Η γυναίκα: στον πληθυντικό που είναι ο επίμονος ενικός. Πανταχού απούσα στην παρουσία της και αντιστρόφως. Πεισματικά σιωπηλή συνομιλήτρια. Φωτογραφία, το βέβηλο εικόνισμα της νεωτερικότητας, ξόανο βέβηλης θεάς που ακούει τις κατηγόριες με ένα αδιόρατο, αρχαϊκό χαμόγελο. Ξέρει πώς είναι οι προσευχές του άθεου στη θεά επιθυμία. Οι προσευχές τής αναθέτουν υψηλές αποστολές: να ζωντανέψει τον έρωτα, να νικήσει τον ζόφο, να ξαναγεννήσει τον κόσμο. Ολες οι υψηλές αποστολές που ο άντρας προσκυνητής τής αναθέτει έχουν να κάνουν με το πιο ασώματο που υπάρχει: το σώμα. Αλλά γυναίκα, μισητή, πολυπόθητη, τροφός της αγάπης, διαλύεται άσπλαχνα - έτσι μας λέει ο άντρας στο πρώτο άγγιγμα που απαιτεί.

Το σώμα: απωθημένο συνώνυμο της γυναίκας. Αποτελείται από λαιμό, ώμους, μπράτσα, γοφούς, μηρούς, κνήμες. Το σώμα: κατ’ εξοχήν αποτελείται από τα στήθη, από όπου ρέει το πολυπόθητο γάλα που είναι ζωή ή θάνατος. Το σώμα: εξαρτήματα που η μεγάλη κούκλα, γυναίκα–απάτη, Πανδώρα/Λούλου, πρόγονος όλων των γυναικών, Πανδώρα/Λούλου, καλόν κακόν αντ’ αγαθοίο, όμορφο κακό στη θέση του καλού, κληρονόμησε από τον επίβουλο Ερμή, τσιράκι του Δία, προστάτη των κλεφτών, εργολάβου του Κάτω Κόσμου. Εξαρτήματα που ο γλύπτης εραστής, προσκυνητής και καταστροφέας συνθέτει με αγωνία για να τα δει να γκρεμίζονται σαν τα έργα εκείνα που ο Τίνγκελι έστηνε μπροστά στα μάτια των θεατών του στην ατομική βάση του Αλαμο για να τα κάνει να χορέψουν και μετά να σωριαστούν σε κομμάτια ή στεριανά ναυάγια.

Η θάλασσα: το πιο μεταφυσικό από τα πραγματικά. Το πιο υλικό από τα όνειρα. Γαλήνια και τραυματισμένη. Επιθυμητή και τρομακτική. Τρομακτική διότι είναι επιθυμητή. Επίμονη, διαβρωτική. Κρύβοντας στον βυθό της το αβάσταχτο. Καλώντας μας για μια κατάδυση που δεν εγγυάται επιστροφή. Από στιγμή σε στιγμή, από στίχο σε στίχο, ποίημα σε ποίημα, έτοιμη να ξεχειλίσει ανεξέλεγκτα, να δώσει τον λόγο στους πνιγμένους, να μας δείξει τις ζωές μας φυλακισμένες ανάμεσα στις υποβρύχιές της σπηλιές. Η θάλασσα. Πηγή της ζωής, μήτρα του θανάτου. Γοργόνα/Μέδουσα μεταμφιεσμένη σε Γοργόνα/Παναγιά ή το αντίστροφο. Μονίμως εγκυμονούσα το άδηλο, το επίβουλο ή το λυτρωτικό.

Η μήτρα: πρώτο και τελευταίο καταφύγιο. Αλτερ έγκο της θάλασσας, υγρός κόσμος που γαληνεύει, είτε φουρτουνιάζει και λυσσομανά σαν μια θάλασσα απόρριψης. Αλτερ έγκο της γης που μας γεννά και που μας περιμένει να επιστρέψουμε σε μεγάλα πιθάρια που μας φιλοξενούν σε στάση εμβρύων ή σε μικρές τεφροδόχους, που μας δείχνουν τον φόβο σε μια χούφτα όχι σκόνη αλλά στάχτη. Σκότος νηδύος. Σκοτάδι υγρό, που είναι ο νομοθέτης της ζωής θεών και θνητών. Ιερός ναός, που επικαλείται χωρίς να γνωρίζει αν θα εισακουστεί ο κάθε οργασμός. Από τη μήτρα της γης και της θάλασσας, τη μήτρα του οργασμού που αναδύεται το έμβρυο.

Το έμβρυο: η προσφιλής μεταμόρφωση των ερώτων: εραστή είτε ερωμένης. Οταν στις διαχύσεις τους οι εραστές γίνονται μωρά, ζουν απλώς το προκαταρκτικό στάδιο. Προπονούνται για να γίνουν έμβρυα, ανθρώπινα είτε προ-ανθρώπινα. Το έμβρυο αναδεύει μέσα στη μήτρα, μέσα στη θάλασσα. Κουλουριάζεται, παίρνει την πρωταρχική στάση που γνωρίζει από πάντα, και που την ξαναθυμούνται οι μύστες, αυτοί που ονομάζονται και διπλο-γεννημένοι και, επίσης, οι νεκροί στις προϊστορικές ταφές.

Ο άντρας αναθέτει στη γυναίκα, στη θάλασσα, στη μήτρα, στο έμβρυο, το ανέφικτο που επιμένει να θεωρεί αυτονόητο: να ξαναγεννήσει τον κόσμο. Θα πείτε: Στη πραγματικότητα αναθέτει στην γυναίκα-θάλασσα-μήτρα να ξαναγεννήσει τον ίδιο ως έμβρυο. Να τον ξαναγεννήσει σωστά. Ως αθάνατο.

Ποίηση βέβηλη και ιερή, ξόρκι για να μας ξεχάσει ο θάνατος.