Η ¨Καθημερινή" έκανε και άλλη "κασιματιά". Έστειλα από χθες το βράδυ σχόλιο για το άρθρο του εν λόγω κυρίου, το οποίο δεν έχει δημοσιευθεί. Δεν ξέρω αν και πόσο πρέπει να περιμένω, αλλά μάλλον μπορώ να δηλώνω πλέον ότι με λογόκριναν. 

Το σχόλιό μου:

"Αγαπητέ κύριε Κασιμάτη, αν βρίσκατε πουθενά τους στίχους με τους οποίους ο Ρίτσος ύμνησε την εισβολή του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, και μας τους υποδεικνύατε, θα υποχρεώνατε εμένα και τους απανταχού μελετητές του, οι οποίοι ματαίως ψαχνουμε τοσα χρόνια τι ακριβώς εννοούν όσοι αναπαράγουν αυτό τον βολικό (;) μύθο καθώς στίχοι, δηλώσεις, σημειώσεις ή ό,τι άλλο γραπτό του ποιητή, ακόμα και τα ανέκδοτα, εξετάστηκαν ενδελεχώς, πλην εις μάτην. Προσφεύγουμε λοιπόν και στη δική σας βοήθεια μήπως και επιτέλους φωτιστούμε."

Η πραγματικότητα: είναι όπως τα λέει ο Νίκος Σαραντάκος. Διαβάστε εδώ. Εν ολίγοις, η δήλωση στον Λιάνη επισύρει την μήνιν των τριών διανοητών κλπ κλπ. Στίχος ΔΕΝ υπάρχει. Ως βιογράφος του Ρίτσου και ως επιμελήτρια του αρχείου αυτογράφων έργων του που έχει κατατεθεί άπό την οικογένεια στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, το δηλώνω κατηγορηματικά. Οποιος  βρει και μας παραθέσει αυτό ή οτιδήποτε ανάλογο, θα λάβει το βραβείο Λαμπρής Φούσκας- Κασιμάτη. 'Η,όπως λένε και εις την αλλοδαπήν: όποιος έχει να πει κάτι, ας το πει τώρα, ή ας σωπάσει για πάντα.