Τον γνώρισα από ένα φίλο μου. Ήπιαμε μαζί μερικά Τζέιμσον. Μιλήσαμε και γελάσαμε. Ήξερε να κάνει εκατό δουλειές αλλά ήταν άνεργος. Είχε κι έναν μικρό γιό. Έστελνε λεφτά. Είχε να τον δει χρόνια. Του είπα ότι είχα κάτι δουλειές να με βοηθήσει.

Ήρθαν λοιπόν ένα πρωί, αγοράσαμε χώμα, φτιάξαμε τις γλάστρες στο μαγαζί, μετά πήγαμε σπίτι, κατεβάσαμε όλα τα πράγματα από το πατάρι, έστρωσε πλακάκια, καθάρισε, βρήκαμε κι ένα παλιό ημερολόγιο κάποιων που έμεναν εκεί πριν πολλά χρόνια, ήπιαμε καφέ στο μπαλκόνι, γελάσαμε. Ήμουν πολύ κουρασμένη αλλά ένιωσα ότι ο ίδιος δεν ήθελε να φύγει. Είχα εκείνο το «φύγε» στο μυαλό μου αλλά λέω στον εαυτό μου «έλα ρε μαλάκα, κάτσε παρέα του λίγο ακόμα». Μου είπε μερικές ιστορίες, ήπιε τον καφέ, άλλαξε τα ρούχα της δουλειάς με άλλα, καλοσιδερωμένα κι έφυγε.

Μετά έγιναν τα γνωστά, βρήκε μια δουλειά πολύ μακριά, πηγαινοερχόταν με μεγάλο φόβο, έπαιρνε τηλέφωνα γιατί βαριόταν πολύ κι ήταν μόνος του, ετοιμαζόταν να φύγει από εδώ. Κάποια στιγμή είχα και γω τα δικά μου και δεν απαντούσα στα τηλέφωνα.

Τον έπιασαν, Α.Τ., κρατητήριο, διαδικασίες, Πέτρου Ράλλη, απέλαση.
Η πραγματικότητα είναι πως θέλω να φύγει, όπως θέλω να φύγουν και όλοι, για να γλιτώσουν. Δε χρειάζεται καν να αναφέρω από τί.

Όλα τα παραπάνω, είναι μια επαναλαμβανόμενη ιστορία χιλιάδων ανθρώπων, παιδιών, προσφύγων πολέμου, ακόμα και με άλλη μορφή ανέργων, φυλακισμένων, ΑΜΕΑ, μια επαναλαμβανόμενη ιστορία χιλιάδων ανθρώπων που δέχονται κάθε μέρα, το ένα πράγμα που πολεμάω στη ζωή μου: τη διάκριση.

Όλα τα παραπάνω, τα έγραψα για να σας πω πως ο Σ., πριν φύγει από το σπίτι, μιλήσαμε για το Κασμίρ και τον ρώτησα αν έχει στ’ αλήθεια πωλητές λουλουδιών που μετακινούνται με βάρκες όπως έχω δει στις φωτογραφίες, και μου μίλησε για αυτό και για πολλά άλλα. Λίγο μετά, κοίταξε έναν πίνακα στον τοίχο και μου είπε ότι είναι ο πιο ωραίος που έχω δει στη ζωή του. Το βλέμμα του ήταν πολύ ζεστό, σαν ένα χαμόγελο.

«Από πού είναι», με ρώτησε.
«Από την Κούβα» του λέω. «Έχεις πάει;». «Ναι».

Και έφυγε. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.
(Ο Σ., έχει ήδη πάει στην Κούβα.
Κι εγώ έχω ήδη πάει στο Κασμίρ).

La gitana tropical – Víctor Manuel García – Cuba

Srinagar, Kashmir – Steve McCurry

* το κείμενο αυτό είναι για τον Σ., έναν άνθρωπο που ζήσαμε μαζί του για λίγο αλλά και για πάντα.

της @eleniamorgos