Το χρονικό, εν συντομία....
Η κουρδική σημαία ανέμισε στον ψηλότερο λόφο του Κομπάνι και αυτό αποτελούσε την  πρώτη σημαντική ήττα των τζιχαντιστών στη Συρία. Στο μαρτυρικό Κομπάνι, τα ερείπια της πόλης,  που κάποτε έσφυζε απο την ζωή και την δραστηριότητα των κατοίκων του, έκαναν παραπάνω απο εμφανές το κόστος της μάχης.

Ύστερα από 112 μέρες σκληρών μαχών με τους τζιχαντιστές που επιθυμούσαν διακαώς να θέσουν την συγκεκριμένη περιοχή υπό την κατοχή τους χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό, το Κομπάνι ήταν ελεύθερο στέλνοντας μήνυμα νίκης και ελπίδας σ’ όλο τον κόσμο.

 Ο εκπρόσωπος της YPG Πολάτ Καν έγραψε στο Twitter: «Συγχαρητήρια για την απελευθέρωση του Κομπανί σε όλη την ανθρωπότητα, στο Κουρδιστάν και στον λαό του Κομπανί».

Οι μάχες των Κούρδων, ανδρών και γυναικών,συγκλόνισαν και βρέθηκαν στο επίκεντρο της κοινής γνώμης. Πέρα απο την αυταπάρνηση με την οποία πολέμησαν, η πολιτισμένη Δύση απορούσε με την ισότιμη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, σε κάθε επίπεδο και έκφραση της πολιτικοκοινωνικής ζωής απο το Κομπάνι μέχρι το Ντιγιάρμπακιρ.  Η ζημιά στο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο απώλεσε εκατοντάδες τζιχαντιστές και υλικό, που απο κυρίαρχο και επιτιθέμενο στην περιοχή, βρέθηκε αμυνόμενο και αποδεκατισμένο, ήταν μεγάλη.

Οι μαχητές του YPG και οι μαχήτριες του YPJ πάλεψαν ηρωϊκά και νικηφόρα το ISIS. Πάλεψαν απο την πρώτη στιγμή, όταν οι δυνάμεις του ISIS προελαύνοντας, μετά την κατάληψη της γέφυρας του Ευφράτη τον Σεπτέμβρη του 2014 καταλάμβαναν τα χωριά της περιοχής, μέχρι να φτάσουν έξω απο το καντόνι του Κομπάνι. Νωρίτερα όμως είχε φύγει ο άμαχος πληθυσμός απο τις σφοδρές πολεμικές συγκρούσεις.

 Στο Κομπάνι τα πάντα μετά την απελευθέρωση είχαν ισοπεδωθεί. Καμία υποδομή δεν είχε απομείνει, σπίτια και σχολεία είχαν γκρεμιστεί, η μόνη διέξοδος για τους  Κούρδους ήταν να περάσουν τα τουρκοσυριακά σύνορα, ως πρόσφυγες και να βρεθούν στο Σουρούτς.

Τα προβλήματα της υποδοχής και η ταλαιπωρία των προσφύγων, με τα σύνορα να κλείνουν και ν’ ανοίγουν απο τις τουρκικές αρχές απασχόλησε για κάποιο καιρό την παγκόσμια γνώμη, εν αντιθέσει με την τωρινή κατάσταση που επικρατεί στο Ντιγιάρμπακιρ με το τουρκικό κράτος να σφαγιάζει Κούρδους πολίτες και «να είναι απλώς Τετάρτη».

Οι καταυλισμοί στο Σουρούτς ή τα πλίνθινα σπίτια στα σύνορα με την Συρία, «εκεί απ’ όπου βλέπεις την πατρίδα σου και δεν έχεις που να μείνεις σ’ αυτήν», τα παιδιά στα σχολεία των καταυλισμών, το σχολείο μέσα στο Κομπάνι και τα παγιδευμένα με εκρηκτικά ερείπια απο το ISIS, η αλληλεγγύη, το πείσμα να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους και να επιστρέψουν εκεί, ήταν κάτι που βίωσα απο κοντά, με την αποστολή του ραδιοφώνου για την μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στην ΝΑ Τουρκία τον Φλεβάρη του 2015. Αυτό αναλυτικά τον επόμενο μήνα.

Πέρασε ενας χρόνος....
Μέσα σ’ ενα χρόνο «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Το φιλοκουρδικό HDP και η διπλή εκλογική αναμέτρηση στην Τουρκία, που έφερε το «Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών» στο Κοινοβούλιο εξοργίζοντας τον Ερντογάν, ενώ το κλίμα γινόταν όλο και πιο πολεμικό. Δύο μόλις ημέρες πριν την διεξαγωγή των κρίσιμων βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου εκρηκτικός μηχανισμός σε προεκλογική συγκέντρωση του HDP είχε ώς αποτέλεσμα 2 νεκρούς και 100 τουλάχιστον τραυματίες, ενώ ακυρώθηκε η ομιλία του Ντερμιτάς. Τον Ιούλιο, έκρηξη στο πολιτιστικό κέντρο στο Σουρούτς, όπου στόχος ήταν εκδηλώσεις της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Νέων, αποτέλεσμα τριάντα και πλέον νεκροί και παραπάνω απο 100 τραυματίες. Οι φοιτητές που είχαν συγκεντρωθεί, ετοιμάζονταν να μπουν στο Κομπάνι για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του.

Το τουρκικό κράτος έκανε λόγο για επίθεση αυτοκτονίας του ISIS, ενώ στην Κωνσταντινούπολη οι αντικυβερνητικές εκδηλώσεις κατεστάλησαν αγρίως.
Εδω και ενα μήνα περίπου το τουρκικό κράτος εχει εξαπολύσει τις δυνάμεις του κατά των Κούρδων που βρίσκονται στο Ντιγιαρμπακίρ. Οι μάχες δίνονται, εντός του αστικού ιστού της πόλης. Στις 21/01 δέκα μέλη αντιπροσωπείας στελεχών του φιλοκουρδικού HDP, μεταξύ τους και βουλευτές του κόμματος, τραυματίστηκαν στην πόλη Τζιζρέ, από πυρά που δέχθηκαν την ώρα που προσπαθούσαν να διασώσουν πολίτες που τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια συγκρούσεων.

Ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει τελειώσει, η απειλή του ISIS ξεχύθηκε στην Ευρώπη, μέσω τρομοκρατικών χτυπημάτων ή απειλώνγια τρομοκρατικές επιθέσεις, την ίδια ώρα που χιλιάδες πρόσφυγες προσπαθούν να φτάσουν σε κάποια ευρωπαική χώρα. Όσοι πρόσφυγες δεν πνιγούν περνώντας το Αιγαίο με τα σάπια δουλεμπορικά, συναντούν φράχτες, ενω η... «Ευρώπη των λαών» κωφεύει και εθελοτυφλεί, μπροστά στην τεράστια ανθρωπιστική κρίση. Και η κατάσταση μοιάζει να χειροτερεύει...

Ψάχνοντας να βρω κάτι ελπιδοφόρο να πω για το τέλος, θυμήθηκα τα λόγια του Μαχμούντ Σιχάντ, πρόσφυγα απ’ το Κομπάνι στον καταυλισμό Μαρτύρων του Σουρούτς. Ο Μαχμούντ έχει χάσει 2 γιούς, τον ένα στις μάχες του PKK και τον δεύτερο στις μάχες του Κομπάνι. Οι δυο κόρες του, πέρυσι Φλεβάρη, βρίσκονταν στο αρχηγείο του PKK και στο Τζαζίρα. Όταν  τον συναντήσαμε μας είχε πει: «Αυτή η κατάσταση ένωσε το Κουρδιστάν.Ενωμένοι πολεμάμε τον εχθρό. Ο πόλεμος και η αντίσταση γίνεται για την δημοκρατία. Θέλουμε όλοι να έχουν μέρος σε αυτήν! Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε οι λαοί».