Τα τελευταία 3 χρόνια πραγματοποιείται τέτοια εποχή στο Λουγκάνο της Ελβετίας (στο ιταλόφωνο κομμάτι της χώρας) το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους «Other Movie» με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών από όλη την Ευρώπη. Φέτος το φεστιβάλ πραγματοποιείται στις 20-27 Οκτωβρίου και το πρόγραμμά του θα περιελάμβανε σε ειδικό αφιέρωμα 7 μικρού μήκους ταινίες νέων Ελλήνων δημιουργών. Μέχρι τώρα αγνοούσαμε την ύπαρξη του φεστιβάλ αλλά ο πρέσβης της Ελλάδας στη χώρα που πρόσφατα εγκατασταθήκαμε, ο κ. Χαράλαμπος Μάνεσης, φρόντισε να μας το μάθει.
Μέσω του left.gr, πληροφορηθήκαμε ότι με δική του επιστολή στη διοργανώτρια αρχή του φεστιβάλ 3 μέρες μετά την έναρξή του, «έκοψε» εκ μέρους της Ελλάδας (;) και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (!) τις ελληνικές συμμετοχές, επειδή στο φεστιβάλ συμμετέχουν επίσης καλλιτέχνες από τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και όχι από την «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», όπως ορίζει η οδηγία του ΟΗΕ.
Μάλιστα οι παραγωγοί/σκηνοθέτες πληροφορήθηκαν για το άδειασμά τους από τον κ. Πρέσβη μόλις μία μέρα πριν την αναχώρησή τους και μάλιστα από τους διοργανωτές του φεστιβάλ, οι οποίοι ανέφεραν ότι η παρέμβαση της ελληνικής πρεσβείας στην Ελβετία δεν άφηνε κανένα περιθώριο εύρεσης λύσης κοινής αποδοχής και εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για το γεγονός ότι μια τέτοιου είδους πολιτική παρέμβαση στερεί τη δυνατότητα ανάδειξης του έργου νέων καλλιτεχνών σε ένα ευρωπαϊκό φεστιβάλ.
Μάλιστα. Από πότε ο πρέσβης μιας χώρας (ο οποίος είναι διορισμένος από τη κυβέρνηση Σαμαρά) μπορεί να παρεμβαίνει τόσο ωμά στερώντας τη συμμετοχή σε νέους καλλιτέχνες από σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα; Από πότε μπορεί ο πρέσβης και η επίσημη κυβερνητική κατεύθυνση να δυσφημούν την ελληνική πολιτιστική σκηνή στο εξωτερικό; Από πότε η όποια οδηγία του ΟΗΕ επιβάλλει στον οποιοδήποτε άνθρωπο να συμμετέχει σε ένα πολιτιστικό φεστιβάλ με το όνομα που του υποδεικνύει για τη χώρα καταγωγής του και όχι με το όνομα της χώρας του όπως ο ίδιος ή η ίδια το επιθυμεί;
Και μάλιστα ο πρέσβης μίας χώρας ως εκπρόσωπος μιας πολιτικής που τα τελευταία χρόνια έχει διαλύσει κάθε έννοια πολιτιστικού δικαιώματος στην Ελλάδα, προσπαθώντας να διαμηνύσει ότι ο πολιτισμός από εδώ και πέρα θα πρέπει να θεωρείται πολυτέλεια για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Μιας πολιτικής που την ίδια ώρα που μειώνει δραματικά τους προϋπολογισμούς σε κάθε βαθμίδα διοίκησης για τον πολιτισμό, διορίζει «ημετέρους» και ανίδεους με τα πολιτιστικά δρώμενα, για παράδειγμα στο ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου (λέγε με και Άννα Παναγιωταρέα).
Ειδικά για μας που από τη στιγμή που έχουμε φτάσει στην Ελβετία ζούμε καθημερινά σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, τέτοιες παρεμβάσεις –που ο κ. πρέσβης θέλει να πιστεύει ότι αντιπροσωπεύουν και την ελληνική κοινότητα εδώ– μας φαίνονται εντελώς ξένες και οριακά ανήκουστες. Στο ΕΤΗ (το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης όπου φοιτούμε), συνεργαζόμαστε με ανθρώπους από το Περού, την Ισπανία, την Αιθιοπία, τις Κυριακές όποτε προλαβαίνουμε παίζουμε ποδόσφαιρο με αφγανούς, με χιλιανούς και ολλανδούς, και στην φοιτητική εστία μένουμε μαζί με νέους και νέες από τη Γερμανία, τη Λεττονία, τη Τουρκία, τη Νορβηγία και άλλες χώρες καθώς και με ανθρώπους που μας λένε ότι κατάγονται από τη Μακεδονία, εννοώντας τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και όχι προφανώς το ελληνικό γεωγραφικό διαμέρισμα με το ίδιο όνομα. Κι εμείς αλλά και οι υπόλοιποι συγκάτοικοί μας τους αναγνωρίζουμε τη καταγωγή τους όπως ακριβώς μας την αναφέρουν.
Το πρόβλημα του ονόματος με τη γείτονα χώρα είναι γνωστό και ο σημερινός πρωθυπουργός φέρει τεράστια ευθύνη για τη μη επίλυσή του προ 20ετίας, και από τη θέση του ως τότε ΥΠΕΞ, και κυρίως λόγω του εθνικιστικού παραληρήματος που καλλιεργούσε μέσω του ακροδεξιού του μορφώματος, της Πολιτικής Άνοιξης. Για μάς η λύση στο πρόβλημα δε θα έρθει με ωμές παρεμβάσεις σε καλλιτεχνικά δρώμενα, ενέργειες που καλλιεργούν τον εδώ και τον εκεί εθνικισμό: όσο από τη μία πλευρά υψώνονται αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κάθε γωνιά της χώρας και η ένταξη σε στρατιωτικούς μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ παρουσιάζεται στην κοινωνία ως αναπτυξιακό εργαλείο, και από την άλλη πλευρά αναβιώνουν τα πιο ξενοφοβικά και μισαλλόδοξα αντανακλαστικά από μια κυβέρνηση που λειτουργεί μέσω χρυσαυγιτών μυστικοσυμβούλων και οι γείτονες επιβάλλεται να αποκαλούνται υποτιμητικά «Σκοπιανοί», μόνο ανυπέρβλητα εμπόδια θα σηκώνονται στην προσέγγιση των δύο λαών.
Για εμάς η λύση μπορεί να είναι μόνο η ανατροπή, με την καλλιέργεια μιας εξωτερικής πολιτικής που θα σέβεται το δικαίωμα των γειτόνων στην αυτοδιάθεση, επιδιώκοντας παράλληλα ανάλογο σεβασμό. Η ανατροπή των υπαρχόντων πολιτικών συσχετισμών που θα μάχεται ενάντια στον εθνικισμό από όποια πλευρά κι αν αυτός προέρχεται είναι στοίχημα και στις δύο πλευρές των συνόρων. Τουλάχιστον στη μία πλευρά, με τη λαϊκή συμμετοχή να αποτελεί διαρκές διακύβευμα και αναγκαία προϋπόθεση, είναι πιο κοντά από ποτέ…
Ζαρκαδούλας Άκης
Δήμας Παναγιώτης
Μέλη νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, φοιτητές στο ETH Ζυρίχης
