Ο Γιάννης Μπαλπακάκης ήταν ένας άνθρωπος ταγμένος στην έννοια του καθήκοντος. Από τους πολυτιμότερους συνεργάτες που είχα ως υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, διοίκησε το ΚΥΤ της Μόριας στις πιο κρίσιμες φάσεις της προσφυγικής κρίσης, ακούραστος και ακαταπόνητος, παρά το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του. Εφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2020, τιμημένος.

Φαίνεται, όμως, ότι τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και η αδιαφορία κάποιων είναι ισχυρότερα από την οφειλόμενη τιμή σε ανθρώπους που κυριολεκτικά αφιέρωσαν τη ζωή τους στο καθήκον. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το ότι, έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, οι υπηρεσίες της Πολεοδομίας Λέσβου βεβαίωσαν πρόστιμο εις βάρος του σχετικά με μια κατασκευή στο ΚΥΤ της Μόριας και όχι σε κάποια προσωπική του ιδιοκτησία, το οποίο τελικά, περιέργως, βαραίνει τη χήρα του και όχι το υπουργείο ή την EASO. Αυτό, μάλιστα, αφού οι ίδιες υπηρεσίες είχαν ήδη επιβάλει άλλο πρόστιμο εις βάρος του Γιάννη Μπαλπακάκη, όσο αυτός ήταν ακόμα στη ζωή το 2019. Πρόστιμο για το οποίο ο Μπαλπακάκης είχε κάνει προσφυγή, είχε δικαιωθεί, αλλά παρ’ όλα αυτά αυτό τελικά παρακρατήθηκε, αντί να επιστραφεί στους κληρονόμους του. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι ούτως ή άλλως το πρόστιμο αυτό επιβάλλεται παρανόμως, αφού αφορά μια κατασκευή της EASO έξω από το ΚΥΤ της Μόριας, για την οποία ο ίδιος ο Μπαλπακάκης προσωπικά δεν είχε καμία ευθύνη, ούτε σχέση.

Οι άνθρωποι που βεβαιώνουν αυτά τα πρόστιμα δεν έχουν, άραγε, τα μέσα να ενημερωθούν ότι ο Γιάννης Μπαλπακάκης δεν είναι πια στη ζωή; Το ξέρουμε ότι ιστορικά αυτό το κράτος δείχνει αχαριστία και αναλγησία στους ανθρώπους που υπηρέτησαν με ανιδιοτέλεια και προσήλωση - μάλιστα, σε περιπτώσεις όπως του Μπαλπακάκη χωρίς να έχουν καν τέτοια υποχρέωση λόγω θέσης. Ομως, τέτοια φαινόμενα θα έπρεπε να προκαλούν μόνο ντροπή και θλίψη.

*Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων