Πολλά έντυπα και τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης δεν απευθύνονται πλέον στον πολίτη που συμμετέχει στις διαμαρτυρίες ή ενημερώνεται από εναλλακτικές πηγές στο διαδίκτυο. Η εικόνα της πραγματικότητας που φιλοτεχνούν αφορά μόνο εκείνους που είναι (ακόμη) εξαρτημένοι απ’ αυτά για την ενημέρωσή τους.
Επιστρέφοντας από την προχθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με αφορμή την επίσκεψη της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην Αθήνα, τα νεύρα μου ομολογώ πως δοκιμάστηκαν διαβάζοντας στο facebook ένα αρκετά δημοφιλές στάτους του Μάνου Ματσαγγάνη. Ο υποψήφιος βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, παρατηρώντας από το μπαλκόνι του, κάπου κοντά στην Ακρόπολη, διμοιρίες επίλεκτων δυνάμεων να παρελαύνουν με στρατιωτική στολή και βηματισμό, αναρωτιέται σε ποια σοβαρή χώρα μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. «Μόνο σε φθαρμένες δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής και του υπόλοιπου τρίτου κόσμου, τις παραμονές κάποιου πραξικοπήματος» απαντά, και καλεί τον… ΣΥΡΙΖΑ να συνεννοηθεί με τις δυνάμεις που πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία προκειμένου να επανέλθει η συνταγματική νομιμότητα. Υποθέτει δε πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα δυσκολευτεί, σε μια τέτοια προσπάθεια, να καταδικάσει κάθε παραβίαση του Συντάγματος, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Σκέφτεται κανείς πως όποιος θέλει να λέγεται πολιτικός δεν θα έπρεπε να βλέπει την κοινωνία από το μπαλκόνι του, ωστόσο ακόμα και από ένα μπαλκόνι χαμηλού ορόφου ήταν φανερό πως η εν λόγω «διμοιρία» δεν αποτελούνταν από πραγματικούς καταδρομείς, ίσως θα έπρεπε να ξέρει πως η συγκεκριμένη ομάδα εφέδρων (διότι περί αυτού επρόκειτο) έχει κάνει με τον ίδιο τρόπο την εμφάνισή της και σε άλλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, και τότε σίγουρα δεν θα του περνούσε από το μυαλό ότι το γεγονός εγκυμονεί κινδύνους για… εκτροπή του πολιτεύματος.
Από το μπαλκόνι στην οθόνη όμως… Το ίδιο βράδυ στις ειδήσεις του Mega, αλλά και άλλων καναλιών, οι έφεδροι καταδρομείς έχουν την τιμητική τους, όπως και οι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ που εμφανίστηκαν ντυμένοι ναζί και έκαψαν τη ναζιστική σημαία και ο νεαρός Αμερικανός που έτρεχε γυμνός μπροστά στο Κοινοβούλιο. Συνέβησαν πράγματι τα συγκεκριμένα, κατά το μάλλον ή ήττον φαιδρά ή κακόγουστα, περιστατικά, όποιος όμως βρισκόταν την Τρίτη στο Σύνταγμα ξέρει πως δεν σφράγισαν αυτά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας…
Στο μεταξύ την ίδια μέρα, το πρωτοσέλιδο του Guardian αποκαλύπτει και στα ελληνικά ΜΜΕ τις καταγγελίες για βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, πάνω από 220 προσαγωγές γίνονται προληπτικά πριν από τη συγκέντρωση με τεκμήρια ενοχής ως επί το πλείστον χειρουργικές μάσκες και φακελάκια Riopan (ενίοτε οι προσαχθέντες πηγαινοέρχονται περισσότερες της μίας φοράς στην Ασφάλεια), άνθρωποι που απλώς βγάζουν φωτογραφίες ξυλοκοπούνται από αστυνομικούς, ένα νεαρό κορίτσι χρησιμοποιείται ως ασπίδα από αστυνομικό των ΜΑΤ (το περιστατικό, από τη σύλληψή της ήδη, έχει απαθανατιστεί από 4 διαφορετικούς φωτογράφους)• πριν από λίγες μέρες στο διαδίκτυο κυκλοφορεί φωτογραφία αστυνομικού που χτυπά με ανεστραμμένο κλομπ αιμόφυρτο εργαζόμενο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (σε άλλη… απόπειρα εκτροπής), λίγες ακόμη μέρες νωρίτερα η Ελληνική Αστυνομία δημοσιοποιεί φωτογραφίες συλληφθέντων από το προηγούμενο συλλαλητήριο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (οι περισσότεροι εκ των οποίων συνελήφθησαν σε προσυγκεντρώσεις σε γειτονιές της Αθήνας). Όλα αυτά δεν εγκυμονούν κανέναν κίνδυνο εκτροπής (εξ ου και δεν αξιολογούνται ως σημαντικά ούτε από το μπαλκόνι ούτε από την οθόνη), αποτελούν ωστόσο δείγματα διολίσθησης σε μια κατάσταση αστυνομικής αυθαιρεσίας και παραβίασης στοιχειωδών ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων• και εύλογα αναρωτιέται κανείς σε ποια σοβαρή χώρα μπορεί να γίνονται ανεκτά, σε ποια φάση φθαρμένων δημοκρατιών της Λατινικής Αμερικής αντιστοιχούν. Απ’ το μπαλκόνι και την οθόνη, όμως, τηρείται αιδήμων σιωπή.
Η πιο ενδιαφέρουσα παρατήρηση ίσως είναι πως πολλά έντυπα και τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης δεν απευθύνονται πλέον στον πολίτη που συμμετέχει στις διαμαρτυρίες ή ενημερώνεται από εναλλακτικές πηγές στο διαδίκτυο – κι αυτό όχι μόνο σε θέματα καταστολής• πως δεν ενδιαφέρονται πλέον ούτε να τον ενημερώσουν ούτε να τον πείσουν. Η εικόνα της πραγματικότητας που φιλοτεχνούν αφορά μόνο εκείνους που είναι (ακόμη) εξαρτημένοι απ’ αυτά για την ενημέρωσή τους, εκείνους που ίσως παίρνουν (ακόμη) στα σοβαρά φήμες για «πραξικοπήματα που δεν έγιναν» και για εκτροπές που κυοφορούνται ή μας απειλούν.
