Ο Νίκος Ρωμανός έχει ήδη ξεπεράσει τις 20 μέρες απεργίας πείνας. Μιας απεργίας πείνας «στεγνής», στη διάρκεια της οποίας δεν παίρνει ούτε χυμούς, ούτε οποιοδήποτε συστατικό που θα μπορούσε να παρατείνει τον χρόνο μη επέλευσης μιας ανήκεστης βλάβης της υγείας του. Το είδος της απεργίας πείνας που πραγματοποιεί επιταχύνει δραματικά την πιθανότητα ενός τραγικού αποτελέσματος.

Διεκδικεί κάτι που είναι απολύτως θεμιτό: Το δικαίωμα, όντας κρατούμενος, να μπορεί να παρακολουθεί τη σχολή του. Αυτό, σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος, θα έπρεπε να είναι μια αυτονόητη πολιτική. Αντίθετα, οι μηχανισμοί του κράτους εξαντλούν πάνω του έναν ανάλγητο αυταρχισμό και μια φρικαλέα εκδικητικότητα.

Ο Νίκος Ρωμανός ήταν ο «κολλητός» στα χέρια του οποίου ξεψύχησε ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, μετά τον θανάσιμο πυροβολισμό του από τον αστυνομικό Κορκονέα . Είναι φυσικό ότι αυτό το γεγονός θα τον σημαδεύει και θα τον οριοθετεί για όλη του τη ζωή. Είναι παράλληλα ένας άνθρωπος που κακοποιήθηκε πάρα πολύ κατά τη σύλληψη του. Γι’ αυτή την κακοποίηση κανένας αστυνομικός δεν τιμωρήθηκε.

Κατανοώ, αλλά και με τρομάζει το «πείσμα» του, γιατί θυμάμαι. Θυμάμαι ότι όταν στην ίδια ηλικία με τον Ρωμανό έκανα μια αντίστοιχη απεργία πείνας στη φυλακή, ήμουν αποφασισμένη να πεθάνω, δεν ήμουν διατεθειμένη να υποχωρήσω σε τίποτα λιγότερο από την ικανοποίηση του αιτήματος μου. Ήταν θέμα αξιοπρέπειας και παράλληλα το έβλεπα ως τη δική μου προσωπική συνεισφορά στην αριστερά και στο κίνημα. Σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία. Βλέπω την ίδια ακριβώς και μεγαλύτερη πολιτική «αποκοτιά» στον νεαρό αναρχικό Νίκο Ρωμανό. Κι αυτό με φοβίζει. Και με φοβίζει ιδιοτελώς. Γιατί αν επιτρέψουμε τη θυσία του, αυτό θα είναι ένα στίγμα που θα σημαδεύει επονείδιστα και τις δικές μας τις ζωές.