Στη Γαλλία, ο Πρόεδρος Mακρόν δεν κάνει παρά να εντείνει την ίδια πολιτική που, επί σειρά ετών, τουλάχιστον τριακονταετία, αποδομούσε συστηματικά τα πάντα στον δημόσιο τομέα προκειμένου να «μειωθούν οι φόροι και να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη» - σύμφωνα με το βασικό επιχείρημα του νεοφιλελευθερισμού. Όμως αυτό το παλιό επιχείρημα / κόλπο προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων εξαπατά όλο και λιγότερους πολίτες. Γνωρίζουμε πλέον πια είναι τα αποτελέσματα.
Όχι μόνο δεν είδαμε ανάκαμψη από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων υπηρεσιών αλλά βιώσαμε χειροτέρευση της γαλλικής οικονομίας και κατάρρευση της κοινωνίας, σε σημείο που σήμερα η κατάσταση να είναι εκρηκτική-αλλά και εξαιρετικά ελπιδοφόρα αφού ο κόσμος αντιστέκεται, απεργεί και διαδηλώνει σχεδόν καθημερινά εδώ και ένα μήνα.
Σε πρόσφατες διαδηλώσεις, είδαμε να αναγράφεται στα πανώ και να επαναλαμβάνεται ρυθμικά στους δρόμους ένα νέο σύνθημα : ''Καταλάβαμε, καταλάβαμε...''
Ο μέσος Γάλλος πολίτης κατάλαβε ότι κάποιος τον εξαπατά και τον εκμεταλλεύεται. Αυτός ο κάποιος έχει πρόσωπο και όνομα. Είναι ο πρόεδρος Μακρόν - και οι ελίτ που εκπροσωπεί.
Ο Μανού, όπως τον φωνάζουν προκλητικά στις διαδηλώσεις τα Κίτρινα Γιλέκα. Όμως η αντίδραση κατά του Μακρόν και του διεφθαρμένου πολιτικού του περίγυρου, βλέπε σκάνδαλο Μπεναλά, δεν πρόκειται για απλό, περαστικό φαινόμενο.
Στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης, των μεταφορών, η χειροτέρευση των δημοσίων υπηρεσιών έχει καταλήξει να είναι το κύριο πρόβλημα της χώρας.
Για πρώτη φορά, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Γάλλων λέει ότι προτιμά βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την καταβολή περισσότερων φόρων.
Και είναι σαφώς εναντίον αυτών των μέτρων λιτότητας και εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων που μια χώρα ολόκληρη ξεσηκώνεται σήμερα.
Μετά από πάνω από 30 χρόνια πορείας προς το νεοφιλελευθερισμό, πράγμα στο οποίο συνέτειναν όλες οι κυβερνήσεις, τόσο του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος – και για αυτό εξαφανίστηκε ουσιαστικά - όσο και η γαλλική δεξιά, η πληγή είναι βαθιά.
Τα συμπτώματα της κρίσης είναι βαριά και πολυάριθμα. Δυσκολία για πάμπολλους Γάλλους να βγάλουν το μήνα με καλυμμένα τα βασικά έξοδα, επισφάλεια, ανισότητες, έλλειψη προοπτικής για το μέλλον, ανεργία, κοινωνικοί εξευτελισμοί από την περιφρόνηση της εξουσίας και της μεγαλοαστικής τάξης προς τα φτωχοποιημένα στρώματα. Η παιδαγωγική της παραίτησης έχει φθάσει στα όριά της. Τα παρηγορητικά λόγια δεν έχουν πλέον αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεστε ακαδημαϊκούς εμπειρογνώμονες ή οικονομολόγους για να μιλήσετε για όσα βιώνετε καθημερινά. Το κάνετε οι ίδιοι με το δικό σας τρόπο.
Κοινωνική και περιβαλλοντική, η καταστροφή που προκάλεσε ο νεοφιλελευθερισμός στην πέμπτη ισχυρότερη οικονομία του κόσμου εξαπλώνεται κάτω από τα παράθυρά μας.
Ωστόσο, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο από την πρωτοφανή έκφραση της λαϊκής οργής, η εξουσία του Μακρόν δεν βρίσκει τίποτε άλλο να κάνει παρά να χρησιμοποιεί εκφοβισμό και ψέμματα για να κρατηθεί στη θέση της. Μπουρδολογία στα κανάλια και στο κοινοβούλιο και βίαιη καταστολή στους δρόμους - με νεκρούς και τραυματίες. Όπως και ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, των διαδηλώσεων, του δικαιώματος στην απεργία, της ελευθεροτυπίας κ.α. με βάση τον ήδη ισχυρότατο αντιτρομοκρατικό νόμο και λοιπά νομοθετήματα.
Αλλά για πόσο καιρό ακόμα;
Ο γαλλικός λαός έχει, κατά πολύ μεγάλο μέρος ακόμα, και παιδεία και κοινωνική συνείδηση και παράδοση στα επαναστατικά κινήματα.
Η παρούσα - διαρκής και γενική - αντίσταση στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση κινητοποιεί τον απλό κόσμο ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της Γαλλίας. Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων που εδώ και δεκατέσσερις μήνες, από το Νοέμβρη του 2018, διατρέχει σταθερά τη χώρα, σε εβδομαδιαία βάση, διαδηλώνοντας κάθε Σάββατο, ζητώντας την παραίτηση του Μακρόν και προτάσσοντας 59 προοδευτικότατα και δημοκρατικά αιτήματα, έχει προετοιμάσει καλά το έδαφος. Βέβαια, με τεράστιες θυσίες και ανθρώπινες απώλειες λόγω της καταστολής και έχοντας επίσης υποστεί πρωτοφανή δυσφήμιση ή αποσιώπιση από τα συστημικά μέσα.
'Όμως, πολλοί άλλοι κοινωνικοί αγώνες συγκλίνουν, πλέον, στον ίδιον, τον έναν και κοινό αγώνα, που συνταράζει τη Γαλλία : ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου νοσοκομείου, της δημόσιας εκπαίδευσης- βλέπε κίνημα των Κόκκινων Στυλό από τους καθηγητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης- ο αγώνας των φοιτητών, των μαθητών λυκείου, των σιδηροδρομικών, των πυροσβεστών, των καλλιτεχνών, των δικηγόρων, των αγροτών, των συνταξιούχων, των οικολόγων, των εργοδηγών, των εργαζόμενων στα διυλιστήρια και πολλών άλλων ακόμα, που, ενωμένοι, εκφράζουν πλέον μια κοινή οργή και το αίτημα για μια άλλη ζωή και κοινωνία.
Ας ελπίσουμε ότι η κοινωνική συνείδηση των Γάλλων θα γίνει το κάστρο που θα υψωθεί ενάντια στην επικράτηση του κυνισμού και της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Αν όμως το φρούριο της σύγχρονης κληρονομιάς της Γαλλικής Επανάστασης, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του 68 πέσει, ο αυταρχισμός και ο φασισμός θα εξαπλωθούν σε όλη την Ευρώπη, αν όχι στον κόσμο. Αλλά ας μη γινόμαστε Κασσάνδρες.
Ας κατεβούμε κι εμείς στους δρόμους να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα. Εφευρίσκοντας παράλληλα νέους, υγιείς τρόπους ώστε να εξασκούμε ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά. Χωρίς να επαναλάβουμε το λάθος της ανάθεσης.
Η Αναστασία Πολίτη είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και επιστημονική συνεργάτιδα, η Αναστασία Πολίτη έζησε 25 χρόνια στο Παρίσι. Σήμερα εργάζεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες.
