1.  Ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ

Στις δημόσιες επιχειρήσεις που πρόκειται άμεσα να ιδιωτικοποιηθούν/εκποιηθούν μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Το θέμα της ΕΥΔΑΠ αφορά το δήμο Αθηναίων.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη αναπτύσσεται ένα μεγάλο κίνημα με στόχο στον 21ο αι. να γενικευτεί η δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού. Το Παρατηρητήριο της Ευρώπης (Corporate Europe Observatory – CEO), το Διεθνές Ινστιτούτο (Transnational Institute – TNI) και το σχέδιο για τις Δημοτικές Υπηρεσίες (Municipal Services Project) έχουν εκδώσει σχετικό βιβλίο με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέφοντας το νερό στα δημόσια χέρια» (Remunicapalisation – Putting water back into public hands)

Το σχέδιο υποστηρίζει ότι όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης, κυρίως στη Γαλλία, από το Παρίσι και τη Γκρενόμπλ μέχρι τη Βρέστη και το Χερβούργο, επαναδημοτικοποιούνται. Το 2008 ο δήμος του Παρισιού δεν ανανέωσε τη σύμβαση με τις Veolia και Suez και δημιούργησε τη δημοτική Εταιρία Eau de Paris. Στην Ιταλία, με δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2011, οι πολίτες καταψήφισαν σε ποσοστό 95% την ιδιωτικοποίηση του νερού και την εκμετάλλευση των δικτύων. Η Γερμανία είναι η πιο πρωτοπόρα χώρα στο θέμα αυτό : το σύνολο του τομέα ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φορείς. Ο δήμος του Βερολίνου συντονίζεται με το δήμο του Παρισιού.

Το νερό πρέπει να είναι δημόσιο γιατί συνιστά πολύ βασικό όρο ζωής. Οι ιδιωτικοποιήσεις της διαχείρισης, όπου έγιναν, οδήγησαν σε καταστροφές : τεράστιες αυξήσεις στην τιμή, ακατάλληλο πόσιμο νερό, υπολειτουργία των δικτύων. Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης – αποχέτευσης στο Μπουένος Άιρες. 4 χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι η εταιρία τηρούσε μόλις το 45% της υποχρέωσής της για νέες συνδέσεις. 10 χρόνια μετά διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ τα υπόλοιπα έπεφταν κατευθείαν στον Ρίο ντε λα Πλάτα. Το 2006 το δίκτυο επέστρεψε στο δημόσιο.

Στην Ευρώπη, οι δήμοι παίρνουν στα χέρια τους την υπόθεση του νερού και προχωρούν σε νέες λειτουργικότερες μορφές διαχείρισης επ’ ωφελεία του συνόλου των πολιτών. Στην Ελλάδα βαδίζουμε αντίστροφα. Θέτουμε το θέμα στο δήμο Αθηναίων και προτείνουμε τη λήψη απόφασης με πρώτο σημείο να σταματήσει η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ. Στη συνέχεια, σε συνεργασία με τους εργαζόμενους και τα κινήματα για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, μπορούμε να συζητήσουμε τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση των παρεχόμενων δικτύων και υπηρεσιών.    

2.  Να δοθεί ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών

Η ιθαγένεια είναι ο νομικός δεσμός ενός πολίτη με ένα κράτος. Ο δεσμός αυτός στηρίζεται στη βούληση του ατόμου να ανήκει σε μια συντεταγμένη κοινωνία. Η ιδιότητα του πολίτη δεν συνδέεται και δεν ταυτίζεται με την πολιτισμική ή την εθνο-θρησκευτική ταυτότητα. 

Ο νόμος Ραγκούση ήρθε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των παιδιών των μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας ή ήλθαν πολύ μικρά εδώ και φοίτησαν στα ελληνικά σχολεία. Σύμφωνα με το νόμο, για τα παιδιά μεταναστών οι οποίοι έχουν νόμιμο τίτλο διαμονής και διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στη χώρα επί πέντε χρόνια, μπορεί να υποβληθεί αίτηση για ιθαγένεια, εφόσον τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή φοίτησαν για έξι χρόνια σε ελληνικά σχολεία. Σήμερα, με μια άδικη απόφαση της πλειοψηφίας του ΣτΕ, τουλάχιστον 200.000 παιδιά που ζουν κανονικά στη χώρα μας βρίσκονται στον αέρα. Η απόφαση αυτή είναι οπισθοδρομική γιατί ο λαός των σύγχρονων κρατών είναι πολυεθνικός. Η μη απόδοση δικαιωμάτων του πολίτη σε μεγάλα τμήματα του λαού μιας χώρας αποτελεί αντιδημοκρατική διολίσθηση, που στηρίζεται στην εθνική «καθαρότητα» η οποία κυοφορεί εθνικισμούς, ρατσισμούς ακόμα και το φασισμό. 

Καλούμε τη δημοτική αρχή της Αθήνας, που έχει επιδείξει ευαισθησία στο θέμα να υπερασπιστεί τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς κανόνες δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο θέμα της ιθαγένειας. Να μην αντιμετωπιστούν τα παιδιά των μεταναστών σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ν’ αρνηθούμε τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό που εκτρέφει τις νεοναζιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής. Είναι δυνατόν, με μια μικρή προσαρμογή, ο νόμος Ραγκούση να εφαρμοστεί.

3. Να σταματήσουν οι απολύσεις που ετοιμάζει κατ’ εντολή της Τρόικας το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Καλούμε το δημοτικό συμβούλιο να απορρίψει την περαιτέρω συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, ο οποίος σήμερα εκθεμελιώνεται, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο στη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών όσο και στις ζωές των απολυμένων εργαζομένων. 

4. Υπάλληλοι τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία πριν οι σχετικές αποφάσεις τελεσιδικήσουν.

Είναι  προφανές ότι η κυβέρνηση αναζητεί προφάσεις εν αμαρτίαις για ένα νέο κύμα μαζικών απολύσεων στο δημόσιο. Όπως είναι γνωστό, λόγω της πολύπλοκης και άδικης νομοθεσίας περί ευθύνης των εργαζομένων, πολλοί εξ αυτών ταλαιπωρούνται για θέματα τα οποία δεν προέκυψαν από δικά τους λάθη ή αμέλεια. Υποχρεώνονται επί χρόνια σε δικαστήρια μέχρι να δικαιωθούν. Η κυβέρνηση ενεργοποιεί σήμερα αυτό το νομοθετικό παράλογο για να δικαιολογήσει απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Καλούμε το δημοτικό συμβούλιο, το οποίο γνωρίζει εξ ιδίας πείρας τις ευθύνες που αναλαμβάνουν οι αιρετοί χωρίς επί της ουσίας να ευθύνονται, να τοποθετηθεί θετικά στα αιτήματα των εργαζομένων του δήμου οι οποίοι απειλούνται με αυτοδίκαιη αργία.    

5. Μικρό πάρκο στην οδό Ασκληπιού

Να αρνηθεί ο δήμος, υπερασπιζόμενος τους κατοίκους των κτηρίων που περιβάλλουν το πάρκο, να δοθεί η παράλογη αποζημίωση 1,5 εκ ευρώ, την οποία διεκδικεί η εκκλησία για το συγκεκριμένο ακίνητο που δεν της ανήκει.

6. Υπερβολικά υψηλές οι αντικειμενικές αξίες στις γειτονιές της Αθήνας.

Καλούμε το δήμο να παρέμβει για τη μείωση των αντικειμενικών αξιών στην Αθήνα σύμφωνα με την επιταγή-δυνατότητα του νόμου 1249/82, η οποία ορίζει τη συμμετοχή εκπροσώπου του δήμου Αθηναίων στην αρμόδια επιτροπή.