.Η ζωγράφος Μάτω Ιωαννίδου παρουσιάζει την έκθεση «Η ψυχή και το σώμα» στην Dépôt Art gallery μέχρι τις 17 Νοεμβρίου. Με απλά υλικά και μέσα δημιουργεί ένα συγκινητικό σύμπαν που εκπλήσσει με την αλήθεια του.
Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης (Η ψυχή και το σώμα), τα έργα της Ιωαννίδου συλλαμβάνουν τον δυισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και στην πλειονότητά τους αποτελούνται από ζεύγη. Ανθρώπινες φιγούρες φτιαγμένες από φελλό, κολλημένες πάνω σε χαρτί δίπλα στο αποτύπωμα τους με κόκκινο χρώμα.
Αυτή η συνύπαρξη του συμπαγούς και ανάγλυφου με το ίχνος του δημιουργεί μια ιδιαίτερη ποιητική. Και ενώ τα έργα της Ιωαννίδου φέρνουν στον νου τα gouaches découpées, τη «ζωγραφική με ψαλίδι» των τελευταίων χρόνων του Ανρί Ματίς (βλ. από κάτω το έργο Deux Danseurs), αφηγούνται τη δική τους ιστορία.
Στα έργα της, το διπλό, το ίχνος, αυτό που υποθέτουμε αναπαριστά την ψυχή διαθέτει δραματικό χαρακτήρα. Αυτό οφείλεται στην επιλογή του κόκκινου χρώματος όσο και στην υφή του φελλού που αφήνει «φλέβες» στο αποτύπωμα.
Η ασάφεια των γραμμών του αποτυπώματος και η ρευστότητα της μορφής του το καθιστούν οικείο. Σ’ αυτά τα ίχνη αναγνωρίζει κανείς την εύθραυστη φύση του ανθρώπου και την ευθραυστότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Απροσδόκητα σχεδόν, αυτές οι εικόνες αποκαλύπτουν γυμνή την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τα έργα της Ιωαννίδου είναι διαφόρων μεγεθών, τοποθετημένα σε διάφορες θέσεις και υπό διάφορες γωνίες στον χώρο της έκθεσης. Ορισμένα κρέμονται από την οροφή, δημιουργώντας έναν σχεδόν ονειρικό λαβύρινθο. Και ενώ διαθέτουν αυτονομία, όλα μαζί αφηγούνται μια ιστορία.
Η εικαστικός φέρνει το άτομο ενώπιον του εαυτού του, σε άλλα σε επαφή με τον άλλον ή απέναντι του, αλλού διαμελίζει το αποτύπωμα του σώματος, σαν να πρόκειται για μια σπαρακτική ανάμνηση.
Ο έρωτας δεν μπορεί να λείπει από αυτή την ιστορία των ανθρωπίνων σχέσεων και εδώ ντύνεται με φύλλα χρυσού, δηλαδή μ’ ένα είδος ιερότητας. Σ’ αυτά τα ερωτικά έργα επιτυγχάνεται η ενότητα της ψυχής και του σώματος και το διπλό εκλείπει. Ο έρωτας, όμως, δεν έχει μόνον τέτοιο χαρακτήρα. Αλλού το μαύρο χρώμα που πλαισιώνει τα πρόσωπα προσδίδει σ’ αυτόν και στην επαφή μια πιο άγρια όψη.
Η δημιουργός προτιμά τις ταινίες από τα βιβλία. Εξάλλου από μια ταινία δανείζεται και τον τίτλο της έκθεσης. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια λογοτεχνικά κείμενα που συνομιλούν με το έργο της:
«… είναι μια ιστορία που τη θέλω ψυχρή. Δικό μου όμως το δικαίωμα να είμαι επώδυνα ψυχρός και όχι δικό σας. Γι’ αυτό και δεν σας δίνω εναλλακτική. Δεν πρόκειται απλώς για αφήγηση, είναι πριν από όλα πρωτογενής ζωή που ανασαίνει, ανασαίνει, ανασαίνει. Πορώδες υλικό, μια μέρα θα ζήσω εδώ τη ζωή ενός μορίου με την πιθανή του έκρηξη από άτομα. Αυτό που γράφω είναι κάτι περισσότερο από επινόηση, είναι υποχρέωσή μου να μιλήσω γι’ αυτή την κοπέλα ανάμεσα σε χιλιάδες σαν κι αυτή. Και καθήκον μου, έστω και άτεχνα, να αποκαλύψω τη ζωή της.
Γιατί υπάρχει το δικαίωμα στην κραυγή.
Ε, λοιπόν κραυγάζω. (Κλαρίσε Λισπέκτορ, «Η ώρα του αστεριού»)
Όσο, όμως , κι αν κραυγάζει η Μάτω Ιωαννίδου, στο έργο της, εκεί στο ανάμεσα της ψυχής και του σώματος, ενοικεί η τρυφερότητα. Κι αυτήν ανακαλύπτει κανείς μέσα από το βλέμμα της.
