Ένα περιστατικό, χαρακτηριστικό για την προϊούσα κρίση του συνδικαλισμού στη χώρα, καταγγέλλει στο Left.gr η εργαζόμενη στην εταιρεία ταχυμεταφορών «SPEEDEX ΑΕ», Λίτσα Γιακάλου.
Η πλειοψηφία του Δ.Σ. του επιχειρησιακού σωματείου, με πρωτοστάτη τον πρόεδρο, ο οποίος ανήκει στην «παναγοπουλική» ΠΑΣΚΕ (η οποία πρωταγωνιστεί στα εκφυλιστικά φαινόμενα στη ΓΣΕΕ, τα οποία έχουμε εκτενώς περιγράψει), αρνήθηκε (για πολλοστή φορά), κατά την πρόσφατη εκλογοαπολογιστική συνέλευση (ενώ είχαν προηγηθεί αρνήσεις και σε συνεδριάσεις του Δ.Σ.), να την επανεντάξει ως μέλος στις δυνάμεις του.
Με κάποιες διαδικαστικές προφάσεις, ο πρόεδρος του σωματείου ανέβαλε διαρκώς το θέμα ενώ επιτέθηκε φραστικά και στον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, Γ. Μυλωνά ο οποίος βρέθηκε στο πλευρό της εργαζόμενης.
Το συμβάν αποτελεί ακόμα ένα κομμάτι στο παζλ της απομόνωσης (μέρους) του συνδικαλισμού από τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων. Απομόνωση η οποία συνδέεται και με την αδυναμία ένταξης των γυναικών (όπως και άλλων τμημάτων της εργατικής τάξης, όπως οι μετανάστες, οι επισφαλώς εργαζόμενοι κ.α.) στις συλλογικές διαδικασίες και τα σωματεία.
Στάση «Πόντιου Πιλάτου»
Το θέμα έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στους κόλπους των εργαζομένων της επιχείρησης και του κλάδου, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη εργαζόμενη έχει καταθέσει μήνυση κατά πρώην αναπληρωτή διευθυντή της Speedex για σεξουαλική παρενόχληση, μήνυση η οποία εκδικάστηκε τον περασμένο μήνα (4/4/19). Η απόφαση αναμένεται σε λίγο καιρό.
Αξίζει παρενθετικά να σημειωθεί, ως στοιχείο της «αξιοκρατίας» για την οποία κόπτονται οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, το εν λόγω στέλεχος, λόγω της στενής του σχέσης με τον τότε πρόεδρο της εταιρείας, προήχθη σε μία νύχτα στη συγκεκριμένη καίρια θέση, ενώ μέχρι τότε ήταν απλός διαλογέας.
Όπως αναφέρει η εργαζόμενη, την οποία στηρίζει στη δικαστική μάχη το κλαδικό σωματείο (Σ.Ε.Τ.Τ.Ε.Α.), το επιχειρησιακό σωματείο είχε κρατήσει (και) τότε στάση Ποντίου Πιλάτου, γι’ αυτό η Λίτσα και ο σύζυγός της, επίσης εργαζόμενος στην εταιρεία, είχαν ζητήσει να διαγραφούν από το σωματείο της Speedex. Παράλληλα, ένα χρόνο μετά από την μήνυση της εργαζόμενης, το φθινόπωρο του 2011, ο τότε αναπληρωτής διευθυντής και θύτης των σεξουαλικών παρενοχλήσεων «απάντησε» με μήνυση κατά της εργαζόμενης, ζητώντας 80.000 ευρώ για συκοφαντική δυσφήμιση της προσωπικότητας του. Μάλιστα, οργάνωνε συμμετοχές και μαρτυρίες υπέρ του, «δυστυχώς από συναδέλφους και μάλιστα μέλη του επιχειρησιακού σωματείου», σημειώνει η εργαζόμενη.
Σύμφωνα με το Σ.Ε.Τ.ΤΕ.Α., «από τις αρχές του 2018, άλλαξε η διοίκηση της εταιρείας τυπικά. Τα περισσότερα διευθυντικά στελέχη που διαχειρίστηκαν, οργάνωσαν και συντόνισαν τόσο άθλια την συγκεκριμένη υπόθεση αλλά κυρίως την γενικότερη πορεία της Speedex έως και το 2017, ξηλώθηκαν από τα καθήκοντά τους».
Η διοίκηση του σωματείου όμως, λίγο – πολύ, έμεινε η ίδια. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι ο πρόεδρος του σωματείου, λίγο πριν το ξήλωμα της παλιάς διοίκησης, αναβαθμίστηκε σε προϊστάμενος.
Η Λίτσα και ο Γιάννης ζήτησαν επανειλημμένα την επανεγγραφή τους στο επιχειρησιακό σωματείο, όπως δικαιούται κάθε εργαζόμενος στην εταιρεία. Το προεδρείο του Δ.Σ., έως και τα τέλη του 2017, με τεχνάσματα και κόλπα κάθε φορά έβρισκε τρόπο και αρνούνταν την επανεγγραφή τους. Έως και σήμερα, μέρος του Δ.Σ. του σωματείου, όπως προαναφέραμε, συνεχίζει αδικαιολόγητα να αρνείται την επανεγγραφή τους. Αδιανόητο, κι όμως έτσι λειτουργεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ακόμα και απέναντι σε εργαζόμενες - θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης...
«Πώς κάνεις έτσι για ένα καμάκι;»
Σύμφωνα με την καταγγελία της εργαζόμενης, από τον Νοέμβριο του 2009 ο τότε αναπληρωτής διευθυντής ξεκίνησε να την παρενοχλεί έντονα και με πολλούς τρόπους. Κλιμακωτά, σχολίαζε, πλησίαζε πέραν του φυσικού, της ζητούσε ραντεβού, πρότεινε διήμερες εκδρομές, ακόμα και όταν ο ίδιος παντρευόταν! Η εργαζόμενη με ξεκάθαρο τρόπο αρνείτο κάθε προσπάθεια του, διαμαρτυρόμενη ότι την προσβάλλει και την ενοχλεί η χυδαία στάση του.
Τον Ιανουάριο του 2010 η εργαζόμενη αρραβωνιάστηκε και στην συνέχεια παντρεύτηκε. Όμως οι πιέσεις, αντί να σταματήσουν, εντάθηκαν. Της ζητούσε επίμονα να την μεταφέρει ο ίδιος με το όχημα του μετά το σχόλασμα της κ.α.
Αγανακτισμένη, ζήτησε συνάντηση με ανώτερο διευθυντή, συναρμόδιο βάσει των καθηκόντων της, για να τον ενημερώσει και να διαμαρτυρηθεί για την συμπεριφορά του εν λόγω στελέχους. Όμως ο οικονομικός διευθυντής δεν ανταποκρίθηκε ποτέ.
Τα αντικείμενα εργασίας που είχε αναλάβει η εργαζόμενη τότε ήταν πολλαπλά, σύνθετα και χωρίς τις απαραίτητες διακρίσεις και διασφαλίσεις. Είχε καθήκοντα μηχανογραφικής καταχώρησης, τηλεφωνικής εξυπηρέτησης αλλά και ταμείου. Όμως, το εργασιακό πόστο της ήταν σε ένα απλό γραφείο ανοιχτού χώρου χωρίς την δυνατότητα κλειδώματος, έστω ,ενός ξεχωριστού δωματίου.
Όσο οι παρενοχλήσεις συνεχίζονταν, τόσο η εργαζόμενη ενέτεινε και τις διαμαρτυρίες της. Ώσπου, προέκυψε έλλειμμα στο ταμείο της εργαζόμενης. Τότε, ο αναπληρωτής διευθυντής προσπάθησε να δρομολογήσει την απόλυση της, παρότι το έλλειμμα ήταν μικρό, στο πλαίσιο του διαχειριστικού λάθους και της εργασιακής πίεσης, αλλά κυρίως χωρίς τη χωροταξική διασφάλιση που απαιτούν οι διαδικασίες ταμείου. Το ζήτημα διευθετήθηκε χωρίς να αποδοθεί ευθύνη στην εργαζόμενη μετά από πιέσεις συναδέλφων της, συνδικαλιστών αλλά και με παρέμβαση του επιχειρησιακού σωματείου εν τέλει.
Η πραγματικότητα μάλιστα, ανέδειξε ότι υπήρχε γενικότερο πρόβλημα με τον εν λόγω αναπληρωτή διευθυντή καθώς, όταν η εργαζόμενη κατήγγειλε και στο σωματείο την προσωπική της περίπτωση, διαπιστώθηκε πως υπήρχαν και άλλες ανάρμοστες συμπεριφορές του ίδιου απέναντι και σε άλλους εργαζόμενους.
Έτσι, τον Ιούνιο του 2010 πραγματοποιήθηκε 4ωρη στάση εργασίας για τον γενικότερο ρόλο του συγκεκριμένου ως Διευθυντή στο κέντρο διαλογής της εταιρείας.
Τον Σεπτέμβριο του 2010, σε συνάντηση με τον Γενικό Διευθυντή της εταιρείας, ο τελευταίος πετούσε την μπάλα στην εξέδρα. Ως αποτέλεσμα, όταν η εργαζόμενη ζήτησε, ως ελάχιστη αποκατάσταση, ο αναπληρωτής διευθυντής να της ζητήσει συγγνώμη για την συμπεριφορά του ενώπιον της διοίκησης της εταιρείας, ο Γενικός Διευθυντής απάντησε: «μα ένα αθώο φλερτ ήταν, πώς να τον βάλουμε να σου ζητήσει δημοσίως συγνώμη; Δεν μπορούμε να ξεφτιλίσουμε το στέλεχος της επιχείρησης. Τέλος πάντων ένα "καμάκι" ήταν» (!). Παρότι τελικά παραδέχθηκε πως η συμπεριφορά του θύτη ήταν ανήθικη και ανάρμοστη.
Ακολούθησε η εργασιακή μετακίνηση της εργαζόμενης από την Κηφισιά στο Βοτανικό και, στην ουσία, η τιμωρία της αντί για την, έστω στοιχειώδη, δικαίωσή της!
Τον Οκτώβριο του 2010, η Λίτσα Γιακάλου κατέθεσε μήνυση κατά του πρώην προϊσταμένου της, ζητώντας τα 50.000 ευρώ που όρισαν ως αποζημίωση ηθικής βλάβης να δοθούν σε κοινωφελή ιδρύματα όπως η «Κιβωτός».
Στις αρχές του 2011, με πρωτοβουλία της μειοψηφίας του Δ.Σ. (παράταξη Ε.Κ.Ε. με 2 στις 7 έδρες) αλλά και με την συναίνεση μελών του υπόλοιπου Δ.Σ., στην συνέλευση του σωματείου εκδόθηκε ψήφισμα υπέρ της Λίτσας από 155 εργαζόμενους, σημάδι ότι οι εργαζόμενοι αγνόησαν την στάση του επιχειρησιακού σωματείου που θέλησε να κρύψει το ζήτημα κάτω από το χαλί.
Απομένει η δικαίωση της εργαζόμενης από τη δικαιοσύνη, η οποία θα αποτελέσει μήνυμα στους κάθε λογής «Πόντιους Πιλάτους».
