Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών εκπόνησε σχετική έκθεση για τις ανάγκες της Συνόδου, η οποία περιλαμβάνει χρήσιμα στοιχεία για την παρουσία του γυναικείου πληθυσμού στο χώρο της οικονομίας, με χαρακτηριστικότερο το γεγονός ότι η οικονομική ενδυνάμωση των γυναικών και η προστασία του δικαιώματος στην εργασία, αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την υλοποίηση τόσο της Διακήρυξης και του Προγράμματος Δράσης της 4ης Παγκόσμιας Διάσκεψης για τις Γυναίκες (Πεκίνο 1995) όσο και των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (Ατζέντα 2030).
Σχετικά με τα μέτρα λιτότητας, οι δραστικές περικοπές των δημοσίων δαπανών, καθώς και η ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και κοινωνικών υπηρεσιών, έχουν συμβάλει στη συρρίκνωση της απασχόλησης και των απολαβών στο δημόσιο τομέα σε πολλές χώρες, ένας τομέας όπου παραδοσιακά υπερτερούν οι γυναίκες.
Από την άλλη, οι έμφυλες διακρίσεις στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα εξακολουθούν να υφίστανται και τον 21ο αιώνα σε όλες τις χώρες του πλανήτη – ειδικά για τον χώρο της εργασίας, αυτές αντικατοπτρίζονται στο μισθολογικό χάσμα μεταξύ γυναικών και ανδρών για προσφορά εργασίας ίσης αξίας, στην αισθητά μειωμένη γυναικεία παρουσία στο εργατικό δυναμικό, στον επαγγελματικό διαχωρισμό, στην ανισότητα των εργασιακών συνθηκών και στην μη αναγνώριση της εργασίας των γυναικών στο σπίτι και στη φροντίδα ατόμων του οικογενειακού περιβάλλοντος (παιδιά, ασθενείς, γονείς).
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε 155 από 173 οικονομίες του πλανήτη καταγράφεται τουλάχιστον ένας περιορισμός σε επίπεδο νομοθεσίας σε βάρος της γυναικείας απασχόλησης και επιχειρηματικότητας. Επίσης, το κόστος της παγκόσμιας οικονομίας αφενός λόγω της ύπαρξης θεσμών και πρακτικών διαιώνισης έμφυλων ανισοτήτων και αφετέρου λόγω του ειδεχθούς φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, υπολογίζεται στο αστρονομικό ποσό των 12 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Αναφορικά με τη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό έχει μειωθεί μεταξύ των ετών 1995 και 2015 από το 52,4% στο 49,6%, ενώ των ανδρών έχει μειωθεί από το 79,9% στο 76,1%. Το 2016 το 13,7% των νέων γυναικών στο εργατικό δυναμικό ήταν άνεργες, δηλαδή 1% υψηλότερο σε σχέση με τους άρρενες συναδέλφους. Από την άλλη, την εικοσαετία 1995-2015 ο τομέας των υπηρεσιών ξεπέρασε τον αγροτικό τομέα όσον αφορά την απασχόληση και των δύο φύλων, με αποτέλεσμα ο μισός σχεδόν πληθυσμός εργαζομένων παγκοσμίως να απασχολείται σε αυτό τον τομέα (42,6% των ανδρών και 61,5% των γυναικών) – η πιο εντυπωσιακή αύξηση καταγράφεται στις χώρες της Ανατολικής Ασίας, όπου η γυναικεία απασχόληση στον τομέα των υπηρεσιών αυξήθηκε από το 32,7% στο δυσθεώρητο 77%.
