Ο Άγγλος φιλόσοφος Φράνσις Μπέικον είχε γράψει ότι «το έργο της ιατρικής είναι η αποκατάσταση της υγείας και η καταπράυνση των πόνων, όχι μόνο όταν η καταπράυνση αυτή μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία, αλλά και όταν μπορεί να εξασφαλίσει έναν εύκολο και γαλήνιο θάνατο». Κι όμως, η ευθανασία, ή αλλιώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία-και μόνο που υπάρχει η λέξη αυτοκτονία, το ταμπού μεγεθύνεται- ακόμα και για περιπτώσεις ανίατης ασθένειας που συνοδεύεται από δυσβάστακτους και ανυπόφορους πόνους, έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα και ο διάλογος γίνεται αντλώντας επιχειρήματα από τη φαρέτρα των θρησκειών, της ηθικής φιλοσοφίας, της βιολογίας, της νομικής. Πόσο παράλογο, όμως, είναι να ζητάς στον άλλο να υποφέρει, ειδικά όταν έχει φτάσει η ανθρώπινη ζωή, η δική του ανθρώπινη ζωή, να μην έχει καμία αξία, να θεωρείται αντί για δώρο, τιμωρία;
Σε ορισμένες χώρες, όπως Λουξεμβούργο, Ολλανδία,  Αυστραλία, Γερμανία, λίγες πολιτείες της Αμερικής, επιτρέπεται υπό όρους και προϋποθέσεις. Η Ελβετία, μάλιστα, θεωρείται χώρα «ευθανασιακού τουρισμού». Τι ειρωνεία. Δύο αταίριαστες λέξεις, «ευθανασία» και «τουρισμός», να ορίζουν την ίδια και αυτή δραστηριότητα που οδηγεί στη γενναία και δύσκολη απόφαση του θανάτου. Στην Ελλάδα απαγορεύεται και προβλέπεται ποινή φυλάκισης.
Ο χριστιανοταλιμπανικός νεοφιλελευθερισμός το απαγορεύει επικαλούμενος θρησκείες και ηθικές φιλοσοφίες. Για δες, όμως, πώς αλλάζουν τα πράγματα. Μπροστά στον εφιάλτη της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης που ζούμε –κατά την απεδείχθη ότι χωρίς ισχυρό εθνικό σύστημα υγείας δεν πάμε πουθενά- anything goes (όλα επιτρέπονται). Ο νεοφιλελευθερισμός παίρνει τα ηνία της ζωής μας και κρατάει για τον εαυτό του το δικαίωμα να αφαιρεί ζωές. Σε ποια περίπτωση;  Όταν δεν επαρκούν τα κρεβάτια των ΜΕΘ. Ο αποδεκατισμένος ευρωπαϊκός νότος, που υπέστη μνημόνια και ακραία μέτρα λιτότητας εδώ και δέκα χρόνια, που είδε ισοπεδωτικές περικοπές στους προϋπολογισμούς για την υγεία, παρακολουθεί τον πληθυσμό του να αποδεκατίζεται. Ειδικά τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Γιατί φτάσαμε στο σημείο όπου η ανθρώπινη ζωή εξαρτάται από ένα κρεβάτι στις ΜΕΘ.
Και εκεί η διαλογή είναι αμείλικτη. Πες μου τα χρόνια σου, να σου πω αν το δικαιούσαι. Πες μου αν έχεις χρόνια νοσήματα, να σου πω εάν θα έχεις καλή ποιότητα ζωής, και άρα αν θα έχει αξία η μετέπειτα ζωή σου. Οι γιατροί, οι πραγματικοί ήρωες των ημερών μας, που έχουν ανάγκη όχι από χειροκροτήματα αλλά από υγειονομικά υλικά,  και ουσιαστική κρατική στήριξη, επωμίζονται πλέον αυτό το δυσβάσταχτο βάρος της απόφασης του ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Ο νεοφιλελευθερισμός μετακυλύει το βάρος της δικής του ευθύνης στους ήρωες γιατρούς. Και δεν γίνεται αλλιώς. Αυτό επιτάσσει η αριθμητική. Τόσα κρεβάτια ΜΕΘ, τόσοι ασθενείς. Πόσοι χωράνε και πόσοι περισσεύουν.  Πολλοί γιατροί, όπως βλέπουμε και διαβάζουμε, «σπάνε», καταρρέουν μπροστά σε αυτή την υπέρβαση.  Οι γιατροί γίνονται θεοί για λίγα λεπτά μπροστά σε μια τέτοια απόφαση, έχοντας στα χέρια τους το ύψιστο δικαίωμα, αυτό της ζωής. Και βλέπουμε ότι σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, γίνονται θεοί πολλές φορές την ημέρα.
Ο νεοφιλελευθερισμός συγκινείται; Μάλλον όχι. Αλλιώς, θα είχε γίνει τουλάχιστον στη χώρα μας, επίταξη όλων των ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ. Κανονική επίταξη για το δημόσιο συμφέρον. Όχι γενναία επιχορήγηση στους ιδιώτες. Αλλιώς, οι γιατροί δε θα έκαναν δημόσιες εκκλήσεις για την βασική υγειονομική ασπίδα απέναντι στον κορωνοϊό, μάσκες, γάντια, στολές. Τα αυτονόητα δηλαδή…