«Η Ευρώπη περνάει μια τεράστια υπαρξιακή κρίση. Στις 25 Μαρτίου, στη Ρώμη, βρέθηκαν όλοι οι ηγέτες για να γιορτάσουν τα 60α γενέθλια τις Ε.Ε. η αρχή της οποίας έγινε με τη Συνθήκη τις Ρώμης το 1957. Την ημέρα των γενεθλίων της είχαμε ταυτόχρονα μια ‘κηδεία’ και ένα ‘διαζύγιο’ που επισκίασαν τις γιορτές» αναφέρει Στο Κόκκινο Ρόδου 103.7 ο Κώστας Δουζίνας. Και εξηγεί:
 
«Το διαζύγιο»
«Με το δημοψήφισμα σε ένα από τα μεγάλα κράτη-ιστορικά έθνη της Ευρώπης, οι Βρετανοί ψήφισαν να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σ’ αυτό το γεγονός ίσως δεν έχει δοθεί όση σημασία θα έπρεπε μα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ουδέποτε κάποιο κράτος έφυγε από την Ε.Ε. Το γεγονός ότι ο βρετανικός λαός ψήφισε να φύγουν, δείχνει το αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών οι οποίες έχουν επιβληθεί από την Ε.Ε. καταναγκαστικά σε εμάς -με τα μνημόνια, τη λιτότητα κλπ-.  Στη Βρετανία, οι ίδιες περίπου πολιτικές -χωρίς μνημόνιο και χωρίς πιστωτές οι οποίοι το επέβαλλαν- μας δείχνει ότι το ζήτημα ήταν καθαρά ιδεολογικό. Για να το γενικεύσω, αυτού του είδους οι πολιτικές οι οποίες έγιναν η δογματική ορθοδοξία στην Ε.Ε., και στην Ευρώπη γενικότερα, τα τελευταία 30-35 χρόνια, έχουν οδηγήσει σε μια αντίσταση, σε μια εξέγερση των λαών η οποία εμφανίζεται με την ψήφο σε κόμματα και σε απόψεις οι οποίες είναι αντισυστημικές. Αυτό έγινε με το Brexit. Πέρα από τη μεγάλη σημασία που έχει το Brexit σε σχέση με την Βρετανία και τα αποτελέσματα που θα έχει στην Ε.Ε., ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα είναι ότι η Βρετανία έδινε ένα μεγάλο κομμάτι του προϋπολογισμού, δηλαδή έδινε περισσότερα από ό,τι έπαιρνε  πίσω. Χωρίς αυτό το κομμάτι τώρα, σημαίνει ότι πιθανόν μεγάλα προγράμματα, από τα οποία και η Ελλάδα παίρνει σημαντικά κονδύλια, θα μειωθούν».
 
«Η κηδεία»
«Σε μια διαδικασία προς τα 60χρονα γενέθλια και ενόψει της μεγάλης υπαρξιακής κρίσης που υπάρχει σε όλα τα επίπεδα (η οικονομική που ξεκίνησε με τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση το 2008, η πολιτική, η προσφυγική/μεταναστευτική, το Brexit κ.α.), η Ε.Ε. προσπάθησε να σκεφτεί και να απαντήσει στο τί θα κάνουμε στο μέλλον» αναφέρει ο κ. Δουζίνας θυμίζοντας τη Λευκή Βίβλο του Γιούνκερ και τις άλλες Λευκές Βίβλους που δημιουργούνται για επιμέρους μελλοντικά θέματα.
«Το συμπέρασμα από τη συζήτηση είναι ότι αυτό που θεωρείτο το όραμα της Ευρώπης -και κυρίως των ευρωκρατών-, ήταν η συνεχής σύγκλιση (ever closer union), μια σύγκλιση προς ενοποίηση, αρχικά οικονομική και έπειτα πολιτική για να προχωρήσουμε προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Αυτό τελείωσε, αυτή είναι η κηδεία.
Ακόμα και ο κ. Σόιμπλε ο οποίος, μέσα στην ‘τρέλα’ του, είναι από τους πιο παλιούς φεντεραλιστές ευρωπαίους πολιτικούς που υποστήριζε την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, σε μια σειρά από δηλώσεις, όπως και άλλες δηλώσεις της κας. Μέρκελ και του κ. Μακρόν, δείχνουν ότι αυτό το πράγμα τελείωσε.

Προχωράμε σε ένα μέλλον που σε επίπεδο αρχιτεκτονικό-θεσμικό και πολιτικό (κυρίως στον κοινωνικό χώρο) είναι τελείως αχαρτογράφητο. Το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι του χρόνου η Ε.Ε. δε θα είναι η ίδια. Είμαστε σε μια θάλασσα, δεν ξέρουμε που θα πάμε και δεν ξέρουμε καλό κολύμπι –δεν υπάρχει ηγεσία. Και εκεί η Αριστερά είναι ο μόνος πιθανόν χώρος ο οποίος έχει και τη φαντασία και τη βούληση να βάλει ορισμένα νέα θέματα στη συζήτηση για την Ευρώπη τα οποία, δυστυχώς οι κ.κ. Γιούνκερ, Μέρκελ και Σόιμπλε δεν πρόκειται να βάλουν.
 
Στην ερώτηση για το αν θα επαναδιαμορφωθούν οι γαλλογερμανικές σχέσεις μετά την εκλογή Μακρόν, π Κώστας Δουζίνας απαντά: «Ο γαλλογερμανικός άξονας ήταν η θεμέλια λίθος και η καρδιά της Ε.Ε. Τη δεκαετία του ‘50 -χοντρικά το λέω-, έγινε ένας συμβιβασμός μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας –αντιπάλων και εχθρών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Γαλλία ήθελε τη μεγάλη αγορά της Γερμανίας, χωρίς δασμούς κλπ και ίσως και οικονομική βοήθεια αφού το «γερμανικό θαύμα» άρχιζε να πετυχαίνει. Η δε Γερμανία ήθελε από τη Γαλλία –χοντρικά πάλι- την ιστορική και συμβολική αναγνώριση ότι δεν είναι πια ένα κράτος-εγκληματίας. Αυτό λειτούργησε μέχρι το 1973 που μπήκε η Μεγ. Βρετανία, η επόμενη μεγάλη ενίσχυση της Ε.Ε. Από τη δεκαετία του ‘80 και μετά, που άρχιζαν να μπαίνουν και τα νέα κράτη, άλλαξε η ισορροπία με διαφορετικές συμμαχίες και ομαδοποιήσεις. Ακολούθως, η Γαλλία μπαίνει σε μια μακρόχρονη οικονομική κρίση ενώ, αντίθετα, η Γερμανία μέσα από τις πολιτικές λιτότητας αρχίζει να αναπτύσσεται οικονομικά και γίνεται ο «ηγέτης». Αν ο Μακρόν προσπαθήσει να ξαναγυρίσει στην πιο ισορροπημένη σχέση Γαλλίας – Γερμανίας, άρα και μια μεγαλύτερη ισορροπία στην Ε.Ε., είναι ένα ερώτημα. Για να είμαστε όμως απόλυτα ρεαλιστές, η νίκη του Μακρόν με τις δυσκολίες που είχε να σχηματίσει κυβέρνηση και την περιορισμένη νομιμοποίηση, δεν τον ενδυναμώνει. Επιπλέον, οικονομικά δεν υπάρχει κάτι που να κάνει τη Γαλλία δυνατότερη από την περίοδο Ολάντ. Οπότε, δε νομίζω ότι θα έχει μεγάλη τύχη προς το παρόν».
 
«Τα καλά νέα» για την Ευρώπη
Αναφερόμενος στα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών, ο Κώστας Δουζίνας αναφέρει: «Ο βρετανικός λαός ψήφισε μετά από μια σύντομη προεκλογική περίοδο αφότου προκήρυξε τις εκλογές η Μέι  για να αποκτήσει απόλυτη κυριαρχία και να καταστρέψει το Εργατικό κόμμα για μια γενιά. Το συντηρητικό κόμμα ήταν πολύ μπροστά στις δημοσκοπήσεις και οι σχολιαστές –ακόμα και οι βουλευτές και τα στελέχη του Εργατικού κόμματος που ήταν ενάντια στον Κόρμπιν- θεωρούσαν ότι θα είναι μια καταστροφή της αριστεράς. Το ερώτημα που πλανιόταν ήταν πόσο σύντομα μετά την ήττα του θα παραιτηθεί ο Κόρμπιν. Μέσα σε πέντε εβδομάδες έγινε μια τεράστια αλλαγή και το Εργατικό κόμμα πήρε τα καλύτερα αποτελέσματα από την εποχή των εκλογών του 1945. Αυτή η ανατροπή έδειξε ότι όταν υπάρχει μια ριζοσπαστική, εναλλακτική λύση σ’ αυτό τον κόσμο -που έχει υποφέρει τρομερά και έχει προχωρήσει σε μια αντισυστημική λογική-, την υιοθετεί.

Αυτό έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ, αυτό έγινε με τον Κόρμπιν, αυτό έγινε με τον Σάντερς στην Αμερική (όπου εκεί βέβαια το κατεστημένο του Δημοκρατικού κόμματος απέτρεψε την εκλογή του και ‘έχασε η Κλίντον τις εκλογές). Με αυτή την επιτυχία του Κόρμπιν και όλων των πολιτικών εναντίον της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού, νομίζω ότι ξεκινάει το τέλος αυτής της ιστορίας. Το βλέπουμε πλέον και στις δηλώσεις των σοσιαλιστών ηγετών στην Ευρώπη. Και για να …ευλογήσουμε τα γένια μας, ήταν πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ που έβαλε αυτά τα θέματα στην ατζέντα, καμία κυβέρνηση δεν τα έθετε τόσα χρόνια. Άρχισε όμως να γίνεται κατανοητό, ιδιαίτερα από το 2013, ότι αυτό το οικονομικά καταστροφικό και πολιτικά διαλυτικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Μπαίνουμε σιγά-σιγά σε μια νέα περίοδο, η ιστορία έχει αρχίσει να ξανακινείται. Δίνω ένα αισιόδοξο μήνυμα, βέβαια αυτή η αισιοδοξία εξαρτάται και από εμάς…». 

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ

douzinas-rodos1498222111.jpg