Κάτι παραπάνω από έναν μήνα πριν στηθούν οι πρώτες κάλπες της απλής αναλογικής, λόγω και της καθημερινής ραδιοφωνικής εμπειρίας με τη «Λαϊκή απογευματινή», καταγράφω περισσότερο προσεκτικά το τελευταίο διάστημα τα συναισθήματα, τις αγωνίες ακόμα και τις προβλέψεις ακροατών που συμμετέχουν τηλεφωνικά στην εκπομπή.

Ενας κόσμος άγνωστος, που περνάει συνήθως κάτω από τα κομματικά ραντάρ. Που διαμορφώνει σκεπτικό, θέσεις και εντέλει «γραμμή», άλλοτε ερήμην του κομματικού φορέα, άλλοτε μεταφράζοντας απόψεις ανάλογα με τις κομματικές συμπάθειες και αντιπάθειες ή τον παλιότερο πολιτικό χώρο προέλευσης.

Αυτό που εντυπωσιάζει έχει να κάνει με το γεγονός ότι για τις εκλογές διαμορφώνονται περίπου δύο απόψεις.

Η πρώτη βλέπει με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα όχι μόνο ήττα της κυβέρνησης, αλλά σχεδόν συντριβή της: «Δεν βλέπω τη Νέα Δημοκρατία να πιάνει πάνω από 17%-20%, κι αυτό με το ζόρι». Η δεύτερη προβλέπει με σιγουριά ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει -και μάλλον θα πετύχει- να νοθεύσει το αποτέλεσμα των εκλογών!

Πρόκειται για απόψεις ενταγμένες σε έναν «κομματικό πατριωτισμό» που υπερβάλλει μπροστά στην αγωνία να φύγει η (χειρότερη όλων των εποχών) κυβέρνηση Μητσοτάκη ή δείχνουν την απόσταση ενός κόσμου κομματικά ενταγμένου στην πλειονότητά του από τις καθημερινές διεργασίες, κοινωνικές και πολιτικές;

Μ’ αυτές τις σκέψεις διάβαζα τα ψηφοδέλτια που ανακοινώθηκαν. Ναι, υπάρχουν πολιτική διεύρυνση, γυναικεία συμμετοχή, τεχνοκρατικό στοιχείο, συμπερίληψη, ανανέωση. Αλλά μέχρι τώρα λείπει αυτό λέμε «κοινωνική γείωση».

Ανάδειξη νέων υποψηφίων από τα κινήματα, τις συλλογικότητες, τους νέους και τις γυναίκες που έβαλαν την αγωνιστική τους σφραγίδα, χωρίς πολιτική καθοδήγηση, στην πιο σκοτεινή τετραετία των απαγορεύσεων, της καταστολής, της νέας «καχεκτικής δημοκρατίας».

Λείπουν οι κοινωνικές αναφορές πρώτης γραμμής: από τους ντελιβεράδες που υποχρέωσαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην πρώτη, έστω και προσωρινή, ήττα. Τους ανθρώπους της Υγείας, γιατρούς και υγειονομικούς, που έδωσαν μια τεράστια μάχη μέσα στην πανδημία.

Μέχρι τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους του Πολιτισμού, που με τις καθημερινές κινητοποιήσεις οδηγούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη από υποχώρηση σε ήττα, πυροδοτώντας ταυτόχρονα ένα πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης.

Δεν είναι εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Οι μεγάλες πολιτικές και εκλογικές ανατροπές έχουν συνήθως ενσωματώσει αυτή την κοινωνική και κινηματική συμπερίληψη.