Φθάνοντας στην τελική ευθεία για την επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές γίνεται όλο και πιο φανερό πόσο δύσκολο είναι να επιβάλεις τους δικούς σου όρους προκειμένου να υπάρξει πραγματική ασπίδα προστασίας σε αυτούς που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη: τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, που έχουν σηκώσει δυσανάλογο βάρος της κρίσης που ξέσπασε το 2010.

Για να μιλάμε με πραγματικούς όρους, το μεγαλύτερο θέμα σ' αυτή τη φάση είναι οι πλειστηριασμοί στην πρώτη κατοικία. Η κυβέρνηση, από την αρχή των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς, έχει τραβήξει μία κόκκινη γραμμή διαρκείας στο ζήτημα αυτό και έχει κερδίσει υποστηρικτές. Ο Ολάντ και ο Μοσκοβισί είναι σε αυτή τη λογική: ότι πρέπει να μπει ένα όριο που θα συμπεριλαμβάνει και την κοινωνική συνοχή.

Από την κατανόηση, όμως, μέχρι την επίτευξη του στόχου, αν και μας χωρίζουν λιγότερο από έξι ημέρες, μοιάζει να είναι αιώνας. Και είναι πολλοί ακόμη μέσα στην Ευρώπη που προτάσσουν την αδιαλλαξία στο ζήτημα αυτό ελπίζοντας σε αποτυχία της Ελλάδας.

Πίσω από τη γαλατική αβρότητα του Μοσκοβισί περί "σημαντικής προόδου" και προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης που "κινούνται στη σωστή κατεύθυνση", κατά τη διάρκεια των συναντήσεών του με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, το μήνυμά του ήταν ξεκάθαρο. "Βρείτε τα μέχρι την Κυριακή, πριν από το Eurogroup, γιατί αλλιώς όλα θα είναι πολύ δύσκολα από τη Δευτέρα". Και όντως έτσι είναι, σε σχέση με τη μεγάλη μερίδα των δανειστών, που από τη μια κρατούν το "μαστίγιο" με τις πιέσεις και από την άλλη προσφέρουν το "καρότο" με το χρέος.

Όμως, από την άλλη, υπάρχει και η οπτική γωνία της κοινωνίας, που αντιλαμβάνεται μεν την αναγκαιότητα και τον μονόδρομο της ρύθμισης του χρέους, όμως ταυτόχρονα μπορεί να δεχθεί μία λύση στα κόκκινα δάνεια μόνο αν προστατεύεται αποτελεσματικά η πρώτη κατοικία. Διότι η συζήτηση περί προόδου, σταθεροποίησης και ανάπτυξης, αν ξεσπιτώνεται κόσμος, θα μοιάζει με ανέκδοτο.

Η πρόκληση για την κυβέρνηση είναι μεγάλη και ο χρόνος είναι λίγος.