Είμαι λάτρης των graffiti της Αθήνας. Φυσικά, δεν είμαι ο μόνος. Η Αθήνας θεωρείται ως η πρωτεύουσα των graffiti στην Ευρώπη και πολλές μεγάλες εφημερίδες παγκόσμια έχουν κάνει αφιερώματα με τα καλύτερα graffiti της Αθήνας. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει «τουρισμός graffiti» προς την Αθήνα. Πολλοί έρχονται από το εξωτερικό για να δημιουργήσουν το δικό τους graffiti στην πρωτεύουσα.
Τα παραπάνω ωστόσο δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα. Με μια «βόλτα» στο διαδίκτυο θα δείτε ότι το θέμα «graffiti στην Αθήνα» έχει προκαλέσει πολλαπλές τρικυμίες. Η συνήθης κατηγορία είναι ότι «υπάρχει πλήρης αναρχία». Ο καθένας, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι ταλέντο, πάει «και μουτζουρώνει» όποιον τοίχο βρει μπροστά του. Το αποτέλεσμα είναι τοίχοι γεμάτοι άθλια ανοσιουργήματα, συνθήματα-μηνύματα του κάθε πικραμένου που απλά ασχημαίνουν το αστικό τοπίο. Το χειρότερο όλων, κάποιοι ανεγκέφαλοι πηγαίνουν και συνειδητά βανδαλίζουν επί αριστουργηματικών graffiti εξαιρετικών καλλιτεχνών.
Τα παραπάνω είναι υπαρκτά ζητήματα, με αποτέλεσμα να μην είναι λίγοι όσοι ζητούν να «μπει μια τάξη». Δηλαδή, να υπάρξουν αυστηροί κανόνες (και πρόστιμα για όσους τους παραβιάζουν). Τοίχοι και περιοχές όπου επιτρέπεται το graffiti και άλλες που να απαγορεύεται. Να ζητείται η άδεια των ιδιοκτητών των ακινήτων.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τα προβλήματα και πολλές από τις προτάσεις που γίνονται είναι λογικές και καλοπροαίρετες. Αλλά υφίσταται ένα σοβαρό πρόβλημα: έχετε προσέξει ότι η λέξη «αναρχία» στην καθομιλουμένη έχει διπλή σημασία; Αρνητική και θετική. Αταξία, χάος, ανασφάλεια, αλλά και ελευθερία, δημιουργικότητα. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η «καταπολέμηση της αναρχίας» είναι συνώνυμη της ανελευθερίας και της κατάπνιξης κάθε δημιουργικότητας.
Ο συγκερασμός της καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας των graffiti της Αθήνας με κανόνες που να προωθούν τη δημιουργικότητα και την ομορφιά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πολύ περισσότερο που η συνήθης πρακτική είναι «κανόνες» και «ελευθερία» αμοιβαία να απωθούνται. Το τελικό αποτέλεσμα είναι, αυστηρά προσωπικά μιλώντας, να προτιμώ την «αναρχία» από τους «κανόνες». Γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτό δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Χειρότερα, μπορεί να οδηγήσει σε τόσο μεγάλες αντιδράσεις που να καταπνίξουν τελικά τη δημιουργικότητα των graffiti. Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ αντιφατικός, η ζωή είναι…
