Ως κοινός θνητός μένω στα νότια προάστια. Σε μια μάλλον υποβαθμισμένη περιοχή της Καλλιθέας. Από την εφηβική μου ηλικία. Πριν κάποιες μέρες, για μια επαγγελματική εργασία, βρέθηκα στο Ψυχικό. Εντυπωσιάστηκα από το πράσινο, από τα κτίρια (τι περιμένατε, προλετάριος ο φωτογράφος). Ακόμα και οι δρόμοι έχουν σικάτα ονόματα.

Άρχισα το λοιπόν να φωτογραφίζω. Περιδιάβαινα ρεμβάζοντας, αναλογιζόμενος, χαζεύοντας, απορροφημένος από την αναζήτηση φωτογραφικών θεμάτων.

Και ξάφνου, στα καλά των καθουμένων, περικυκλώνομαι από έξη άτομα μοτοσικλετιστές της ομάδας Ζήτα.

- Ακίνητος! Να βλέπω τα χέρια σας!

Μου λέει ο ένας από αυτούς, μάλλον απειλητικά. Τον ρωτάω τι ακριβώς συμβαίνει.

- Εσείς τι θέλετε εδώ;

- Εγώ; Απλά φωτογραφίζω. Απαγορεύεται;

- Γιατί φωτογραφίζετε; (δεν απαντάει στην ερώτησή μου).

- Χωρίς λόγο. Είμαι φωτογράφος.

- Ταυτότητα!

Του τη δείχνω, και μαζί τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα της Αυγής. Μαλακώνει.

- Ξέρετε, τη δουλειά μας κάνουμε. Στην περιοχή υπάρχουν πρεσβείες, έχουν γίνει πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις.

- Εντάξει, το αντιλαμβάνομαι. Αλλά, με το συμπάθιο, έχουν γίνει τόσες διαδηλώσεις, οπότε η περιοχή έχει φωτογραφηθεί επανειλημμένα. Επιπλέον, αν υποθέσουμε ότι ήμουν τρομοκράτης, τόσο αφελής θα ήμουν ώστε να φωτογραφίζω την περιοχή ανοιχτά και χωρίς καμιά κάλυψη;

- Τι να σας πω, εντολές εκτελούμε!

- Σωστά! Αλλά ρωτώ, απαγορεύεται η φωτογράφιση στην περιοχή;

- Όχι! Αν είναι δυνατόν! Δημοκρατία έχουμε!

Με αυτήν την απάντηση του επικεφαλής της ομάδας Ζήτα, αποχώρησα καθησυχασμένος. Φυσικά, δεν συνέχισα τη φωτογράφιση, αποχώρησα από την περιοχή και από τότε δεν έχω ξαναπατήσει.