Αναρωτιόμουν πότε ήταν η τελευταία περίοδος που ζήσαμε ήρεμες μέρες. Δύσκολο να τις βρω μέσα στο καλοκαίρι. Εκλογές, πυρκαγιές, δολοφονία Κατσούρη, ξανά πυρκαγιές, δολοφονία Καρυώτη, τώρα πλημμύρες. Σίγουρα μου διαφεύγει κάτι σημαντικό, που δεν συγκρατώ λόγω πυκνότητας της επικαιρότητας.

Ισως κάποιες λίγες συνεχόμενες μέρες μέσα στο καλοκαίρι να ήταν ήρεμες. Αν όχι, πρέπει να πάμε πίσω στην άνοιξη, ενδεχομένως και στον χειμώνα. Έχει συμβεί άραγε αυτό ξανά στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας; Τόσο πολλά καταστροφικά γεγονότα, που κάνουν ακόμα και στον πιο αναίσθητο άνθρωπο κάτι να σπάει μέσα του.

Δεν είμαι οπαδός των υπερβολών, αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι κάτι παρόμοιο. Προφανώς δεν αναφέρομαι στα φαινόμενα. Αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σίγουρα σε διαφορετικό βαθμό σήμερα, λόγω κλιματικής κρίσης. Αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι. Όποιος θέλει να ζει ομαλά, πρέπει να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Όχι να συμβιβαστεί, αλλά να δημιουργήσει το πλαίσιο που θα προστατεύσει τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Συγγνώμη, αλλά κάτι τέτοιο δεν το έχουμε δει. Δεν το λέω λόγω αντιπολιτευτικής λαγνείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μακάρι να μην ίσχυε. Δυστυχώς, όμως, είναι αλήθεια. Και ξέρετε κάτι ακόμα; Κανείς δεν ζήτησε από τον Μητσοτάκη να σταματήσει τα καιρικά φαινόμενα, κανείς δεν ζήτησε κάτι παράλογο. Αυτό που ζητάει ο κόσμος είναι να μην πεθαίνει τζάμπα και βερεσέ. Όπως φαίνεται υπάρχει τρόπος να συμβεί αυτό, για παράδειγμα, να τηρηθούν οι υποχρεώσεις και να προετοιμαστούν οι περιοχές πριν την επέλαση της κακοκαιρίας. Φευ...

Το χειρότερο όμως είναι πως όταν περάσει και αυτό, εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε στην ανασφάλεια, στην αβεβαιότητα και στον φόβο.

ΥΓ.: Για να μην κλείσουμε μίζερα και θλιβερά, κρατάω τις εικόνες αλληλεγγύης στους πληγέντες που γεμίζουν τη χώρα και μας δείχνουν ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και νοιάξιμο.