Μέσα από μια αλληλουχία παράνομων ενεργειών της κυβέρνησης, που ξεκίνησε με το «μαύρο στην ΕΡΤ» της 11ης Ιουνίου, και με συνεχή ανυπέρβλητα εμπόδια επικοινωνίας, γεννήθηκε στον τόπο μας ένα καινούργιο υπόδειγμα ενημέρωσης, με πολυφωνία, υψηλό φρόνημα και συνεργασία. Το υπόδειγμα αυτό απέκτησε ευρύτατη λαϊκή συναίνεση και αποδοχή, σεβασμό και ακροαματικότητα, που πολλές φορές ξεπερνούσε το παρελθόν της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης: υποδειγματική κάλυψη πολιτικών γεγονότων, γερμανικές εκλογές, ταξίδι Σαμαρά στην Αμερική και πρωτιές στη δημοσιοποίηση ειδήσεων ήταν οι κατακτήσεις της. Η νέα ΕΡΤ , συνέχεια και τομή της προηγούμενης, δίδαξε σε δύσκολους καιρούς ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να αρνηθούν τις παράνομες απολύσεις και να αντιτάξουν στην απόσυρση, την ιδιώτευση και την οργή της απελπισίας, την συλλογική δράση και οργάνωση, παραμένοντας στη θέση τους και συνεχίζοντας την δουλειά τους.
Βελτίωσαν την ποιότητα της εργασίας τους, λειτουργούσαν με ελάχιστα μέσα αλλά πολλαπλασίαζαν την απόδοσή τους μέσα από τη δύναμη της συλλογικότητας και της ευθύνης που είχαν αναλάβει: να ενημερώσουν σε καιρούς δύσκολους, με αντικειμενικότητα και επαγγελματισμό, τον ελληνικό λαό.
Η ανάληψη αυτής της ευθύνης προκάλεσε, τις προσωπικές υπερβάσεις και διάρρρηξη συνείδησης που χαρακτηρίζουν το όλο πείραμα της ΕΡΤ και το καθιστούν μια εμβληματική πράξη αντίστασης μεγάλης διάρκειας στις μνημονιακές επιταγές, στις απολύσεις και διαθεσιμότητες της κυβέρνησης. Είναι μια πράξη που μέσα σε πέντε μήνες κουρέλιασε όλα όσα λέγονται περί εξορθολογισμού του Δημοσίου και αξιοκρατίας –ένα αντιπαράδειγμα που κρίνεται καθημερινά ώρα την ώρα δίπλα στο κρατικό υπόδειγμα και γι’ αυτό βέβαια καθίσταται εξαιρετικά ενοχλητικό. Γι’ αυτό πρέπει να σιγήσει διά των ΜΑΤ.
Το «μαύρο» στην ΕΡΤ το ανέτρεψαν οι εργαζόμενοι με αυτό το μοναδικό αυτοδιαχειριστικό και συλλογικό παράδειγμα, που θα μείνει στην ιστορία της παγκόσμιας ραδιοτηλεόρασης. Η ανατροπή αυτή που έδινε ελπίδα και πληροφόρηση σε χιλιάδες Έλληνες, έπρεπε να σιγήσει. Με τον κλασικό τρόπο που δεν συμβαίνει στις δημοκρατίες: στις 4 το χάραμα από τα ΜΑΤ.
Όμως η εγγραφή αυτού του εγχειρήματος στο συλλογικό ασυνείδητο δεν σβήνει.
Για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ υπέρτατο καθήκον ήταν «η ροή προγράμματος». Και γι’ αυτήν τη ροή δεν υπολόγιζαν κόπο, ωράρια και αντοχές. Δεν υπήρχαν κάρτες και κοπάνες.
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν ήταν υπάλληλοι κανενός, ήταν δημόσιοι λειτουργοί και η ύπαρξη της κατάληψης νομιμοποιείτο μόνο μ’ αυτή την καθημερινή λειτουργία: την υπεύθυνη, απρόσκοπτη και υψηλής ποιότητας ροή του προγράμματος. Έτσι, η κατάληψη της ΕΡΤ διασφαλίζει τη δημόσια περιουσία παράγοντας δημόσιο έργο καθημερινά.
Οι «παράνομοι καταληψίες της δημόσιας περιουσίας» νοηματοδότησαν ξανά λέξεις εξαιρετικά φθαρμένες, όπως δημόσιο αγαθό, δημόσια περιουσία και ελευθερογνωμία. Θύμιζαν διαρκώς πως τα δημόσια αγαθά ανήκουν στο δήμο, το λαό, και πρέπει να είναι ελευθέρως προσβάσιμα και πως η ελεύθερη πληροφόρηση του λαού είναι αληθινή περιουσία, ουσία της δημοκρατίας και περηφάνια της. Τον πιο πολύ καιρό μόνοι, μ’ ένα μεγάλο όμως δίχτυ κοινωνικής αποδοχής, που δεν επέτρεψε στον κοινωνικό αυτοματισμό να τους κατασπαράξει. Θυμάμαι από τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, όταν χιλιάδες ανθρώπων συνέρρεαν στα κτίρια της ΕΡΤ, την αγωνία των εργαζομένων που έχαναν τα προς το ζην, να περιφρουρήσουν με κάθε τρόπο , να προφυλάξουν με κάθε τρόπο, να ασφαλίσουν την δημόσια περιουσία του λαού, την ΕΡΤ, την περιουσία όλων μας. Αυτήν που κατάκλεψαν οι τιμητές τους, αυτήν που σήμερα βάζουν στο ΤΑΙΠΕΔ για ξεπούλημα, αυτήν που χρησιμοποίησαν για τα ρουσφέτια τους και τις παχυλές αποδοχές των ημετέρων, για να περάσουν την κομματική τους πληροφόρηση και να απολύσουν όσους κατά καιρούς δεν συναινούσαν.
Αυτήν τη δημόσια περιουσία έσωσαν και τίμησαν με τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Στην ΕΡΤ, όπως και σε άλλες περιπτώσεις (ΒΙΟΜΕ, σχολάζουσες βιομηχανίες, κτίρια και γαίες), οι απολυμένοι και άνεργοι χαράζουν νέους δρόμους αυτοοργάνωσης και επιβίωσης. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο γεννιέται σήμερα. Είναι η Ελλάδα της ελπίδας μέσα στην κρίση.
