Ξαφνικά ανακάλυψαν, από τελείως διαφορετική σκοπιά βέβαια, αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πριν ακόμα το ξέσπασμα της κρίσης. «Το κύριο πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό - είναι πολιτικό», γράφει ο Νότης Παπαδόπουλος, γνωστός συστημικός αρθρογράφος σε όσους τον παρακολουθουν, στην ιστοσελίδα του «Βήματος», ψέγοντας τον Α. Τσίπρα για την αδιαλλαξία του στο ζήτημα της προεδρικής εκλογής, η οποία, κατά τον γράφοντα, δυσχεραίνει την επίτευξη συμφωνίας «που θα βάζει τέλος στο σημερινό μνημόνιο» –ευθυγραμμισμένος πλήρως με τη «γραμμή» Ε. Βενιζέλου.
«Αν από την άλλη πλευρά υπάρξει αδιέξοδο με την τρόικα τότε η ανησυχία για το μέλλον της Ελλάδας θα κυριεύσει τις αγορές, τα spreads θα εκτοξευτούν, δισεκατομμύρια ευρώ θα εγκαταλείψουν τις τράπεζες, κάθε ξένη επένδυση θα ματαιωθεί και ο απλός κόσμος θα βρεθεί μπροστά σε ακόμη χειρότερες μέρες», επισημαίνει ο Ν. Παπαδόπουλος στην προσπάθειά του να παγώσει το αίμα του «απλού κόσμου», αφού «η εκτόξευση των spread» δεν είναι αστείο πράγμα και ας είναι ήδη «εκτοξευμένα», ενώ και η «ματαίωση των ξένων επενδύσεων» είναι ο εφιάλτης όλων και ας μην υπάρχουν εξ’ αρχής. Όσο δε για τα δισεκατομμύρια ευρώ που θα φύγουν από τις τράπεζες, σου ματώνουν την καρδιά αφού τα πληρώσαμε όλοι εμείς, ο "απλός κόσμος", από την τσέπη μας -και ας μην τα βλέπουμε στους άδειους μας λογαριασμούς- και αυτά θα φύγουν έτσι, μόνα τους… (Οι κυβερνήσεις Καραμανλή – Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά έχουν δώσει στους τραπεζίτες από το 2008 μέχρι το 2013 κεφάλαια -σε ρευστό, κρατικές εγγυήσεις, ώστε να μπορούν να δανειστούν οι τράπεζες, και άλλες μορφές ενισχύσεων- που φτάνουν το απίθανο ύψος των 211,5 δισ. ευρώ)
Όταν το 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου έκανε την κατ’ εξοχήν πολιτική επιλογή συμφωνίας στα πρώτα μνημονιακά μέτρα, αποφασίζοντας να ρίξει το βάρος των μακροχρόνιων οικονομικών προβλημάτων στις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις, οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούσαν να πείσουν ότι δεν υπάρχει ζήτημα πολιτικής επιλογής, αλλά οικονομικού μονόδρομου. Ούτε έβρισκαν ιδιαίτερες ευθύνες στο πολιτικό προσωπικό που σε αγαστή συνεργασία με εξωχώρια και ενδοχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα είχαν απομυζήσει τον πλούτο του τόπου, αφήνοντας ένα δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, τράπεζες «στεγνές» και μια αγορά ακινήτων υπό κατάρρευση. Άλλωστε «όλοι μαζί τα φάγαμε» και ακόμα και αν το δικομματικό σύστημα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει κάποιες ευθύνες, «το μνημόνιο είναι μονόδρομος».
Το ίδιο τροπάριο συνεχίστηκε και με την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και με την κυβέρνηση Σαμαρά. «Οι οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας δεν αφήνουν περιθώρια διαφορετικών πολιτικών επιλογών» ήταν η μόνιμη επωδός –το πολύ να αφήνουν περιθώρια διαφορετικού «μείγματος», για να μην ξεχνάμε και τον αντιπολιτευόμενο Σαμαρά- αλλά ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι δημοσιογράφοι των συστημικών μέσων ενημέρωσης έβρισκαν κάποιο πολιτικό πρόβλημα σε αυτήν τη συνθήκη. Παράκαμψη και καταστρατήγηση του Συντάγματος, νομοθετική λειτουργία μέσω Προεδρικών Διαταγμάτων, απαξίωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, τίποτα από αυτά δε συνιστούσε για αυτούς τους ανθρώπους «πολιτική αστάθεια». Τρία μόνο περιστατικά τους είχαν θορυβήσει και τότε αίφνης είχαν «ανακαλύψει» ζήτημα «πολιτικής σταθερότητας». Η πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα, που προκάλεσε το άμεσο «άδειασμα» και εν τέλει την καρατόμησή του, οι εθνικές εκλογές του Ιουνίου το 2012 και οι ευρωεκλογές του Μαΐου το 2014, όταν και η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιαζόταν ως υπαίτια άμεσης «πολιτικής ανωμαλίας» που θα βλάψει ανεπανόρθωτα την «οικονομική ανάκαμψη» της χώρας.
Και στις τρεις περιπτώσεις -ανεξάρτητα των πραγματικών προθέσεων του Γ. Παπανδρέου, το ζήτημα «πολιτικής σταθερότητας» πήγαζε από τη δυνατότητα του «απλού κόσμου» να τοποθετηθεί, έστω και στοιχειωδώς μέσω της ψήφου, σε όσα τον αφορούν και διαμορφώνουν τη ζωή του. Και όταν πλησιάζει μια τέτοια στιγμή, όπως συμβαίνει τώρα λόγω της διαφαινόμενης αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, οι «ειδήμονες» της πολιτικής και της οικονομίας, είτε είναι πολιτικοί ή δημοσιογράφοι ξεθάβουν το επιχείρημα της "πολιτικής αστάθειας". Και είναι όντως ειλικρινές επιχείρημα, απλά δεν αφορά την πλειοψηφία. Με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «πολιτική αστάθεια» θα υπάρξει για τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων, τα οποία οι παραπάνω εκπροσωπούν. Για τον τόσο υποτιμημένο όμως από αυτούς «απλό κόσμο», για όλους εμάς δηλαδή, η ίδια κυβέρνηση θα είναι μια μοναδική ευκαιρία πάλης για να πετύχουμε μια τελείως διαφορετική, νέα «σταθερότητα», δημοκρατική πολιτικά και δίκαιη κοινωνικά. Μια σταθερότητα χωρίς ειδήμονες της πολιτικής εξαπάτησης και της οικονομικής εκμετάλλευσης, χωρίς «απλό» εκμεταλλευόμενο κόσμο…
(σ.σ. πολλές λέξεις και φράσεις είναι σε εισαγωγικά στην προσπάθεια να τονισθεί το διφορούμενο της έννοιάς τους και το πόσο διαφορετικά γίνονται αυτές αντιληπτές ανάλογα με την οπτική του καθενός)
