Κλείνει η τετραετής σχεδόν, παρούσα περίοδος του Κοινοβουλίου και έχει σημασία για το παρόν και το μέλλον να καταγράψουμε δημόσια τις ιδιαίτερες μας απόψεις για το πολιτικό αποτύπωμα που αφήνει αυτή η περίοδος, πέραν βεβαίως των μη αμφισβητούμενων αριθμητικών στοιχείων, που έχουν και αυτά τη σημασία τους και τα οποία παρέθεσε ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Τασούλας στο δημόσιο απολογισμό.
Η παρούσα Βουλή, που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2019 τις εργασίες της, ήταν η πρώτη μετά από τρεις περιόδους, που δεν είχε στη σύνθεση της το πολιτικό απόστημα της εκπροσώπησης της Χρυσής Αυγής και επίσης ήταν η πρώτη με καθεστώς αυτοδυναμίας του κυβερνώντος κόμματος, της Ν.Δ., μετά τον Μάιο του 2012.
Ενώ, πολύ σωστά, δεν έκλεισε ούτε μια μέρα η Βουλή μέσα στο ιδιαίτερο καθεστώς περιορισμών, που επέβαλε τουλάχιστον για μια διετία η πανδημία, ταυτόχρονα και εκ των πραγμάτων, η περίοδος αυτή, άφησε εμφανές το αποτύπωμα στην ποιότητα του κοινοβουλευτικού έργου για πολλούς λόγους. Ένας εκ των οποίων και ο κυριότερος, είναι ότι η διακυβέρνηση έγινε με καθεστώς πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν πλήθος ζητημάτων, ενεργειών και παρεμβάσεων της εκτελεστικής εξουσίας, πολύ πέραν των απολύτως αναγκαίων για τον τομέα της υγείας που προφανώς ήταν στο επίκεντρο των δημόσιων πολιτικών εκείνης της περιόδου.
Στο πλαίσιο μάλιστα αυτό σημειώθηκαν τεκμηριωμένα, πολλές αδιαφανείς, διοικητικές και οικονομικές πράξεις σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, καθώς η κυβέρνηση της Ν.Δ., ήθελε να αξιοποιήσει την πανδημία για την στήριξη ενός ιδιότυπου καθεστώτος με την ταμπέλα του «Επιτελικού Κράτους». Αρκεί να επισημάνουμε ότι το μεγαλύτερο χρονικά μέρος του τεράστιου σκανδάλου των υποκλοπών, που συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή, δρομολογήθηκε εκείνη την περίοδο.
Στην ίδια ακόμη τετραετή περίοδο, καταγράφηκαν αρκετές και εφ’ όλης της ύλης, σκληρές αντιπαραθέσεις σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, καθώς μια σειρά από βασικά νομοθετήματα είχαν ισχυρό ιδεολογικό, νεοφιλελεύθερο πρόσημο και κατά τη γνώμη μας βεβαίως, αντικοινωνικό χαρακτήρα. Ενώ εκ παραλλήλου διαμορφωνόταν μια ισχυρή ατζέντα για αναγκαίες συζητήσεις στο ανώτατο επίπεδο, λόγω των επάλληλων κρίσεων και πέραν της πανδημίας, με εξωγενή μεν προέλευση, αλλά και με σαφή προστιθέμενη, αρνητική κοινωνική επιβάρυνση, λόγω των πολιτικών του κ. Μητσοτάκη. Η ατζέντα αυτή, περιελάμβανε πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως το ενεργειακό και το καρτέλ της κερδοσκοπίας που έχει στηθεί, όπως επίσης την καλπάζουσα ακρίβεια και τη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών νοικοκυριών και βέβαια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με επίκεντρο τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις διακρατικές συμφωνίες της χώρας και τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα.
Τέλος, έχει σημασία να καταγραφεί το χρονικό της αντικοινοβουλευτικής πρακτικής που κατέτεινε στην ακύρωση της κατά το Σύνταγμα δυνατότητας πρωτοβουλίας της Αντιπολίτευσης, για την συγκρότηση δύο εξεταστικών επιτροπών κατά περίοδο. Τόσο για την λίστα Πέτσα και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, όσο και κυρίως για το μείζον ζήτημα που επέφερε πλήγμα στο Κράτος Δικαίου, με επίκεντρο τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ και την αξιοποίηση παράνομων λογισμικών, με ενορχηστρωτή την ίδια την Κυβέρνηση και το Μαξίμου.
Η δε προσπάθεια για συγκάλυψη του σκανδάλου, που έγινε μέσω σειράς μεθοδεύσεων ακόμα και στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών εργασιών, με βασικό στοιχείο την επίκληση του απορρήτου και τη σαφή υποβάθμιση του ίδιου του Κοινοβουλίου και των αρμόδιων Ανεξαρτήτων Αρχών, έδωσε το μέτρο της «μη ευθύνης» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Την ίδια ώρα βεβαίως, το μέτρο της προφανούς ενοχής, αλλά και της αλαζονείας που έφτασε, στην παρούσα περίοδο στα όρια της περιφρόνησης της Δημοκρατίας και κρίσιμων θεσμικών λειτουργιών, αλλά και δικαιωμάτων των πολιτών κατοχυρωμένων από το ελληνικό Σύνταγμα.
