Οι άνθρωποι που μιλάνε για επανάσταση και ταξική πάλη χωρίς να αναφέρονται ρητά στην καθημερινή ζωή,
χωρίς να καταλαβαίνουν πως ο έρωτας είναι ανατρεπτικός,
χωρίς να βλέπουν τη θετικότητα της άρνησης των περιορισμών,
αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους.
Ραούλ Βανεγκέμ
Ομολογώ ότι δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι σχετικά με το ΚΚΕ. Την αφορμή, ωστόσο, μου έδωσε η φράση της Αλέκας Παπαρήγα, στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης για τα 94 χρόνια του κόμματος: «η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ», δήλωσε, «είχε ολόκληρες φράσεις αντιγραφή από θέσεις ακόμα και ορολογίες (sic) του ΚΚΕ» [1]. Μια φράση πραγματικά εντυπωσιακή, αφού είναι ενδεικτική όχι μόνο του πολιτικού αδιέξοδου, αλλά κυρίως του φόβου στον οποίο βρίσκεται πλέον ο Περισσός. Δεν θα σχολιάσω περισσότερο την έμμεση ομολογία της γ.γ. ότι οι θέσεις του ΚΚΕ αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και ότι το κόμμα ενοχλείται από την αντιγραφή του copyright. Θα πω μόνο ότι προκαλεί θλίψη η εικόνα μιας αριστεράς που φετιχοποιεί λογικές ιδιοκτησίας, λογικές δηλαδή που παραπέμπουν στα καθορισμένα όρια μιας ιδιωτικής σφαίρας και όχι ενός ανοιχτού πολιτικού κόμματος. Και θα προσθέσω το αυτονόητο: ότι απέναντι σε μια αριστερά που αυτοαναφερόμενη αυτοαχρηστεύεται, με τον ίδιο τρόπο που αχρηστεύονται και οι πολιτικές θέσεις όταν δεν διαχέονται στην κοινωνία αλλά παραμένουν ως εντολή ιερατείου εντός του μηχανισμού και της νομενκλατούρας του, το μόνο δυνατό πεδίο για την απελευθέρωση είναι η έννοια του δημόσιου, που δεν είναι τίποτα άλλο από το όνομα της κοινωνίας απέναντι στην «ορθή γραμμή» των φαντασμάτων που αυτοθαυμάζονται στον καθρέφτη.
Ωστόσο, η ιδιοκτησιακή αντίληψη του ΚΚΕ δεν αφορά μόνο τις θέσεις του. Αυτό είναι το εύκολο και βολικό πρόσχημα. Η αντίληψη αυτή είναι προφανές ότι απευθύνεται απειλητικά προς την κοινωνία, και ότι στρέφεται κυρίως ενάντια στους πρώην ψηφοφόρους του που μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και σε αυτούς που επιθυμούν να ακολουθήσουν. Δαιμονοποιώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ επιτίθεται και αφορίζει την μετακίνηση των ανθρώπων, αφού μπροστά στο ορμητικό κύμα που γεννούν η οργή και η απόγνωση στήνει σύνορα που περιχαρακώνουν, ενώ παράλληλα προβάλλει ένα αποκρουστικό σχήμα στο οποίο δεν χωράει η έννοια της κινητικότητας. Κοντράροντας τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα επιχειρεί να χειραγωγήσει το δικαίωμα των ανθρώπων να παθιάζονται την κάθε στιγμή, να ονειρεύονται καινούρια όνειρα, να οπλίζουν τις επιθυμίες τους, να έχουν τις βιωματικές εμπειρίες που εκείνοι επέλεξαν. Κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να ευνουχίσει την ανάγκη τους να γοητεύονται, να σμίγουν τις ανάσες τους και να σπάνε το φόβο, να μετακινούν τα εσωτερικά τους όρια, να φτιάχνουν τις κοινότητες που γουστάρουν και να συμμετέχουν σε αυτές. Επιτιθέμενο στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ουσιαστικά αμφισβητεί ότι οι πολιτικές ταυτότητες δεν είναι δεδομένες, ότι εμπλουτίζονται, ότι αναδιατάσσονται, ότι σπάνε τείχη, ότι είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον πολλαπλασιασμό των πολιτικών/κοινωνικών χώρων. Και το κυριότερο: η επίθεση αυτή αποτυπώνει τον τρόμο του μπροστά στην ρήξη της κοινωνίας με την ιδέα της συναίνεσης, και την αμηχανία του απέναντι σε μια γενικευμένη ανυπακοή που αυθαδιάζει στην προφητεία ότι «έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη» χωρίς να σπάσει ένα τζάμι, -πόσω μάλλον, στην καρτερική προσμονή μέχρι να επαληθευτεί.
Είναι προφανές ότι ο φόβος του ΚΚΕ είναι το αποτέλεσμα της πολύχρονης άκαμπτης περιχαράκωσής του, της στοχοπροσήλωσής του στην χειραγώγηση, της καταγγελτικής του αντίληψης απέναντι σε ό,τι «παρεκκλίνει», της άρνησής του να δεχτεί την πολλαπλότητα και τον πειραματισμό. Της αδυναμίας του να αφουγκραστεί αυτό που δεν φαίνεται, αλλά κραυγάζει. Είναι η κατάληξη της απροθυμίας του να δει ότι κάτω από την φαινομενική ασυνέχεια υπάρχει μια βαθιά κρυμμένη συνέχεια: στα κοινωνικά κινήματα, στις ανθρώπινες επιθυμίες, στην ανάγκη για ελευθερία, στην ποίηση των τοίχων, στην αναλαμπή του μέλλοντος. Ότι «κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία», σύμφωνα και με το καταπληκτικό σύνθημα του γαλλικού Μάη. Έτσι τώρα, αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που ξεφεύγει από την μιζέρια των ασφυκτικών μέτρων του, δυσκολεύεται να απαντήσει στα νέα ερωτήματα που προκύπτουν από τις καινούριες συνειδήσεις που φτιάχτηκαν στους δρόμους και τις πλατείες. Και σε μια κρίσιμη στιγμή που ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο, το ΚΚΕ ως κομμάτι αυτού του κόσμου των βεβαιοτήτων που καταρρέει, κάνει μια επιλογή επιβίωσης, μια επιλογή κλεισίματος απέναντι στο Άλλο: επιτίθεται σε αυτήν την αλλαγή, υπερασπιζόμενο το υπό πλήρη απονομιμοποίηση αστικό πολιτικό σύστημα, με το οποίο αλληλοσυμπληρώνονται με μια διαστροφική λογική ότι ο ένας χρειάζεται τον άλλον και το σύμπαν του. Ένα σύμπαν δομικά στοιχεία του οποίου ταυτίζονται με αυτά της δικής του ταυτότητας/μερικότητας.
