Είναι κοινή πεποίθηση του προοδευτικού κόσμου ότι η χώρα κυβερνάται από μια σκληρή, εκδικητική και παλαιοκομματική Δεξιά, που δοκιμάζει την ίδια τη Δημοκρατία. Μια Δεξιά που το στίγμα της δεν καθορίζουν πλέον κάποιοι ευπρεπείς και μετριοπαθείς πολιτικοί της μεταπολίτευσης με κύρος και οντότητα.

 

Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συναίσθηση ευθύνης απέναντι στο λαό πρέπει να επιδιώξει την ταχύτερη δυνατή επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία, προετοιμαζόμενος «επαγγελματικά» και απαλλαγμένος από την παιδική ασθένεια της Αριστεράς να εστιάζει σε αυτό που αποστρέφεται κι όχι στο απείρως δυσκολότερο, στη σύνθεση και συλλογική παραγωγή πολιτικής. Για το σκοπό αυτό απαιτείται πολιτικό προσωπικό ώριμο και αφοσιωμένο στον κεντρικό αυτό στόχο.

 

Πεπεισμένο ότι ο στείρος εργατισμός, η ταξική μεροληψία, η πλειοδοσία αιτημάτων των κοινωνικών ομάδων, η κολακεία του «σοφού» λαού, ο καταγγελτικός λόγος, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις δεν αρκούν για να κερδηθεί το μυαλό και η ψυχή των πολιτών. Ένα κόμμα εξουσίας είναι ακίνδυνο κουτσό άλογο αν αναπαράγεται στο μικρόκοσμο του, αυτοθαυμάζεται στον καθρέφτη του ή αναλώνεται σε ακατάσχετες φλυαρίες, ανούσιες ενδοσκοπήσεις, αυτάρεσκες θεωρητικολογίες, διυλίσεις του κώνωπα και κομματική μαγειρική. Απεναντίας, δικαιώνεται αν σχεδιάζει και υλοποιεί ρεαλιστικές πολιτικές, μπολιασμένες με αρχές και οράματα, λογοδοτώντας στο λαό και μόνο στο λαό.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια που κυβέρνησε συμμαχικά (μην το ξεχνάμε), ανέδειξε πολλά στοιχεία της προοδευτικής του πολιτικής, παρουσίασε όμως αναπόφευκτες αλλά και ανεπίτρεπτες αρρυθμίες. Οι παλινωδίες, οι ατολμίες, οι ιδεολογικές εμμονές, οι ομολογημένες αυταπάτες, η ανετοιμότητα, τα ημίμετρα, η επικοινωνιακή ανεπάρκεια, οι αχρείαστοι συμβιβασμοί, οι τεχνοκρατικές αντιλήψεις, η έλλειψη στρατηγικής, ο παραμερισμός του κόμματος, η χαλάρωση των δεσμών με την κοινωνία δημιούργησαν ένα θολό τοπίο, όπου αφενός απουσίαζαν ορατοί και διακριτοί άξονες και αιχμές της πολιτικής και αφετέρου ο αδύναμος κομματικός κρίκος αδυνατούσε να συσπειρώσει και εμπνεύσει το λαό.

 

Με αυτές τις αδυναμίες έπρεπε ήδη να αναμετράται πρακτικά το κόμμα. Η κακοδαιμονία της Ελλάδας κρύβει μια μακρά ιστορία ανακύκλωσης λαθών ή ιδιοτελειών πολιτικών και πολιτών, μέσω μιας αμφίδρομης σχέσης αλληλεξάρτησης. Για να μη δίνει λοιπόν εφεξής η Αριστερά μάχες χαρακωμάτων με βέβαιη την αποτυχία, οφείλει να αναδείξει και να εξαλείψει τα γενεσιουργά αίτια στασιμότητας της χώρας.

 

Απαιτείται μια επανάσταση συνειδήσεων, ένα ηλεκτροσόκ αλήθειας, όσο δυσάρεστο κι αν είναι, ώστε να αφυπνιστεί ο λαός, να αναθαρρήσει, να αποβάλλει τη μακαριότητα, να αναθεωρήσει παγιωμένες αντιλήψεις και να στρατευτεί σε ένα συναρπαστικό πολιτικό όραμα. Να τεθεί, με άλλα λόγια, προ των ευθυνών του, καλούμενος να απαντήσει σε υπαρξιακά διλήμματα. Ή θα αναλάβει δράση ή θα συνεχίσει την καταστροφική πρακτική ανάθεσης εν λευκώ της τύχης του σε «ειδήμονες». Ή θα συμβάλλει στην αναμόρφωση της πατρίδας ή θα τσαλαβουτά στην παρακμή και τον ηθικό εκφυλισμό της κοινωνίας. Ή θα απελευθερωθεί από το αδηφάγο κομματικό κράτος των κολλητών και αρεστών ή θα βουλιάξει μαζί μ’ αυτό. Ή θα λειτουργήσει συλλογικά, προτάσσοντας το δημόσιο συμφέρον ή θα συνεχίσει παγιδευμένος στον αδιέξοδο ατομικισμό. Ή θα απαλλαγεί από διεφθαρμένους, δολοπλόκους, πλιατσικολόγους και αετονύχηδες ή θα απομυζάται από αυτούς.

 

Ή θα εργαστεί για μια εύρωστη οικονομία με δίκαιη κατανομή του πλούτου ή θα βολοδέρνει στην κοινωνική κρίση και οικονομική ανέχεια. Ή θα διδαχθεί από την περιπέτεια της προηγούμενης δεκαετίας ή θα κληθεί σύντομα να την ξαναζήσει. Ή θα απαιτήσει διαφάνεια, λογοδοσία, έλεγχο εξουσίας, αχειραγώγητη ενημέρωση, δημοκρατία παντού ή θα καταδυναστεύεται από αόρατους και ανεξέλεγκτους μηχανισμούς συμφερόντων. Ή θα υπηρετήσει τις αξίες του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της ανεκτικότητας ή θα ταλανίζεται στην

τρικυμία της μισαλλοδοξίας, του κοινωνικού ρατσισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού, πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Ή θα πορευτεί με όπλα τον ορθολογισμό, την κριτική σκέψη και τα επιτεύγματα των επιστημών ή θα στροβιλίζεται στη δίνη ανόητων δοξασιών και παραδοξοτήτων.

 

Ή θα απαιτήσει μια ανοιχτή κοινωνία Δικαιοσύνης, ισοτιμίας των πολιτών και υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων ή θα παραμένει αιώνιο θύμα των ισχυρών. Αυτά τα διλήμματα οφείλει να θέσει με παρρησία στο λαό ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που αποφεύγει μέχρι σήμερα. Συνάπτοντας μαζί του ένα συμβόλαιο ειλικρίνειας, μιλώντας καθαρά, χωρίς υπεκφυγές,

γενικότητες και τη λογική του μέσου όρου και στοχεύοντας στην κοινωνική συμμαχία εργαζομένων, νεολαίας και υγιών παραγωγικών δυνάμεων.

 

Αυτή την «παιδαγωγική» αποστολή της Αριστεράς επισημαίνει και ο πάντα εύστοχος Δημ. Σεβαστάκης στην Αυγή της 25/10/20(«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προδιδάξει το λαό, όχι να του υπερ-υποσχεθεί»). Μόνο αν αντιληφθεί ο λαός τα προτάγματα των καιρών και μεταμορφωθεί από κομπάρσο σε πρωταγωνιστή, τότε και μόνο τότε αποκτά ουσιαστικό νόημα η δεύτερη φορά Αριστερά.

 

Μόνο αν θεωρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά εναλλακτική λύση αλλά όχημα επανεκκίνησης και αλλαγής σελίδας της χώρας τότε και μόνο τότε πολλαπλασιάζει τη δυναμική επανάκαμψης του.

Το κυβερνητικό πρόγραμμα δεν μπορεί παρά να εναρμονιστεί με τους παραπάνω αναγεννητικούς στόχους, συνδεόμενο με την ταυτόχρονη ιδεολογική μάχη υπεράσπισης της δημοκρατίας και απόκρουσης νεοσυντηρητικών αντιλήψεων. Ένα πρόγραμμα που σε ορισμένους καίριους τομείς προτείνεται να κινείται στις ακόλουθες κατευθύνσεις:

 

 

- Πάταξη φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής και μαύρης οικονομίας, ώστε επιτέλους να αποδοθεί φορολογική δικαιοσύνη και να ελαφρυνθούν τα συνήθη υποζύγια και οι νομοταγείς φορολογούμενοι. Αυτό προϋποθέτει πλήρη ψηφιοποίηση του συστήματος, ενίσχυση ελεγκτικών μηχανισμών και ριζική αναμόρφωση της νομοθεσίας.

- Στοχευμένη μείωση φορολογίας με υποκατάσταση απωλειών από τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης.

- Άμεσος εντοπισμός των κακοπληρωτών του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων και λήψη μέτρων καταβολής οφειλομένων.

- Υιοθέτηση νέου παραγωγικού μοντέλου με έμφαση στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, στην καινοτομία, νέες τεχνολογίες κλπ.

- Μέτρα στήριξης της εγχώριας παραγωγής και εξαγωγικός προσανατολισμός της οικονομίας.

- Πλήρης εξυγίανση των τομέων κρατικών προμηθειών, δημοσίων έργων, εξοπλιστικών προγραμμάτων, εργολαβιών κλπ, ώστε να περιοριστούν οι εστίες συναλλαγής, διαφθοράς και

διασπάθισης δημοσίου χρήματος.

- Παροχή κινήτρων στην υγιή επιχειρηματικότητα και ευνοϊκό πλαίσιο προσέλκυσης επενδύσεων, ιδιαίτερα αν διασφαλίζονται σταθερές θέσεις εργασίας.

- Θεσμικές τομές ώστε το τραπεζικό σύστημα να καταστεί φιλικότερο και προσβάσιμο στους πολίτες και να εναρμονιστούν τα τραπεζικά κριτήρια με το δημόσιο συμφέρον.

- Διαρκής μάχη κατά της διαφθοράς, διαπλοκής και παρασιτισμού με θεσμική θωράκιση του κράτους, αυστηροποίηση ποινών οικονομικών εγκλημάτων και θέσπιση ασυμβιβάστων.

- Συνετή διαχείριση των οικονομικών του κράτους, ώστε να μη διακινδυνεύσει ποτέ η χώρα μια νέα χρεοκοπία.

- Οικολογικός προσανατολισμός της οικονομίας στην κατεύθυνση της πράσινης και αειφόρου ανάπτυξης, των ήπιων μορφών ενέργειας και της οριστικής επίλυσης του θέματος διαχείρισης

απορριμμάτων.

 

 

- Αξιοκρατία παντού και πόλεμος μέχρις εσχάτων στη γάγγραινα των πελατειακών σχέσεων και του κομματισμού.

- Καμιά πρόσληψη μόνιμου ή έκτακτου προσωπικού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα χωρίς αμερόληπτες διαδικασίες ΑΣΕΠ, με εξαίρεση τους επικεφαλής δημοσίων φορέων και τους

μετακλητούς υπαλλήλους.

- Θεσμική θωράκιση της Δημοκρατίας, ώστε να παρέχεται πλουραλιστική και αχειραγώγητη ενημέρωση.

- Αναμόρφωση της Δικαιοσύνης ώστε να ενισχυθεί η ανεξαρτησία της, να επιταχυνθεί η απονομή της και να καταστεί αλώβητη από πιέσεις συμφερόντων. Χωρίς ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, η Δημοκρατία αυτοκαταργείται.

- Θωράκιση της χώρας από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής με ανάπτυξη υποδομών και μηχανισμών πρόληψης και αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών.

- Αποκέντρωση του κράτους με μεταφορά αρμοδιοτήτων και πόρων στην τοπική αυτοδιοίκηση, οριοθέτηση ευθυνών μεταξύ κεντρικής και τοπικής εξουσίας, αντιγραφειοκρατική πολιτική αλλά και εποπτικός έλεγχος για αποτροπή κακοδιαχείρισης.

- Αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας των ανεξάρτητων αρχών, ώστε να διασφαλίζεται ότι επιτελούν το έργο τους και λογοδοτούν στη Βουλή και την κοινωνία.

- Πάταξη εγκληματικότητας και εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες.

- Προώθηση νέας συνταγματικής αναθεώρησης σε προοδευτική κατεύθυνση.

- Πλήρης εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας και αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τους πολίτες.

- Πλήρης ψηφιοποίηση του κράτους.

- Αξιοποίηση στη δημόσια ζωή άξιων και άφθαρτων προσώπων που θα συνδυάζουν δημοκρατικότητα και τεχνογνωσία.

- Θεσμοθέτηση δικλείδων ασφαλείας και ασυμβιβάστων πολιτικού προσωπικού και κρατικών αξιωματούχων, ώστε να ενισχυθεί η διαφάνεια και να αποδυναμωθούν οι εστίες διαπλοκής

συμφερόντων και στεγανών εξουσίας.

 

 

- Ανάδειξη του πολιτισμού ως πυλώνα προόδου και εξέλιξης της κοινωνίας με αύξηση δαπανών και στήριξη της πολιτιστικής παραγωγής.

- Άμεση προτεραιότητα στους τομείς Παιδείας, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας με αύξηση διατιθέμενων πόρων, αναμόρφωση θεσμών και ορθολογικά(όχι οριζόντια) κριτήρια παροχών.

- Πλήρης προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων από την εργοδοτική ασυδοσία, χωρίς αγκυλώσεις που συντηρούν γραφειοκρατία και δυσχεραίνουν την υγιή επιχειρηματικότητα.

- Περαιτέρω εξορθολογισμός και εξασφάλιση ενός δημόσιου και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος.

- Προστασία πρώτης κατοικίας υπό όρους και προϋποθέσεις.

- Προστασία των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις οποιασδήποτε μορφής.

 

Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για πολιτικά στελέχη, τεχνοκράτες και επιστήμονες του προοδευτικού χώρου. Αντί να σπαταλούν δυνάμεις σε θεωρητικές αναζητήσεις, να επεξεργαστούν επιστημονικά τη στρατηγική νίκης και να εξειδικεύσουν το κυβερνητικό πρόγραμμα, φροντίζοντας να γίνει κτήμα του λαού.

 

Όσο για τους δύσπιστους που δεν βρίσκουν αρκούντως αριστερό ένα πρόγραμμα με παρόμοια χαρακτηριστικά, ας σκεφτούν μόνο αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση συγκέντρωσε το μένος του παλιού συστήματος, παρά τα δειλά και ενίοτε αδέξια βήματα. Αμφιβάλλει κανένας ότι θα αντιμετωπίσει τα ίδια και χειρότερα στην προσπάθεια να πράξει ότι προηγούμενα δεν μπόρεσε;

Να γιατί απαιτείται ένα συμπαγές μέτωπο ενεργών πολιτών, που θα λειτουργήσει ως κυματοθραύστης των αντιδράσεων.