φωτ. EUROKINISSI/KLODIAN LATO

Το βράδυ της Δευτέρας ανηφορίσαμε μέχρι το Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα για να δούμε τον Φοίβο Δεληβοριά. Την επόμενη μέρα πήγαμε στην Τεχνόπολη να ακούσουμε τον Σπύρο Γραμμένο. Δύο όμορφες βραδιές, όαση στην έρημο της σαπίλας των τελευταίων ημερών. Το μόνο στενάχωρο ήταν ότι τη Δευτέρα τραγουδούσε και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, και δεν τα προλάβαμε όλα. Ξέρετε, αυτός ο φλώρος, που λέει κι ο Μπέος.

Κοινός παρονομαστής στις συναυλίες ήταν το γεγονός ότι συγκεντρώθηκαν πολύτιμα αγαθά για τους πλημμυροπαθείς, ενώ οι καλλιτέχνες δεν περιορίστηκαν στο ψυχαγωγικό κομμάτι, αλλά πήραν θέση για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Δεν ξέρω ποια είναι η άποψη του Μπέου για τη «μαγκιά» και τη «φλωριά», αλλά μπορώ να τη φανταστώ. Μάγκας είναι αυτός που η κοινωνία μας έχει μάθει να ονομάζει «παντελονάτο», που θα πει και μια κουβέντα παραπάνω άμα λάχει. Τα κάνει όλα με πάθος και συμφέρει. Ε, αν σηκώσει και το χέρι του καμιά φορά, μην παρεξηγήσουμε. Από υπέρμετρη αγάπη είναι.

Σύμφωνα με αυτή τη νοοτροπία, «φλώρος» είναι αυτός που θα τραγουδήσει κάτι γλυκανάλατα τραγουδάκια και θα είναι πάντα μέσα στην γκρίνια. Γκρινιάζει για τα πολιτικά, γκρινιάζει για τα κοινωνικά, γκρινιάζει για τα οικονομικά, γκρινιάζει, γκρινιάζει, γκρινιάζει.

Συγγνώμη που θα το χαλάσω, αλλά δεν είναι έτσι. Οι φλώροι του Μπέου είναι καλλιτέχνες που διοργανώνουν όμορφες βραδιές με κοινωνική προσφορά. Που δεν μένουν στα ακόρντα και στους στίχους τους, αλλά παίρνουν θέση πολλές φορές εις βάρος της καριέρας τους. Ή, ακόμα καλύτερα, συνδυάζουν τα τραγούδια τους με την άποψή τους. Που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.

Τις έχουμε ανάγκη αυτές τις... φλώρικες βραδιές γιατί μας γεμίζουν ελπίδα. Κάθε μέρα με τους φλώρους λοιπόν!