Η βαριά εκλογική ήττα της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν συνιστά ατύχημα. Πρόκειται για το τέλος μιας προδιαγεγραμμένης πορείας που οδήγησε μέσα σε τρία χρόνια ένα κόμμα της Αριστεράς να κλείσει τον κύκλο του, αφού νωρίτερα υπέστη διασπάσεις και αποχωρήσεις ως αποτέλεσμα των στρατηγικών ταλαντεύσεών του.
Η καταστατική αρχή της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν ο κυβερνητισμός. Μέχρι τις εκλογές του 2012 πολιτεύτηκε, ωστόσο, με προσοχή. Καταψήφισε τα Μνημόνια και αρνήθηκε να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Έγερνε όμως συνεχώς σε μια επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν απηχούσε μόνο την ανάγκη διαφοροποίησής της απέναντι στο κόμμα από το οποίο αποχώρησε. Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς μάλιστα να είναι αναγκαία για τη συγκρότηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ήταν η πιο χαρακτηριστική έκφραση της κυβερνητικής προτεραιότητας του κόμματος. Έγινε με τον ισχυρισμό ότι παιζόταν η παραμονή της χώρας στο ευρώ, η οποία όμως δεν διακυβεύτηκε όταν η ΔΗΜ.ΑΡ. αποχώρησε έναν χρόνο μετά.
Το πρόβλημα της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν εξαρχής πρόβλημα ταυτότητας και στρατηγικού προσανατολισμού. Σε μια περίοδο ορμητικής εισόδου της Αριστεράς στο πολιτικό προσκήνιο, η ΔΗΜ.ΑΡ. απώλεσε το δυνάμει πλεονέκτημα να ανακόψει τη ροή λαϊκών δυνάμεων προς τον ΣΥΡΙΖΑ και λειτούργησε είτε ως επιτήδειος ουδέτερος είτε ως κυβερνητικός εταίρος των μνημονιακών δυνάμεων. Υπήρξε αρχηγικό κόμμα, χαρακτηριστικό έξω από την κουλτούρα του χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς. Κι αυτή η ιδιότητα την εμπόδισε να συμμετάσχει χωρίς a priori αρχηγικές αξιώσεις στην κινητικότητα του πρώην κραταιού ΠΑΣΟΚ. Σε κάθε στιγμή αμήχανης στροφής ή ακινησίας της η ΔΗΜ.ΑΡ. έχανε αξιοπιστία και ακροτήριο. Το Ποτάμι, με παραπλήσιες πολιτισμικές συντεταγμένες, αφαίρεσε το κρίσιμο κοινωνικό πεδίο για την οριακή εκλογική της επιβίωση.
Παρά τα εκλογικά αποτελέσματα, που συνιστούν οριστική απόρριψη, η ΔΗΜ.ΑΡ. διαθέτει επιρροή στον κεντροαριστερό χώρο και ένα αξιόλογο δυναμικό εκατοντάδων αγωνιστών της ανανεωτικής Αριστεράς, με αναγνωρίσιμη τοπική, επαγγελματική και επιστημονική παρουσία. Θα χρειαστεί αναμφίβολα μια περίοδος αναγκαίου δημοκρατικού αναστοχασμού που μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές κατευθύνσεις τα μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ. Η συμπόρευσή τους όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήδη συμβαίνει με άλλα στελέχη που κατά καιρούς αποχώρησαν από το κόμμα, αποτελεί την αξιόπιστη πορεία μετεξέλιξης της ΔΗΜ.ΑΡ. Προσιδιάζει στην ιστορικότητα του κόμματος. Πρέπει βέβαια να υπερνικηθούν εκατέρωθεν ψυχολογικές - πολιτικές συμπεριφορές και περιχαρακώσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει ως προτεραιότητα την ενότητα της Αριστεράς με στόχο την αριστερή διακυβέρνηση. Αν το ΚΚΕ επιλέγει τον "αριστερό εμφύλιο πόλεμο", θα ήταν αναντίστοιχο προς την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ να μην παρεμβαίνει ενωτικά σε ολόκληρο το φάσμα της Αριστεράς, να μη διευκολύνει την προγραμματική συνάντηση με τον χώρο της ΔΗΜ.ΑΡ. - με ό,τι απομείνει με ενδιαφέρον την Αριστερά.
Η παραίτηση Κουβέλη επισημειώνει το τέλος της βραχύβιας ιστορίας της ΔΗΜ.ΑΡ. Είναι απόρροια της ηγετικής ευθύνης, όπως αυτή καταγράφεται με το εκλογικό αποτέλεσμα. Το μνημονιακό κατεστημένο θα επιχειρήσει να σκυλεύσει τον χώρο. Η συντεταγμένη δημοκρατική συζήτηση, με βάση τις λαϊκές αγωνίες, τις αξίες της Αριστεράς και την ιστορική πρόκληση της Αριστεράς σήμερα στη χώρα μας, συγκροτεί το πλαίσιο των γόνιμων αναζητήσεων.
