Αυτόν τον ρυθμό πάσχισε να κατακτήσει σε όλη του τη ζωή ο σπουδαίος αυτός θεατράνθρωπος, που έχασε τη μάχη για τη ζωή τη Μ. Πέμπτη. Γιατί, όπως έλεγε, "δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους κανόνες του θεάτρου και στους κανόνες της ζωής"...
Ο Λευτέρης Βογιατζής ταύτισε το όνομά του με την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Το κοινό που τον αποθέωνε στην Επίδαυρο πέρσι το καλοκαίρι, αλλά και όπου αλλού παρουσίασε τον Αμφιτρύωνα με το Εθνικό Θέατρο, όρθιο, με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, είχε συνείδηση της σημασίας του Λ. Βογιατζή για το ελληνικό θέατρο. Και με την τιμητική του χειρονομία του έδινε την ευχή να τα καταφέρει...
Όταν ανακοινώθηκε ότι θα εμφανιζόταν ξανά στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων ("αυτό που θέλω είναι να παίξω ξανά στο Θερμοκήπιο του Πίντερ, δεν έχω τελειώσει ακόμα μ' αυτό το έργο, αλλά θα πρέπει πρώτα να μάθω αν μπορώ", έλεγε), ενώ παράλληλα δούλευε προκειμένου να παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών τη δική του εκδοχή πάνω στον Οιδίποδα Τύραννο, όλοι πίστευαν ότι εκείνη η ευχή είχε πιάσει τόπο. Όμως η πρεμιέρα ματαιώθηκε και, δυστυχώς, αυτό δεν οφειλόταν στον χρόνο που πάντα απαιτούσε η τελειοθηρία του...
Ο Λευτέρης Βογιατζής γεννήθηκε το 1945, στην Καλλιθέα. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ στη συνέχεια παρακολούθησε για δύο χρόνια το Σεμινάριο Ράινχαρτ στη Βιέννη και τελείωσε τη Σχολή Κ. Μιχαηλίδη στην Αθήνα. "Πρώτη φορά έπαιξα μετά τον στρατό" σημείωνε σε ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο για την Lifo. "Δεν ήταν κάτι που ήθελα. Με σπρώξανε. Ίσως φοβόμουνα την απόρριψη και την αποτυχία. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν στο Ανοιχτό Θέατρο, που ήταν τότε εκεί που βρίσκεται τώρα το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Ήταν η κατά Γιώργο Μιχαηλίδη ιστορία του Βόυτσεκ, που ονομαζόταν Τα οράματα του Μπύχνερ. Μετά δούλεψα με το Αμφιθέατρο, ενώ ήταν να πάω στο Τέχνης. Λάτρευα τον Κουν και με λάτρευε, αλλά δεν συνεργαστήκαμε ποτέ... Μετά, έμεινα στο Αμφιθέατρο, στη συνέχεια στην επιθεώρηση με τα παιδιά του Ελεύθερου Θεάτρου, μετά στη Λαμπέτη και μετά έγινε η Σκηνή. Τέλος, έγινε Η νέα Σκηνή, όπως νέα ζωή".
Μέσα σε αυτές τις λίγες αράδες συμπύκνωνε ένα σημαντικό κεφάλαιο του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, που έκλεισε πρόωρα, όταν το ταξίδι που αναζητούσε πάνω στη σκηνή, αυτό που, όπως έλεγε, "είναι μέσα μου, δικό μου -και χρειάζομαι χρόνο και ησυχία" διακόπηκε απότομα. Από αυτό το ταξίδι, το δικό του, μας χάριζε, όσο μπορούσε πιο απλόχερα, τον τρόπο να ταξιδεύουμε μαζί του. Σε ευχαριστούμε γι' αυτό, Λευτέρη...
Του Σ. Κακουριώτη, από την Αυγή
