Αν οι ανθρωπότητα και οι κοινωνίες δεν είχαν προχωρήσει στον καθολικό εμβολιασμό των πολιτών, μια σειρά θανατηφόρες ασθένειες θα θέριζαν ακόμη τον πλανήτη. Με γνώμονα το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον, μια σειρά υποχρεωτικοί εμβολιασμοί έχουν μπει στη ζωή των ανθρώπων εδώ και δεκαετίες. Προσωπικά, δεν γνωρίζω κάποιον που να κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και να δήλωσε αντιρρησίας εμβολιασμού. Προσωπικά, όμως, γνωρίζω κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις γονέων που αρνούνται να συγκαταθέσουν στον εμβολιασμό των παιδιών τους, επικαλούμενοι μια σειρά αντιεπιστημονικές θεωρίες που κινούνται στη σφαίρα του παραλόγου και της συνωμοσιολογίας και το ποσοστό τους στην ελληνική κοινωνία σίγουρα δεν αγγίζει τους αριθμούς των ανεμβολίαστων για την Covid-19 πολιτών.

Στην περίπτωση των ημερών μας, το κύμα της αμφισβήτησης έναντι της επιστήμης και των εμβολίων έχει πάρει μεγάλες και επικίνδυνες διαστάσεις. Εδράζεται άλλοτε στον φόβο απέναντι σε κάτι άγνωστο και άλλοτε σε ακραίες θεωρίες, αλλά εκφράζεται πάντα με την κάθετη αντίθεση σε κάθε μορφή υποχρεωτικότητας που έρχεται να καταπατήσει τα ατομικά τους δικαιώματα. Αντίθεση με την οποία συντάσσονται και πολλοί εμβολιασμένοι. Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, όπου το εγώ υπερισχύει του εμείς και όλοι μαζί βαδίζουμε διχασμένοι προς το άγνωστο, αντάμα με μια κυβέρνηση που μονίμως αποπροσανατολίζει, καλλιεργεί ψευδείς εντυπώσεις, εξωραΐζει καταστάσεις, δαιμονοποιεί κατά το δοκούν κοινωνικές ομάδες και κυρίως δεν λέει αλήθειες. Αλήθειες όπως ότι το εμβόλιο δεν είναι φάρμακο, όπως ότι εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι αν δεν προσέχουν κολλάνε, όπως ότι χωρίς γιατρούς και νοσοκομεία δεν αντιμετωπίζεται μια πανδημία.

Μα η πιο σκληρή για πολλούς αλήθεια είναι πως ο καθολικός και υποχρεωτικός εμβολιασμός του πληθυσμού ήταν και παραμένει μια σημαντική αμυντική γραμμή για την κοινωνία, που μπορεί να γίνει πιο ουσιαστικά αποτελεσματική μόνο με την πραγματική ενίσχυση του ΕΣΥ.