Πάντα θεωρούσα την πασχαλινή σφαγή των αμνών μια ανώφελη βαρβαρότητα. Ωστόσο η άποψή μου αυτή μετριαζόταν από δυο πράγματα: πρώτον είμαι κρεατοφάγος, και δεύτερον, οι θρησκείες γενικώς έχουν πολύ μεγαλύτερες βαρβαρότητες να επιδείξουν.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Γιαχβέ, το Βιβλικό θεό. Είναι θεός του πολέμου, απίστευτα ματαιόδοξος ως στρατιώτης, του αρέσουν οι έπαινοι και είναι ευτυχής επιδεικνύοντας τη δύναμη του:

«Και θέλουσι γνωρίσει οι Αιγύπτιοι ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν δοξαστώ επί τον Φαραώ, επί τας αμάξας αυτού και επί τους ιππείς αυτού» (Έξοδος ιδ΄18).

Μπορεί μεν να δηλώνει παντογνώστης αλλά είναι… ξεχασιάρης. Ζητεί λοιπόν από τους πιστούς του Ιουδαίους να σημαδέψουν τις κατοικίες τους με αίμα θυσιασθέντων αμνών για να τους αναγνωρίζει ως δικούς του και να μην θανατώσει τα παιδιά τους όπως θα κάνει με τα παιδιά των Αιγυπτίων… (Έξοδος, ιβ΄7, 13.). Ο Γιαχβέ επιβάλει την εξόντωση ολόκληρων λαών που κατοικούσαν στη «γη της επαγγελίας» πριν τους Ιουδαίους ((Ευαίοι, Χαναναίοι, Χετταίοι).

Ο Βιβλικός θεός διατάσει ή εκτελεί ο ίδιος πράξεις απίστευτης κτηνωδίας με την ικανοποίηση ενός Γκιούλιβερ που εξοντώνει Λιλιπούτιους. Ο Μωυσής εκτελεί τις εντολές του Κυρίου του:

«Λάβε πάντας τους αρχηγούς του λαού και κρέμασον αυτούς ενώπιον του Κυρίου, κατέναντι του ηλίου. Δια να σηκωθή από το Ισραήλ η φοβερά οργή του Κυρίου» (Αριθμοί, κε΄4).

Ο Βιβλικός θεός, όπως είναι επόμενο, συμπεριφέρεται όπως όλα τα αφεντικά, δηλαδή είναι ανελέητος. Θα τιμωρήσει τα παιδιά για τα αμαρτήματα των γονέων τους:

«ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τέταρτης γενεάς» (Έξοδος, κ, 5-6).

Τελικά, το λιγότερο ενοχλητικό του χούι είναι η λαιμαργία του. Επιζητά διαρκώς θυσίες και τον ευφραίνει η κάπνα από την καμένη σάρκα των αμνών.

Κατόπιν όλων αυτών… η πασχαλινή σφαγή των αμνών είναι απλό πλημμέλημα.