεί, να νομιμοποιήσουμε επί της ουσίας –πέραν της τυπικής θεσμικής νομιμότητας– αυτόν τον αγώνα που αποσκοπεί στην αναγκαία κοινωνική απαξίωση και αναίρεση αυτής της «κουλτούρας Σιωπής», μέσα στην ίδια την κοινωνία. Φαινόμενο που βεβαίως, ενώ έχει σαφώς οριζόντια διάσταση, αποκτά και ιδιαίτερα κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά.

Να ενισχυθούν και να υποστηριχθούν με ανθρώπινο δυναμικό, με πόρους και με ουσιαστική στήριξη από τις τοπικές και περιφερειακές αρχές, όλες οι δομές που έχουν αναπτυχθεί για τη φιλοξενία των κακοποιημένων γυναικών και οι δομές επικοινωνίας και επιτήρησης που διευκολύνουν τη δημοσιοποίηση των χιλιάδων περιπτώσεων βίας. Περιπτώσεις που φτάνουν και σε ακραίες εγκληματικές ενέργειες, δηλαδή σε δολοφονικές πράξεις, που όταν συμβαίνουν αφήνουν ‘‘έκπληκτη’’, αιφνιδιασμένη και ακόμα πιο φοβισμένη, δυστυχώς, την κάθε τοπική κοινωνία αλλά και το πανελλήνιο.

Η καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει οργανικά και ως βασική προϋπόθεση την καταπολέμηση και την εξαφάνιση της ντροπιαστικής Σιωπής, που είναι ντροπιαστική για την ίδια την κοινωνία μας και όχι για τα θύματα της βίας, όπως πρεσβεύουν ακραίες συντηρητικές, ιδεολογικές και πολιτιστικές απόψεις, ανομολόγητες βέβαια ακόμα στον σύγχρονο κόσμο μας.

Η Βουλή, οι Βουλευτές, τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα πρέπει να δίνουμε το ‘‘παρών’’ 365 μέρες το χρόνο σε αυτόν τον αγώνα με στόχο την εξάλειψη του φαινομένου, που θα αποτελεί και ένα ελάχιστο στοιχείο πραγματικής προόδου της κοινωνίας μας».

Η αναφορά στον Εορτασμό της Επετείου της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944

«Η 25η Νοεμβρίου ετησίως τιμάται για την Εθνική Αντίσταση που υπήρξε για τη χώρα μας ένα οριακό ιστορικό, πολύ μεγάλο γεγονός, ένα σημείο αναφοράς, μνήμης αλλά και διαπαιδαγώγησης για όλες τις γενιές, από τότε μέχρι σήμερα και ελπίζουμε και για τις νέες γενιές.

Πρέπει να γνωρίζουμε και να το γνωρίζουν όλοι ότι η χώρα μας υπήρξε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, του αντικατοχικού αγώνα και των εκτεταμένων ενεργειών των οργανώσεων που ήταν ο κορμός της Εθνικής Αντίστασης, η χώρα με τις μεγαλύτερες απώλειες ποσοστιαία στην Ευρώπη, από κάθε άποψη και με τις μεγαλύτερες ταυτόχρονα αντιστασιακές πράξεις, όχι μόνο τις εμβληματικές αλλά και από πλευράς μαζικότητας. Πρέπει να γνωρίζουμε πως μόνο στη χώρα μας έγιναν οι δύο τεράστιες διαδηλώσεις: με τη μία αποτράπηκε η επιστράτευση για το ανατολικό μέτωπο, μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας, και με την άλλη καταγγέλθηκαν και αποτράπηκαν τα σχέδια για τη βουλγαρική κατοχή η οποία ήταν σε συνεννόηση με τον Άξονα. Είναι δύο τεράστιες μαζικές ενέργειες πέραν των χιλιάδων ενεργειών των αντιστασιακών που έγιναν κατά τη διάρκεια της τετραετίας.

Η απόδοση τιμής στην Εθνική Αντίσταση δεν μπορεί παρά να είναι, σε ό,τι αφορά τη Βουλή, και μια προσπάθεια για τη διαμόρφωση μιας συλλογικής μνήμης και μιας συλλογικής κουλτούρας μνήμης γι’ αυτά τα ζητήματα. Και θέλω να πω ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι όλες και όλοι. Αναφέρομαι, βεβαίως, στο σύνολο των δημοκρατικών κομμάτων. Γιατί η Βουλή, όλα αυτά τα χρόνια, συμμετέχει και συμβάλλει σημαντικά σε αυτή την προσπάθεια, να μην επικαλύπτει η λήθη τη μνήμη αλλά ίσα-ίσα να δημιουργούνται όλα τα σπέρματα και οι συνιστώσες μιας συλλογικής κουλτούρας μνήμης.

Πρέπει να υπενθυμίσω από το βήμα αυτό ότι η Βουλή συμμετέχει μαζί με άλλους φορείς τα τελευταία χρόνια στις μηνιαίες εκδηλώσεις που γίνονται και πριν και κατά τη διάρκεια της 28ης Οκτωβρίου, από την 12η Οκτωβρίου και ύστερα, στις εκδηλώσεις που γίνονται με τίτλο «Αθήνα ελεύθερη», όπου έχει γίνει δυνατόν πραγματικά να σηματοδοτηθούν, να χαρτογραφηθούν και να έρθουν στη δημοσιότητα όλα τα σημεία σε ολόκληρη την Αττική, ιδιαίτερα μέσα στην Αθήνα, όπου υπήρξαν κολαστήρια ή όπου έγιναν κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις. Αναφέρομαι για παράδειγμα στον αγώνα που δόθηκε στην Ηλεκτρική, στον Πειραιά, ή και σε άλλες αντιστασιακές δράσεις σε όλη την πρωτεύουσα. Ταυτόχρονα, έχουμε προχωρήσει σε μία σύμβαση, η οποία ήδη υλοποιείται, με την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας για την υποστήριξη άμεσα, σε σχεδιασμό, ο οποίος μέσα στο ’19 θα ολοκληρωθεί, της ανάδειξης και της δυνατότητας για επισκεψιμότητα και εμπλουτισμό όλου του τριγώνου όπου ήταν το κέντρο της Αντίστασης στη Στερεά Ελλάδα, με επίκεντρο τις Κορυσχάδες και τη Βίνιανη και επίσης έχουμε δημιουργήσει ένα κύκλο ενίσχυσης τιμής, χρηματοδότησης, χορηγιών για ταινίες, εκδόσεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις.

Έχουν γίνει εξαιρετικές εκθέσεις στο πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ που έχουν τεράστια επισκεψιμότητα, κυρίως από τον μαθητικό πληθυσμό της πρωτεύουσας και όχι μόνο, όπου αναδεικνύονται όλες οι αντιστασιακές πράξεις, προσωπικές και συλλογικές της περιόδου.

Και βεβαίως, δεν μπορώ παρά να υπομνήσω το ότι είχαμε και μέχρι πριν από λίγα χρόνια εδώ, συνάδελφό μας, τον Μανώλη τον Γλέζο και την τιμή που κάθε χρόνο δίνεται στην εμβληματική, σε ευρωπαϊκή διάσταση, πράξη υποστολής της γερμανικής σημαίας, που αποτέλεσε φάρο για αντιστασιακές πράξεις σε όλη την Ευρώπη. Να σας πω, διότι δεν είμαστε πληροφορημένοι για όλα, ότι ο Απόστολος Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος είχαν πάει από τη Μπενάκειο Βιβλιοθήκη που είναι Βιβλιοθήκη της Βουλής και στεγάζεται στο κτίριο που τώρα ανασυγκροτείται και ανοικοδομείται, δίπλα και πίσω από την Παλιά Βουλή, και πήραν από εκεί όλα τα στοιχεία που υπήρχαν για την Ακρόπολη, για την πρόσβαση, για την προσπελασιμότητα για όλο τον χώρο εκεί, μελέτησαν επί μέρες, απ’ ό,τι μας λένε οι ιστορικοί, για να μπορέσουν να κάνουν με αποτελεσματικότητα αυτές τις πράξεις. 

Και βεβαίως έχουμε καταγράψει το αίτημα που έρχεται όλα αυτά τα χρόνια από πάρα πολλές πλευρές και όχι μόνο από τις αντιστασιακές οργανώσεις για την ίδρυση ενός Μουσείου Εθνικής Αντίστασης στην πρωτεύουσα της χώρας. Όχι για να κλειστεί σε μουσείο η Εθνική Αντίσταση, αλλά ακριβώς επειδή έχουν αναδειχθεί κι εδώ, και το ίδιο έχει γίνει πλέον και στη Θεσσαλονίκη, όλοι οι τόποι μαρτυρίου ή οι τόποι όπου συνέβησαν οι αντιστασιακές δράσεις, να αποτελεί το κέντρο μέσα από το οποίο θα γίνεται η διασύνδεση με όλους αυτούς τους χώρους όπου θα υπάρχουν οι κορυφαίες πράξεις και για τα εκατομμύρια επισκεπτών που έρχονται στην Ελλάδα κάθε χρόνο και που θα πρέπει να ξέρουν ποια χώματα πατάνε. Διότι τέτοια Μουσεία υπάρχουν σε όλες ίσως τις άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, σε μερικές εκ των οποίων δεν έχουν εκθέματα για να γεμίσουν ούτε ένα δωμάτιο αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και αποτελούν σημεία τιμής τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες.

Επίσης, στο χώρο της Βουλής, με δική μας απόφαση, έχει ανεγερθεί τιμητική αναθηματική πλάκα για τους οκτώ συναδέλφους, συμπολίτες μας, Εβραίους βουλευτές που έγιναν θύματα στο Άουσβιτς και κάθε χρόνο η Βουλή πραγματοποιεί σχετική εκδήλωση ενώ έχει αναλάβει πλήρως -και στις αρχές του 2019 ελπίζουμε ότι θα γίνουν τα εγκαίνια με μια τιμητική εκδήλωση- τη διαμόρφωση του Μουσείου των Ελλήνων Πεσόντων στο Άουσβιτς. Διότι και εκεί, μέσα στο ίδιο το Άουσβιτς, έγιναν αντιστασιακές πράξεις με τη συμμετοχή και Ελλήνων κρατουμένων, Εβραίων, χριστιανών, ορθοδόξων αλλά και ανθρώπων οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος. Έχουμε αναλάβει και προχωράμε αυτή τη συνέργεια και είμαστε σίγουροι πως και αυτή την ελάχιστη τιμητική πράξη θα καταφέρουμε να την αποδώσουμε.

Τέλος, γνωρίζουμε ότι με ευρύτατη πλειοψηφία έχει διαμορφωθεί και πρόταση πορίσματος από την αρμόδια Επιτροπή, εδώ και μια διετία, για το σύνολο των γερμανικών αποζημιώσεων και των απαιτήσεων της χώρας για επανορθώσεις σε όλα τα ζητήματα –και είναι πάρα πολλά και που αφορούν όχι μόνο το κατοχικό δάνειο, αλλά και τις απώλειες ζωών, τον λιμό και όλα αυτά τα ζητήματα. Ίσως μέσα στον Γενάρη είναι πλέον ο καιρός να διεξαχθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η σχετική συζήτηση για να αναλάβει η Βουλή τις σχετικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν σε διακοινοβουλευτικό, διακρατικό και νομικό, διεθνές επίπεδο.

Με την ευκαιρία αυτή, για την απόδοση τιμής, πρέπει να αναφέρω ότι ακόμα κι εμείς, πόσο μάλλον τα παιδιά μας, δεν γνωρίζουμε ότι χιλιάδες χωριά και οικισμοί είχαν ισοπεδωθεί, πολλοί εκ των οποίων μαζί με τους κατοίκους τους, σύμφωνα με τις εγκυρότερες απογραφές που έγιναν αμέσως μετά τον πόλεμο, και από τον Δοξιάδη, και πέραν αυτών, είναι περί τις 110 οι διεθνώς αναγνωρισμένες περιπτώσεις ως εγκληματικές ενέργειες και ολοκαυτώματα στη διάστικτη ελληνική γη εκείνα τα πέτρινα χρόνια.

Εκ μέρους όλου του Σώματος αποτίουμε από την καρδιά μας τιμή στους ανθρώπους, τους αγωνιστές, στα θύματα αλλά και στις μνήμες εκείνης της περιόδου».