«Μέρες που είναι...

Μέρες που είναι, μέρες δύσκολες; Μέρες αγάπης; Μέρες νοσταλγίας; Μέρες μοναξιάς; Καθημερινές ημέρες; Λίγο από όλες ε;

Προσπαθούμε να σκεφτούμε θετικά, πρέπει να σκεφτούμε θετικά, θέλουμε; Θέλουμε, θέλουμε, αχ σε όλους αυτό λέω, “θετική σκέψη και δύναμη” και όταν πέφτω το λέω και στον εαυτό μου.
Πέρασαν 11 χρόνια, εμείς στο μηχανάκι αυτός στο αυτοκίνητο, πέρασε με κόκκινο... stop!

Stop στη ζωή του Δημήτρη, stop στα όνειρά μου, ταυτόχρονα και στις οικογένειες μας.

Ο χρόνος λέει τα γιατρεύει όλα, απλά το παίρνουμε απόφαση και συνεχίζουμε. Το κάθε μέλος της οικογένειας πρέπει να είναι δυνατό για τους άλλους, δυνατό μα με ευαισθησίες, μην τα κρατάτε μέσα σας, μην κλείνεστε μέσα σας. Αγκαλιάστε τα παιδιά σας, το ταίρι σας, έχετε ανάγκη πολύ περισσότερο ο ένας τον άλλον. 

Κλάψτε, φωνάξτε, μα συνεχίστε να ζείτε. Αυτό το λέω μετά από μια κουβέντα με ένα άτομο όπου έχασε το αδερφάκι του, “το ξέρω έφυγε και πονάνε οι γονείς μου, μα εγώ είμαι εδώ και τους έχω ανάγκη” έτσι είναι, ξέρω εύκολο στα λόγια μα δύσκολο στην πράξη.

Κάντε το όμως, στο εορταστικό τραπέζι φέτος γεμίστε την ή τις καρέκλες που έμειναν κενές με πρόσωπα αγαπημένα και θυμηθείτε αστείες και ευχάριστες στιγμές που περάσατε με τα άτομα που φύγανε νωρίς.

Πονάω κι εγώ μέσα μου, δεν το παίζω άνετη, μα χρειαζόμαστε αλληλεγγύη και δύναμη. Ήμασταν φίλοι κολλητοί και ερωτευμένοι, τουλάχιστον πρόλαβα να του πω ότι τον αγαπάω. “Αν μ’ αγαπάς
κι ειν’ όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω” αυτό το τραγούδι τραγουδούσε, το αγαπούσε κι αυτό έχω παρηγοριά.

Ας ευχηθούμε λιγότερα τροχαία, (τι ευχή κι αυτή;) περισσότερους υπεύθυνους οδηγούς, δύναμη και κουράγιο στις οικογένειες, στους συγγενείς και φίλους/ες των θυμάτων.

Κάποτε φοβόμουν τον θάνατο, πλέον όχι σκέφτομαι ότι θα τον ανταμώσω, θα με περιμένει (ελπίζω). Μην αφήνετε τον εαυτό σας να πέσει κι αν δεν μπορείτε να το αποφύγετε, τότε αφήστε τον να πέσει στην αγκαλιά αγαπημένων προσώπων.

Καντουχάρ Φιλίζ, SOS Τροχαία Εγκλήματα – Ξάνθη».