Και δεν πρέπει να την χάσουμε. Πρέπει, αντιθέτως, να αδράξουμε την ευκαιρία για να γράψουμε μια νέα σελίδα της ιστορίας μας, υποστηρίζοντας άνευ όρων το ψηφοδέλτιο του Φρανσουά Ολάντ.
Αν εκλεγόταν ο Ν. Σαρκοζί, αυτή θα ήταν η τελευταία πενταετής θητεία του. Θα αισθανόταν ότι είχε ακόμη πιο ελεύθερα τα χέρια του για να ξεσκίσει όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα. Κυρίως θα αλυσόδενε τη χώρα μας στα προστάγματα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κόσμου μέσω του σχεδίου του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, που έχει ονομαστεί και «μερκοζισμός». Αυτό οδηγεί στη λήψη αποφάσεων για τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, από την κοινωνική προστασία ώς τον ελάχιστο μισθό, στην εκπαίδευση, στην κατάρτιση, στην υγεία, στην ενέργεια, στις μεταφορές, ανάλογα με την καλή θέληση των μη εκλεγμένων αρχών στις Βρυξέλλες. Θα πρόκειται για την ακύρωση της κοινωνικής Δημοκρατίας και της ίδιας της Δημοκρατίας.
Η προεκλογική εκστρατεία, μεταξύ των δύο γύρων, του απερχόμενου προέδρου, συνιστά κάτι παραπάνω από εκτροπή ή απλό υπολογισμό για την απόσπαση ψήφων που πήγαν προς την άκρα Δεξιά. Πρόκειται για καλά προγραμματισμένη πολιτική επιλογή. Μήπως ο πρόεδρος των πλουσίων έχασε την πυξίδα του; Αυτή η ακραία ρητορική, που συχνά δίνει μεγάλη έμφαση προς τον λεπενισμό, συνιστά ακριβώς την πυξίδα του. Κάποιοι από τους πολιτικούς του φίλους, που έχουν ασκήσει και ασκούν ακόμη υψηλά κρατικά καθήκοντα, έκπληκτοι, δεν κρύβουν τις ανησυχίες τους, αν όχι τον τρόμο τους.
Ο Ν. Σαρκοζί ήλθε συνειδητά και εν γνώσει του σε ρήξη με ό,τι χώριζε τη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Ο υπολογισμός του δεν έχει μόνο εκλογική στόχευση. Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και πηγαίνουν βαθύτερα. Αυτή η τάση ισχύει ήδη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, από την Ουγγαρία ώς την Ολλανδία, από την Αυστρία ώς την Ελλάδα, από τη Νορβηγία ώς την Ελβετία και επίσης τις ΗΠΑ.
Το διεθνές κεφάλαιο, του οποίου ο Σαρκοζί είναι ένας από τους εκπροσώπους, έχει ανάγκη, σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της Ιστορίας, από ένα πολιτικό προσωπικό που να είναι ιδεολογικά αρκετά ισχυρό προκειμένου οι φοβερές ωδίνες και η ισχυρή οργή που προκαλούν οι επιλογές του να στραφούν εναντίον του.
Η ιδεολογία του ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων πρέπει να έχει ως πολιτικό συμπλήρωμα το φαντασιακό κοινωνικών ομάδων που είναι σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους, μιας Γαλλίας της εργασίας που κατηγορεί μια άλλη Γαλλία που είναι άνεργη λόγω των λογικών του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού. Η 5ετία που ολοκληρώνεται ήταν πεδίο πειρασματισμών. Μια κατηγορία πολιτών χαρακτηρίζεται υπεύθυνη για τα προβλήματα μιας άλλης. Ο Γάλλος κατά του μετανάστη, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι κατά εκείνων που υποτίθεται ότι είναι υποβοηθούμενοι, έντιμοι άνθρωποι που είναι περικυκλωμένοι από ορδές εγκληματιών. Με λίγα λόγια, ο νόμος της ζούγκλας εφαρμόζεται σε όλη την κοινωνία, με μια ολιγαρχία λεόντων που υψώνουν φράκτες προκειμένου να προστατευθούν από περιφρονητέα και υπό εκμετάλλευση πρόβατα. Το «τεκμήριο της νόμιμης άμυνας», που προέρχεται από το πρόγραμμα της άκρας Δεξιάς, δεν είναι τίποτε άλλο από το δικαίωμα στο λάθος που θα διαστρεβλώσει την ιδέα της καταστολής στην κατεύθυνση ενός αστυνομοκρατικού συστήματος.
Το ιστορικό πρόγραμμα συνίσταται στην απόσπαση οφελών από την κρίση προκειμένου να διαλυθεί μια και καλή η κοινωνική Δημοκρατία, με την παράλληλη στήριξη αυτής της εξέλιξης ως αναγκαιότητας. Πρόκειται για το σχέδιο των ισχυρών, που εδώ και πολύ καιρό ονειρεύονται να δουν «της Γης τους κολασμένους» να αποδέχονται τη σκλαβιά τους. Το όνειρο να βγουν οριστικά νικητές ενός ταξικού αγώνα, από τον οποίο ο λαός θα φθάσει μέχρι την απώλεια της συνείδησής του, σύμφωνα με τα λόγια του Αμερικανού Ουόρεν Μπάφετ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για τη «στρατηγική του σοκ» που τόσο καλά έχει περιγράψει η Ναόμι Κλάιν. Πρόκειται για πολιτικό προσανατολισμό του οποίου ο στόχος είναι η αποδυνάμωση των λαών, και ύστερα η απόσπαση κερδών από αυτή την αποδυνάμωση, φέρνοντας τους πολίτες σε κατάσταση σοκ, για να αποψιλωθούν κατόπιν από τα δικαιώματά τους.
Την Κυριακή, θα πρέπει να καταφέρουμε σοβαρό πλήγμα σε αυτό το υπερ-φιλελεύθερο, αυταρχικό, λαϊκιστικό πρόγραμμα, να βγούμε από αυτό το κλίμα μίσους και καχυποψίας, προκαλώντας την ήττα του Νικολά Σαρκοζί, τοποθετώντας τα διακυβεύματα εκεί όπου πρέπει να είναι, όπως έκανε διαρκώς το Αριστερό Μέτωπο.
Όλες οι μελέτες του πρώτου γύρου δείχνουν ότι εκατομμύρια συμπολιτών μας, πέρα από εκείνους που ψήφισαν τον Ζαν Λικ Μελανσόν, έχουν ως κοινό σημείο το ότι ζητάνε αναδιανομή του πλούτου, ισότητα και δικαιοσύνη, το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην κοινωνική προστασία, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, σε καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους και όλες, μια δημοκρατική ανάκαμψη στην πόλη και τις επιχειρήσεις, την οικολογική αλλαγή στη βιομηχανική ή αγροτική ανάπτυξη, έναν δημόσιο τραπεζικό πόλο.
Όλα αυτά δεν μπορούν να ξεκινήσουν παρά μόνο αν ηττηθεί ο σαρκοζισμός στις 6 Μαΐου. Η έκκλησή μας για μαζική υπερψήφιση του Φρ. Ολάντ, έτσι ώστε να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν είναι ούτε τυπική έκκληση ούτε, ακόμη λιγότερο, η επιλογή του μικρότερου κακού. Θεωρούμε, πράγματι, ότι η νίκη του Ολάντ θα δημιουργήσει μια εντελώς νέα κατάσταση, που πρέπει να αδράξουμε για να ξεκινήσουμε μια νέα φάση του αγώνα για την προώθηση των κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχει η παραμικρή ευκαιρία εξόδου από την καπιταλιστική και ευρωπαϊκή κρίση όσο επικεφαλής θα βρίσκεται το δίδυμο Σαρκοζί - Μέρκελ. Πρέπει το δίδυμο αυτό να σπάσει. Και οι ευθύνες του γαλλικού λαού έναντι όλων των αδελφών μας είναι να το πράξουν, επιφέροντας την ήττα του Σαρκοζί.
Αυτό ωστόσο δεν πρέπει να μας κάνει να έχουμε ψευδαισθήσεις. Πρέπει να δημιουργηθούν νέες συνθήκες για διεύρυνση του φάσματος των δυνάμεων, με το Αριστερό Μέτωπο, με συνδικαλιστικές οργανώσεις, με ενώσεις που θα δουν τη δυναμική τους να απελευθερώνεται για να αντιμετωπίσουν το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Πρόκειται για πράξη εμπιστοσύνης στην ικανότητα του κόσμου της εργασίας και της δημιουργίας να κινητοποιηθεί για να γράψει ένα παρόν και ένα μέλλον που να εναρμονίζονται με τις ελπίδες του.
Αν η Γαλλία δεν υπογράψει το σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας, χάρη σε ένα λαϊκό κίνημα που θα απαιτεί ένα νέο ευρωπαϊκό σύστημα για την ανθρώπινη, την κοινωνική, την οικολογική ανάπτυξη, πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν.
Το διακύβευμα είναι να ανοίξουμε μια ρωγμή, να συνεχίσουμε το κίνημα της εκπληκτικής εκστρατείας του Αριστερού Μετώπου στον πρώτο γύρο, ούτως ώστε μια άλλη πλειοψηφία να συσταθεί στη Βουλή, με πολλούς βουλευτές του Αριστερού Μετώπου. Από τη σύνθεση της Βουλής θα εξαρτηθεί η ποιότητα των νόμων που θα ψηφιστούν από αυτήν.
Μπορεί ο Φρανσουά Ολάντ να επαναλαμβάνει ότι δεν θα αλλάξει το πρόγραμμά του, αλλά γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι διαθέτει ψήφους ποικίλης προέλευσης, με κοινό σημείιο την απόρριψη του σαρκοζισμού και την επιθυμία μιας πραγματικά προοδευτικής αλλαγής. Μεταξύ των ψηφοφόρων στους οποίους θα οφείλει τη νίκη του, υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που επέτρεψαν στον Ζ.Λ. Μελανσόν να πάρει πάνω από το 11% των ψήφων στον πρώτο γύρο. Αλλά επίσης και το 1/3 των ψηφοφόρων που ψήφισαν τον σοσιαλιστή υποψήφιο, οι οποίοι δηλώνουν ότι θα είχαν ψηφίσει το Αριστερό Μέτωπο αν δεν φοβούνταν ότι δεν θα περνούσε αριστερός υποψήφιος στον δεύτερο γύρο, σε ένα περιβάλλον όπου, γύρω τους, οι πάντες προαισθάνονταν υψηλό αποτελέσματα της άκρας Δεξιάς. (...)
Η ιστορική περίοδος είναι πρωτόγνωρη. Η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι το 1981 και το 1997. Κρύβει μέσα της πραγματικές δυνατότητες, χάρη σε νέα στοιχεία, όπως η εμπειρία και η θέση πολλών συνδικάτων σε όλη την Ευρώπη. Και αυτή τη φορά έχουμε μια νέα συσπείρωση, το Αριστερό Μέτωπο, που, κατά την προεκλογική εκστρατεία των προεδρικών εκλογών, έγινε κτήμα των πολιτών, των διανοουμένων και των δημιουργών που θέλουν να το χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο αλλαγής δεδομένων.
