Ψηλά στην ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας βρίσκεται η λίστα Λαγκάρντ. Στο επίκεντρο της συζήτησης είναι το ερώτημα εάν εκτός από τον Γ. Παπακωσταντίνου –τον οποίο παραπέμπει η πλειοψηφία– θα οδηγηθεί σε προανακριτική επιτροπή και ο Β. Βενιζέλος –όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε με­γά­λο τμήμα της κοι­νής γνώ­μης σχη­μα­τί­ζε­ται η εντύ­πω­ση πως αυτή η υπό­θε­ση πε­ριέ­χει μέσα της κάτι από… κά­θαρ­ση. Την πι­θα­νό­τη­τα να τι­μω­ρη­θεί κά­ποιος ή κά­ποιοι πο­λι­τι­κοί και στο πρό­σω­πό τους το ίδιο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα για τη «μνη­μο­νια­κή» κα­τα­στρο­φή που βιώ­νει η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Πίσω από το θό­ρυ­βο για τη λίστα και την, όχι αναί­τια, στο­χο­ποί­η­ση των συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων, η ίδια η δια­χεί­ρι­ση της υπό­θε­σης αυτής από το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και τα ΜΜΕ απο­κρύ­πτει επι­με­λώς από τα μάτια της κοι­νω­νί­ας όλη την ουσία. Η υπό­θε­ση ανα­δει­κνύ­ει εξ αντι­κει­μέ­νου τη δια­πλο­κή και τη σύν­δε­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος με τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και αυτό είναι ένα ση­μείο απ’ όπου θα μπο­ρού­σε να ξε­κι­νή­σει το ξε­τύ­λιγ­μα του κου­βα­ριού, η απο­κά­λυ­ψη του με­γά­λου σκαν­δά­λου, της λει­τουρ­γί­ας δη­λα­δή του συ­στή­μα­τος γε­νι­κά και συ­γκε­κρι­μέ­να μέσα στην κρίση. Ωστό­σο η επι­κέ­ντρω­ση στις «ποι­νι­κές ευ­θύ­νες», στην προ­α­να­κρι­τι­κή επι­τρο­πή, πε­ριο­ρί­ζει τη δυ­να­τό­τη­τα αυτή στη στο­χο­ποί­η­ση με­μο­νω­μέ­νων πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων και μά­λι­στα φθαρ­μέ­νων και προς από­συρ­ση από το σύ­στη­μα.

Φυ­σι­κά μέσα σε συν­θή­κες κρί­σης δεν είναι τα πάντα ελεγ­χό­με­να και οι πι­θα­νό­τη­τες «συ­στη­μι­κού ατυ­χή­μα­τος» που θα μπο­ρού­σε να δη­μιουρ­γή­σει όρους για γε­νι­κευ­μέ­νη απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της κυ­βέρ­νη­σης και της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής είναι υπαρ­κτές, αλλά δεν τρο­φο­δο­τού­νται αυ­τό­μα­τα από τη νο­μι­κή-κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εξέ­λι­ξη της υπό­θε­σης.

Όλες οι πι­θα­νό­τη­τες να συμ­βά­λει η υπό­θε­ση της λί­στας Λα­γκάρντ σε μια μεί­ζο­να πο­λι­τι­κή κρίση με ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στην υπό­θε­ση της ανα­τρο­πής της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης και της πο­λι­τι­κής της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας,  με ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στη διά­θε­ση και τις ιδέες της πλητ­τό­με­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, στην ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς στο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό ισο­ζύ­γιο, δεν μπο­ρούν να με­τα­τρα­πούν σε πραγ­μα­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες, εάν η πο­λι­τι­κή πάλη και αντι­πα­ρά­θε­ση εγκλω­βι­στεί και κα­τα­νοη­θεί ως πα­ρά­με­τρος του νο­μι­κού πλαι­σί­ου.

Από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς και συ­γκε­κρι­μέ­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η δυ­να­τό­τη­τα βελ­τί­ω­σης του συ­σχε­τι­σμού συ­νί­στα­ται ακρι­βώς στην αξιο­ποί­η­ση της υπό­θε­σης της λί­στας Λα­γκάρντ πρω­τί­στως στο πο­λι­τι­κό, αλλά και στο ιδε­ο­λο­γι­κό πεδίο.

Αυτή η λίστα δεν είναι παρά μόνο οι πε­λά­τες μιας συ­γκε­κρι­μέ­νης ελ­βε­τι­κής τρά­πε­ζας. Εύ­κο­λα κα­νείς μπο­ρεί να συ­μπε­ρά­νει την ύπαρ­ξη πλή­θους τέ­τοιων «λι­στών» σε πλή­θος τρα­πε­ζών και χωρών και ακόμη τις «λί­στες» που σή­με­ρα γρά­φο­νται.

Η λει­τουρ­γία του διε­θνούς και ευ­ρω­παϊ­κού τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, οι όροι της ελεύ­θε­ρης κί­νη­σης των κε­φα­λαί­ων, οι φο­ρο­λο­γι­κοί «πα­ρά­δει­σοι», η ποι­κι­λία των επι­λο­γών του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου να απο­φεύ­γει τον έλεγ­χο και τη φο­ρο­λό­γη­ση, στο με­γα­λύ­τε­ρό τους μέρος απο­τε­λούν δυ­να­τό­τη­τες που όχι μόνο δεν είναι «πα­ρά­νο­μες», αλλά αντί­θε­τα απο­τε­λούν την έκ­φρα­ση της ίδιας της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αντί­λη­ψης και στρα­τη­γι­κής, της ίδιας της αρ­χι­τε­κτο­νι­κής και στρα­τη­γι­κής της ΕΕ και του ευρώ. Του συ­στή­μα­τος που σή­με­ρα βυ­θί­ζε­ται στην κρίση και επι­χει­ρεί να την αντι­με­τω­πί­σει με τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή της αδιά­κο­πης λι­τό­τη­τας. Μ’ αυτή την έν­νοια η λίστα δεν απο­τε­λεί παρά μια πτυχή του ίδιου του μνη­μο­νί­ου.

Εκεί βρί­σκε­ται η ουσία της δια­πλο­κής της οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας, καθώς το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα εξου­σί­ας, εντε­λώς ξε­κά­θα­ρα μέσα την κρίση, απο­τε­λεί εκ­φρα­στή και υπε­ρα­σπι­στή αυτής της «τάξης πραγ­μά­των». 

Σή­με­ρα, στην Ελ­λά­δα του τρί­του μνη­μο­νί­ου, ηγε­σία αυτής της πο­λι­τι­κής αντί­λη­ψης και στρα­τη­γι­κής είναι ο Σα­μα­ράς και οι σχε­δια­σμοί του. Στο βαθμό που εκτί­θε­νται οι «αρι­στε­ροί» του συ­νέ­ται­ροι (το υπό διά­λυ­ση ΠΑΣΟΚ και η τρα­γι­κή ΔΗΜΑΡ), χωρίς να δια­κυ­βευ­τεί σο­βα­ρά ο σχε­δια­σμός του Σα­μα­ρά, τότε όχι μόνο δεν πλήτ­τε­ται το «μνη­μο­νια­κό» σύ­στη­μα εξου­σί­ας, αλλά αντί­θε­τα εν­δε­χό­με­να ενι­σχύ­ε­ται.

Η ανά­γκη της τρι­κομ­μα­τι­κής να προ­στα­τευ­τεί ο Βε­νι­ζέ­λος σ’ αυτή τη φάση, ώστε να μην κλυ­δω­νι­στεί η κυ­βέρ­νη­ση, είναι προ­φα­νής, αλλά η εκ­δο­χή αυτή δεν φαί­νε­ται πολύ απει­λη­τι­κή και πά­ντως δεν είναι αυ­το­μά­τως κα­τα­στρο­φι­κή, καθώς δεν στο­χο­ποιεί ευ­θέ­ως τον ίδιο το Σα­μα­ρά και το κε­ντρο-ακρο-δε­ξιό σχέ­διό του.  

Γι’ αυτό και το επι­τε­λείο του Σα­μα­ρά επι­λέ­γει μια τα­κτι­κή απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δεν επι­κε­ντρώ­νε­ται στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα της λί­στας, αλλά αντί­θε­τα προ­σπα­θεί να τον πιέ­σει στη γε­νι­κό­τε­ρη ιδε­ο­λο­γι­κή ατζέ­ντα (με τη βίλλα Αμα­λί­ας, την ΑΣΟΕΕ, στα ζη­τή­μα­τα της «δη­μο­κρα­τί­ας», της τάξης και ασφά­λειας).

Το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ακρι­βώς η απο­φυ­γή αυτής της «πα­γί­δας».

Πέρα λοι­πόν από τα αυ­το­νό­η­τα που αφο­ρούν στην εκ­με­τάλ­λευ­ση κάθε νο­μι­κής δυ­να­τό­τη­τας, ώστε να διευ­ρυν­θεί το «κάδρο» των κα­τη­γο­ρού­με­νων πέρα από τον πρώην υπουρ­γό Οι­κο­νο­μι­κών, πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας σε πρώτο χρόνο τον ίδιο τον πρό­ε­δρο του ΠΑΣΟΚ, οφεί­λει να αξιο­ποι­ή­σει την υπό­θε­ση της λί­στας για να απο­κα­λύ­ψει στα μάτια της κοι­νω­νί­ας τον τα­ξι­κό μη­χα­νι­σμό του μνη­μο­νί­ου. Φω­τί­ζο­ντας το ρόλο της οι­κο­νο­μι­κής εξου­σί­ας και όχι μόνο της πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης, να στο­χο­ποι­ή­σει τον Σα­μα­ρά ως τον ηγέτη της μνη­μο­νια­κής, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής. Να αντι­πα­ρα­βά­λει την εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­σή του:

Να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση – εκλο­γές τώρα.

Ανα­τρο­πή στη λι­τό­τη­τα με βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου. Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και έλεγ­χος στην κί­νη­ση των κε­φα­λαί­ων. Ου­σια­στι­κή ρήξη με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή, ξε­κι­νώ­ντας με τη μο­νο­με­ρή ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου, την αθέ­τη­ση των πλη­ρω­μών του χρέ­ους και τη δια­γρα­φή του.

Πηγή: Rproject.gr