Το κίνημα που ξέσπασε στη Μινεάπολη μετά τη δολοφονία του Goerge Floyd γρήγορα επεκτάθηκε σε 23 από τις 50 πολιτείες της Αμερικής. Κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει ένα τέτοιο γεγονός. Από την απόλυτη σιωπή που επέβαλε η πανδημία, φτάσαμε, μέσα σε λίγες μέρες, σε μια κραυγή αγωνίας, που εκφράζεται από κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες, πολύχρωμες, φωνές που αγωνιούν για δικαιοσύνη και αναδεικνύουν το αίτημα για αλλαγή. Υπό αυτή την έννοια η αμερικάνικη κοινωνία δεν επέστρεψε ποτέ στην κανονικότητα.
Η δολοφονία του G. Floyd  δεν έγινε ακόμη ένας κρίκος στην μεγάλη αλυσίδα θυμάτων της αμερικάνικης αστυνομίας. Η συγκεκριμένη δολοφονία αποτέλεσε την αφορμή να ανασυρθούν στην επιφάνεια όλα τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας που βρίθει αντιφάσεων, ανισοτήτων και αποκλεισμών. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μετατράπηκε στο «όχημα» για την εκδήλωση μιας συνολικής κοινωνικής δυσαρέσκειας τόσο προς τις πολιτικές του Τραμπ όσο και προς το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Αυτός είναι και ο λόγος που τα τεκταινόμενα την επομένη της δολοφονίας προκαλούν τρόμο στους συντηρητικούς και όχι έκπληξη.
Ένα σύστημα που μέχρι για πολλά χρόνια καυχιόταν για την δημοκρατία, για την αρχή της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, για τα περίφημα "check and balances" στις υπερεξουσίες των θεσμών, ένα πολιτικό σύστημα που αυτοαποκαλούνταν «η γη των αμέτρητων ευκαιριών», πλέον βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα έλλειμμα ευκαιριών, ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης που εξωθεί λευκούς μαύρους, ισπανόφωνους γυναίκες και νέα γενιά, να παλεύουν μεταξύ ανεργίας και κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας, για το αυτονόητο, για την αξιοπρέπεια τους.
Βεβαίως και το βασικό αίτημα, η «καύσιμη ύλη» της πυρκαγιάς που ξεκίνησε από τη Μινεάπολη, στρέφεται ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, ενάντια στο white supremacy που δεν κατάφερε να υπερβεί ούτε η προεδρεία του Obama, αλλά η κοινωνική οργή, όπως αυτή αντανακλάται στις μαζικότατες κινητοποιήσεις που ξεσπούν στις αχανές εκτάσεις του αμερικάνικου εδάφους, έχει και μια δεύτερη ρίζα, τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες, τις αμέτρητες, εν πάση περιπτώσει, υποσχέσεις ενός συστήματος που αδυνατεί να τις εκπληρώσει.
Με άλλα λόγια οι συγκρούσεις στην Αμερική συντελούνται πλέον ενάντια στη δομική βία ενός συστήματος που είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να αναπαράγεται στη βάση των ανισοτήτων και των αποκλεισμών. Είναι μια συνολικότερη μάχη για ίση μεταχείριση, δικαιοσύνη και δημοκρατία, μια μάχη για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των ανθρώπων που βιαίως εξωθούνται στο περιθώριο.
Η εξέγερση των λαών της Αμερικής απέδειξε ότι η τελευταία δεν είναι αυτό που μας παρουσιάζουν. Εδώ και δεκαετίες υπήρχε ένα «κοινωνικό καζάνι» που όλα αυτά τα χρόνια συνέχιζε να βράζει. Οι αριθμοί και οι οικονομικοί δείκτες ίσως δεν αρκούν για να περιγράψουν τη ζωή των ανθρώπων αν και το σίγουρο είναι πως το μισό των Αμερικανών πλέον ζει κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας. Την εικόνα αυτού του μέχρι πρότινος υπόκωφου αναβρασμού συμπληρώνει η κατάσταση που επικράτησε κατά τη διάρκεια της πανδημίας με 15 εκ. νοικοκυριά να μην μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο, με τις ουρές χιλιομέτρων στα συσσίτια και με την ανεργία να εκτοξεύεται από το 3,2% στο 24,9%.
Τούτων δοθέντων, λαμβάνοντας υπόψη και την συγκυρία, είναι φανερό ότι η αμερικάνικη κοινωνία, επέλεξε τελικά να μην θυσιαστεί για να χτιστεί ακόμη ένας όροφος στο Trump Tower. Γι’ αυτή την εξέγερση πάντως, ισχύει ότι για όσες προηγήθηκαν. Είναι η ατμομηχανή της ιστορίας. Όπως, όμως, για καθεμία που βρίσκεται σε εξέλιξη, έτσι και για αυτή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων την κατάληξή της και τις αλλαγές που θα προκαλέσει. Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση;
Ένα είναι σίγουρο, ότι αν απαντήσουμε στην ερώτηση τι σημαίνει ανθρώπινη ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος παράγει ο ίδιος αλλά και αλλάζει τον ίδιο του τον βίο. Η παραγωγή βίου που χρειαζόμαστε τώρα οφείλει να έχει ως ύλη αξίες διαφορετικές από αυτές που πορευτήκαμε ως σήμερα. Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη, ισότητα, ελευθερία και δημοκρατία. Χρειαζόμαστε έναν κόσμο που μας χωρά όλους και όλες.