Η κυρία που δουλεύει σε μαγαζί οικιακών ειδών - μεγάλο μαγαζί, τμήμα αλυσίδας, πάνω από 100 τμ. συν πατάρι με έπιπλα, γεμάτο μικροπράγματα κουζίνας και σαλονιού - δουλεύει μόνη της, χωρίς άλλον υπάλληλο. Κόσμος μπαίνει, ρωτάει, μερικοί αγοράζουν, τρέχει από τα ράφια στο ταμείο, απαντάει, πουλάει, εισπράτει, παίρνει κάρτες, συσκευάζει, φτιάχνει δώρα. Α, ναι, καθαρίζει κιόλας. Και με προθυμία και χαμόγελο.

Μπήκαμε να πάρουμε ένα δωράκι για φίλη. Μας είπε τις συνθήκες εργασίας ενώ περιμέναμε τη σύνδεση για την κάρτα. Και το παράπονό της.

"Με είπε μία πελάτισσα 'κακομοίρα'¨. Δεν είμαι κακομοίρα, παλεύω να κάνω ό,τι μπορώ καλύτερα". Και συνέχισε¨

"Σας παρακαλώ, προσέξτε λίγο το μαγαζί, να πάω στην τουαλέτα, δεν μπορώ άλλο".

Μείναμε, την περιμέναμε. Ήρθε ταχύτατα, μας ευχαρίστησε, ευχές κ.λπ.

"Κακομοίρα"; Όχι βέβαια. Ηρωίδα της καθημερινής μάχης για την επιβίωση, περήφανη γι αυτό. Στην Ελλάδα των "ευγενών" υπηρεσιών μπορεί να μη δένεται τ' ατσάλι, αλλά με αίμα, κόπο, ιδρώτα και πόνο αμπαλάρεται ένα τηγάνι ...

Καλές γιορτές

(«Κλέψαμε» το παραπάνω κείμενο από το προφίλ του Απ. Δεδουσόπουλου στο Facebook)