Στις περιπτώσεις που κριθεί από τα δικαστήρια ότι απεργοί -μέλη του συνδικάτου που έχει κηρύξει απεργία- κλείνουν και δεν επιτρέπουν την είσοδο στην εργασία όλων όσοι διαφωνούν εμπράκτως με αυτήν δεν θα κληθούν να καταβάλουν μόνο το οικονομικό αντίτιμο που θα τους επιδικαστεί, αλλά θα κινδυνεύσουν ακόμη και με ποινή φυλάκισης.
Μισεί τα συνδικάτα, σιχαίνεται τις απεργίες, λατρεύει τους απεργοσπάστες. Ο λόγος για τη Νέα Δημοκρατία. Εχει μεγάλη παράδοση σε παρεμβάσεις για να περιορίσει τη δράση των συνδικάτων και να δυσκολέψει την προκήρυξη απεργιών.
Το κορυφαίο όλων (δεν πρόκειται να επινοηθεί κάτι ανάλογο σε ευρηματικότητα και σε κυνισμό) ήταν η κατάργηση των τάξεων και ως εκ τούτου και της ταξικής πάλης που εκτόξευσε ο υπουργός Εργασίας της πρώτης κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή την περίοδο της μεταπολίτευσης. Είναι απλό. Αν κάτι δεν μας αρέσει, δεν προσπαθούμε να το καταλάβουμε, δεν επιδιώκουμε να συνομιλήσουμε μαζί του μπας και βρούμε κοινούς τόπους, δεν το ανεχόμαστε, απλώς το καταργούμε. Αν αυτό όμως επιμένει, έχουμε διάφορους τρόπους να το χαλιναγωγήσουμε.
Οποτε είμαστε πλειοψηφία στη Βουλή περνάμε τους κατάλληλους νόμους που μας βοηθούν να στριμώξουμε τα συνδικάτα. Εξασφαλίζουμε χωρίς κόπο την απόλυτη στήριξη των εργοδοτικών οργανώσεων γιατί αυτές είναι ο φυσικός σύμμαχός μας, τα δικά τους συμφέροντα υπηρετούμε. Βάζουμε τα φιλικά μας μέσα ενημέρωσης να συκοφαντήσουν τον συνδικαλισμό (δυστυχώς ενίοτε δίνει κι αυτός αφορμές με διάφορους απίθανους τύπους που έχει στις τάξεις του).
Καλλιεργούμε τον κοινωνικό αυτοματισμό, διογκώνοντας με τη βοήθεια των δικτύων χειραγώγησης τα προβλήματα που προκαλούν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις στην καθημερινότητα των πολιτών. Εκμεταλλευόμαστε φυσικά την πολυδιάσπαση στο συνδικαλιστικό κίνημα (ξεχωριστές πορείες για να μη μολυνθούν οι καθαροί από τον ιό του ρεφορμισμού των άλλων). Και για τελικό χτύπημα στο θεσμικό πεδίο έχουμε τη Δικαιοσύνη (χρυσή εφεδρεία) η οποία σε κάθε περίπτωση (είναι αδιάφορο ποιος κινητοποιείται, ποια αιτήματα έχει) εκδίδει αποφάσεις που κρίνουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές.
Αν όμως οι ατίθασοι δεν συνετιστούν με τα λόγια και τις προειδοποιήσεις, αν αδιαφορήσουν για τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης και επιμένουν να διεκδικούν, επιστρατεύουμε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να τους επαναφέρουν με τη βία στην τάξη και ως έσχατη λύση, αν η καταστολή δεν πετύχει τον στόχο της, έχουμε τους λιπόψυχους και τους βαλτούς, δηλαδή τους απεργοσπάστες, τους οποίους προστατεύουμε με ρυθμίσεις και νομοθετικά ανοσιουργήματα με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και ουδείς μπορεί να το παρεμποδίσει. Συνεπώς το δικαίωμα στην απεργία φασκιώνεται κι ας λέει ό,τι θέλει το Σύνταγμα κι ας φωνάζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν θα μπορούσε να κινηθεί διαφορετικά η σημερινή κυβέρνηση. Ποινικοποίηση της απεργίας.
Υπάρχει διάταξη στο νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση σύμφωνα με την οποία, εκτός από την αστική ευθύνη, θα προβλέπεται τώρα και ποινική για παρεμπόδιση των απεργοσπαστών. Δηλαδή, στις περιπτώσεις που κριθεί από τα δικαστήρια ότι απεργοί -μέλη του συνδικάτου που έχει κηρύξει απεργία- κλείνουν και δεν επιτρέπουν την είσοδο στην εργασία όλων όσοι διαφωνούν εμπράκτως με αυτήν δεν θα κληθούν να καταβάλουν μόνο το οικονομικό αντίτιμο που θα τους επιδικαστεί, αλλά θα κινδυνεύσουν ακόμη και με ποινή φυλάκισης.
Προφανώς ο απεργοσπάστης είναι ψηλά στην εκτίμηση της κυβέρνησης. Για την κυρίαρχη λογική τα συνδικάτα είναι χρήσιμα όταν κάθονται φρόνιμα και λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής γραμμής ή όταν περιορίζονται αυστηρά σε ήπιες μορφές αντίδρασης (άντε να βγάζουν καμιά ανακοίνωση).
Εντάξει να διεκδικούν καλύτερες αμοιβές (χωρίς να το παρακάνουν απαιτώντας πράγματα που οι πένητες εργοδότες δεν γίνεται να δώσουν). Εντάξει να ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας (εντός των ορίων βεβαίως που μπορούν τα αφεντικά να κινηθούν). Ωστόσο, οι απεργίες, οι πορείες, η περιφρούρηση των εργασιακών χώρων για να μην μπουν οι απεργοσπάστες και ακόμη χειρότερα οι καταλήψεις (μορφή πάλης που μυρίζει κομμουνισμό) πρέπει να απονομιμοποιηθούν. Αυτό δα έλειπε, να επιτρέψουμε την πολιτική ανυπακοή. Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: Πήραμε το 40 και κάτι τοις εκατό στις εκλογές.
Ανάγωγα
Στη Γαλλία το ενωτικό σχήμα της Αριστεράς υπό τον Μελανσόν κρατάει και ουσιαστικά είναι η μόνη δύναμη που αντιστέκεται στον πρόεδρο των πλουσίων, Μακρόν, και στην Ακρα Δεξιά της Λεπέν. Στην Ισπανία η πέραν του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αριστερά ενώθηκε στα γρήγορα (SUMAR) και είχε μια αξιοπρεπή επίδοση στις κάλπες. Στην Ελλάδα; Τα κοκόρια (πολλά) λαλούν και το ξημέρωμα αργεί.
