to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Ευτυχιοκρατία και στα Δημόσια Πανεπιστήμια;

Σε έναν κοινωνικό χώρο στον οποίο η καταπολέμηση διακρίσεων και ανισοτήτων θα έπρεπε να είναι το σημείο καθημερινής αναφοράς, είναι το λιγότερο απαράδεκτο να αποδεχόμαστε τόσο εύκολα τις εσωτερικές ανισότητες και διακρίσεις, είτε αυτές είναι ηλικιακές είτε κοινωνικές και επαγγελματικές ή, ακόμη περισσότερο, ανισότητες στον τομέα της υγείας.


Η δημοσίευση του Left.gr έρχεται σήμερα να διαταράξει την γενικευμένη εικόνα "όλα καλά και όλα ωραία" με την διαχείριση της πανδημίας στα Δημόσια Πανεπιστήμια, εικόνα την οποία η κυβέρνηση προωθεί με κάθε τρόπο.

Κι επειδή η κριτική προς το στερεοτυπικό επιχείρημα της "ατομικής ευθύνης" στόχο έχει την ανάδειξη της κοινωνικής και πολιτικής ευθύνης, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα τα οποία προβληματίζουν πολλούς πανεπιστημιακούς δασκάλους  αλλά και φοιτητές:

- Γιατί όλα τα πεδία δραστηριοτήτων της κοινωνικής και ατομικής καθημερινής ζωής - από τα δικαστήρια μέχρι το λιανεμπόριο - καλούνται και μάλιστα υπό την απειλή προστίμων και κυρώσεων να εφαρμόσουν τα πρωτόκολλα covid, EKTOΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ;
- Γιατί η δια ζώσης διδασκαλία την οποία όλοι επιθυμούμε - ντρέπομαι που νιώθω αναγκασμένη να κάνω αυτή τη δήλωση - είναι υποχρεωτική ακόμη και για τις ευπαθείς ομάδες καθηγητών και φοιτητών;
- Γιατί, για παράδειγμα, στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών προβλέπεται η παρουσία έως 15 ατόμων/αίθουσα και απόσταση 1,5 μέτρου, ενώ αυτό δεν ισχύει στα πανεπιστήμια;
- Γιατί, ενώ σε όλους τους μικτούς χώρους προβλέπεται  πληρότητα κάτω από το 100% (θέατρα 80%, κινηματογράφοι 50%), στα παλιά και κακοδιατηρημένα εν πολλοίς πανεπιστημιακά αμφιθέατρα η πληρότητα πρέπει να είναι 100% ( εικόνες από πολλά πανεπιστήμια δείχνουν ότι υπερβαίνουμε το 100%).
- Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι δικαιούνται 5 τμ. για τις συνεδριάσεις των θεσμικών οργάνων τους, ενώ αυτό δεν ισχύει  στα πανεπιστήμια;
- Γιατί πρέπει οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας να νιώθουν ένοχοι και να αναζητούν "έμμεσους" τρόπους για να προστατευθούν ή να καταφεύγουν στην απαράδεκτη και άνιση, κοινωνικά και επαγγελματικά, λύση να στέλνουν τους νέους ηλικιακά συναδέλφους - συμβασιούχους με μεγάλη εργασιακή  ανασφάλεια και εξάρτηση και άθλιες οικονομικές απολαβές - να βγάλουν το φίδι από την τρύπα;
- Γιατί η "Κουλτούρα του Διαδικτύου" που με πολύ κόπο κατακτήσαμε στις κρίσιμες στιγμές της πανδημίας πετάγεται στον κάλαθο των αχρήστων, αντί να είναι χρήσιμη στις περιπτώσεις που προανέφερα για καθηγητές και φοιτητές;

Σε έναν κοινωνικό χώρο στον οποίο  η καταπολέμηση διακρίσεων και ανισοτήτων θα έπρεπε να είναι το σημείο καθημερινής αναφοράς, είναι το λιγότερο απαράδεκτο να αποδεχόμαστε τόσο εύκολα τις εσωτερικές ανισότητες και διακρίσεις, είτε αυτές είναι ηλικιακές είτε κοινωνικές και επαγγελματικές ή, ακόμη περισσότερο, ανισότητες στον τομέα της υγείας. 

Για όλα τα παραπάνω παραπέμπω στην ΚΥΑ για τα ΑΕΙ (4406, 24/09/2021) και στο  ΦΕΚ 4674 (τχ.2) της 08/10/2021: "Έκτακτα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο περαιτέρω διασποράς του κορωνοϊού COVID-19 στο σύνολο της Επικράτειας, για το διάστημα από το Σάββατο, 9 Οκτωβρίου 2021 και ώρα 06:00 έως και τη Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου 2021 και ώρα 06:00".

*Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)