Αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει τις τελευταίες στιγμές της ζωής της 18χρονης Χαντίλ Σάλαχ Χασλαμούν.
Εκείνο το πρωί, στη γειτονιά Τελ Ρουμέιντα του Αλ Χαλίλ (Χεβρώνα), ο ήχος πολλαπλών ριπών από πραγματικά πυρά βρόντηξε από το τσεκπόιντ 56 της οδού Σουχάντα.
Ο 34χρονος Φαουάζ Αμπού Άισεχ, που στεκόταν στο τσεκπόιντ γύρω στις 7.40 το πρωί, συνόδευε κάποια παιδιά μακριά από το σημείο όπου οι ισραηλινές δυνάμεις ούρλιαζαν στα εβραϊκά στην τρομοκρατημένη Χαντίλ που πήγαινε στη σχολή της.
«Της φώναζαν «Πήγαινε πίσω! Πήγαινε πίσω!». Ήξερα ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γι’ αυτό παρενέβην στα αραβικά και με άκουσε αμέσως, και την πήρα από την είσοδο, προς την έξοδο του τσεκπόιντ».
Στη φωτογραφία, η Χαντίλ, με μπούρκα στέκεται με τον Φαουάζ στο πρώτο πλάνο. «Προσπάθησα να της μιλήσω, ήταν τρομοκρατημένη. Δεν ήξερε τίποτα». Ο Φαουάζ παρακάλεσε τους στρατιώτες που πολλαπλασιάζονταν γρήγορα, να του επιτρέψουν να την πάρει μακριά από το τσεκπόιντ, να της εξηγήσει τι συμβαίνει και να αποκλιμακώσει την κατάσταση. «Με άκουσε αμέσως όταν της πρωτομίλησα, αλλά με απομάκρυναν και συνέχισαν να της ουρλιάζουν στα εβραϊκά, τα οποία προφανώς δεν καταλάβαινε».
Το σκηνικό, που περιγράφηκε λεπτομερώς από τον Φαουάζ, φαίνεται να είχε μια σειρά από εναλλακτικές αντί τα γρήγορα φονικά πυρά από κοντινή απόσταση στο σώμα μιας Παλαιστίνιας έφηβης. Μετά το περιστατικό, οι ισραηλινές δυνάμεις ισχυρίστηκαν ότι η γυναίκα είχε μαχαίρι. Ο Φαουάζ αμφισβητεί αυτόν τον ισχυρισμό. «Ήταν καλυμμένη πλήρως, δεν υπήρχε επίδειξη μαχαιριού σε καμία στιγμή. Ακόμα και αν είχε μαχαίρι θα μπορούσαν να την έχουν συλλάβει πολύ εύκολα. Ήμουν εκεί… Θα μπορούσα να της μιλήσω, συνεργάστηκε μαζί μου σε εκείνη την πρώτη στιγμή. Της ζήτησα να μετακινηθεί και μετακινήθηκε αλλά μετά τον παρακάλεσα να με αφήσει να της μιλήσω, αλλά με απομάκρυναν από εκείνη και άρχισαν να με σημαδεύουν με τα όπλα. Μετά που την πυροβόλησαν άρχισαν να καταφθάνουν όλο και περισσότεροι στρατιώτες. Υπήρχαν ακόμη 3 ή 4 παιδιά λίγα μέτρα από το τσεκπόιντ, οπότε πήρα τα παιδιά μακριά».
Σαν να μην ήταν σοκαριστικό το γεγονός από μόνο του, πέρα από τους πυροβολισμούς, οι ισραηλινοί στρατιώτες γελούσαν, χαμογελούσαν και μιλούσαν ο ένας στον άλλον σαν να μη συνέβαινε τίποτα, καθώς η Χαντίλ ψυχορραγούσε ενώ έχανε αίμα με γοργούς ρυθμούς πάνω στο τσιμέντο. Παρομοίως, οι Ισραηλινοί έποικοι στέκονταν σε πηγαδάκια φωτογραφίζοντας την Χαντίλ. Ο Φαουάζ επεσήμανε ότι το παλαιστινιακό ασθενοφόρο είχε φτάσει μέσα σε πέντε λεπτά για να σπεύσει να μεταφέρει το κορίτσι που πέθαινε, στο νοσοκομείο, αλλά οι ισραηλινές δυνάμεις [κατοχής] τους εμπόδισαν να την πάρουν, επιλέγοντας να την αφήσουν να αιμορραγεί επί σαράντα λεπτά στο δρόμο, μέχρι που έφτασε ισραηλινό ασθενοφόρο. Σε αυτό το αγωνιώδες χρονικό διάστημα, ένας ισραηλινός στρατιώτης φάνηκε να τραβά τη γυναίκα που πέθαινε, από το πόδι της.
Η 18χρονή Χαντίλ Σάλαχ Χασλαμούν υπέκυψε στα τραύματά της, αφότου έφτασε στο νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ. Το ερώτημα εάν θα είχε ζήσει, αν της είχαν επιτρέψει το δικαίωμα να λάβει περίθαλψη αμέσως από το παλαιστινιακό ασθενοφόρο που κατέφθασε γρήγορα, αντί να αφεθεί να αιμορραγεί για μια αιωνιότητα σαράντα λεπτών, μπορεί να μην απαντηθεί ποτέ.
Εάν η ανθρωπιά, σε οποιαδήποτε κλίμακα, υφίσταται στην κατεχόμενη οντότητα, πάντως ήταν συγκλονιστικά απούσα σήμερα στο τσεκπόιντ της οδού Σουχάντα. [ΣτΜ: Η οδός των Μαρτύρων].
Κείμενο μεταφρασμένο από τον ιστότοπο του ISM
