Συμπληρώνονται τρία χρόνια από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015 και την πρώτη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τις πυκνές εξελίξεις, τις δύσκολες αποφάσεις, τις μεγάλες συγκρούσεις, τα θετικά βήματα. Και τι δεν ζήσαμε αυτά τα τρία χρόνια;
Ξεκινήσαμε ως μια κυβέρνηση «υπό προθεσμία», έτσι μας ήθελαν. Μια «αριστερή παρένθεση», η οποία σύντομα θα κατέρρεε και ατιμωμένη και πολιτικά απαξιωμένη θα έμπαινε πάλι στο περιθώριο για πολλές δεκαετίες. Δεν ήθελαν απλά να «πέσουμε», ήθελαν να υποστούμε μια στρατηγική ήττα για να μην μπορούμε να «σηκώσουμε κεφάλι», να μην έχουμε κοινωνικό και πολιτικό ακροατήριο, να μην έχουμε ηθικό, να «βγάλει σήμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε». Ακολούθησαν οι δύσκολες διαπραγματεύσεις, τα capital controls, οι προσπάθειες για τραπεζική ασφυξία, το δημοψήφισμα, μια δύσκολη συμφωνία με τις όποιες υποχωρήσεις, οι αποχωρήσεις συντρόφων μας, η απόφαση να προχωρήσουμε, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, η νέα εντολή από τον ελληνικό λαό. Περάσαμε από συμπληγάδες και σταθήκαμε όρθιοι. Το «βαθύ κράτος» της χώρας μας, οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, οι διαπλεκόμενοι, αυτοί που ήλεγχαν το τραπεζικό σύστημα (πάντα για το «καλό της χώρας»), οι εξωθεσμικοί παράγοντες, οι διάφοροι «φιλοξενούμενοι» σε όλες τις λίστες (από τα Panama Papers, τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, έως τα Paradise Papers) έδωσαν και δίνουν μάχες για να μας «ρίξουν», μπας και σωθούν οι ίδιοι.
Τα τρία χρόνια που προηγήθηκαν κατέστη απολύτως σαφές ότι υπάρχουν «δύο Ελλάδες» ή πιο σωστά «δυο ειδών ομάδες συμφερόντων». Από τη μια αυτοί που στο όνομα άλλοτε της Ευρώπης και άλλοτε του εθνικισμού (αλήθεια πως γίνεται οι ίδιοι να δηλώνουν ταυτόχρονα και Ευρωπαίοι και «Μακεδονομάχοι-εθνικιστές»; να μας κατηγορούν την μια ότι είμαστε αντι-Ευρωπαϊστές και την άλλη ότι «τα δίνουμε όλα» στους Ευρωπαίους… Από την άλλη, οι ζωντανές δυνάμεις της εργασίας και της προόδου (ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν), οι οποίες δίνουν την μάχη για να βγει η χώρα μας από την ύφεση και τις μνημονιακές πολιτικές, να περάσει σε μια άλλη περίοδο ανάπτυξης και δίκαιης αναδιανομής του προϊόντος του μόχθου όλων μας.
Τα αποτελέσματα μας δικαιώνουν: Η ανεργία έχει ήδη πέσει κατά περίπου 7%, η οικονομία συνεχώς βελτιώνεται, τα επιτόκια δανεισμού τα είδαμε για πρώτη φορά κάτω από το 3% (δείγμα ότι μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε πως σύντομα θα μπορούμε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις), οι αδύναμες κοινωνικά ομάδες παίρνουν ένα μέρος από την υπεραπόδοση της οικονομίας μας, μπαίνουν τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο.
Ξέρουμε ταυτόχρονα ότι οι επόμενοι μήνες έως τις εκλογές του φθινοπώρου του 2019 θα είναι οι δυσκολότεροι. Οι συνασπισμένες δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης δεν χαίρονται καθόλου με την προοπτική να βγάλουμε εμείς την χώρα μας από τα μνημόνια. Δεν χαίρονται καθόλου που εμείς βάζουμε τάξη στο μιντιακό τοπίο, που επιτέλους θα πληρώνουν οι καναλάρχες, που θα υπάρχουν προϋποθέσεις για να λειτουργεί κάποιος έναν τηλεοπτικό σταθμό. Δεν χαίρονται καθόλου που διεθνώς αναγνωρίζεται η χώρα μας σαν ένας παράγοντας σταθερότητας και δικαιοσύνης στην περιοχή. Δεν χαίρονται καθόλου που οι μεγαλύτεροι ενεργειακοί κολοσσοί έρχονται και επενδύουν στην Ελλάδα στον τομέα έρευνας και (ελπίζουμε) παραγωγής υδρογονανθράκων. Δεν χαίρονται που βγάζουμε από το συρτάρι παλιές δικές τους αμαρτίες και προσπαθούμε να τις λύσουμε (όπως το όνομα της FYROM). Δεν χαίρονται που πλέον η χώρα μας διεκδικεί και πετυχαίνει την αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή.
Και σήμερα και αύριο όλοι κρινόμαστε. Εμάς οι πολίτες θα μας κρίνουν με βάση το αν βελτιώθηκε και πόσο η δική τους ζωή. Αν το εισόδημα τους και οι κοινωνικές παροχές που απολαμβάνουν τους επιτρέπουν να πουν ότι «πήραμε πίσω ένα έστω μέρος από αυτά που μας στέρησαν οι μνημονιακές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων». Αν η «ελπίδα», που ήταν το σύνθημα μας στις εκλογές του 2015, είναι πλέον, έστω και εν μέρει, χειροπιαστή πραγματικότητα. Αν διατηρούμε το ηθικό πλεονέκτημα και δεν γίναμε και εμείς μέρος ενός συστήματος εξουσίας. Αν είμαστε η αριστερά στην πράξη και όχι απλά μια καλύτερη κυβέρνηση.
Δεν φθάνει να γνωρίζουμε εμείς ότι προσπαθήσαμε, πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους το τι πετύχαμε. Πρέπει να διατηρηθούν και να διευρυνθούν οι κοινωνικές μας συμμαχίες και βεβαίως να διευρυνθούν και οι πολιτικές συμμαχίες. Πρέπει σε μια Ευρώπη που «ξυπνά» η ακροδεξιά και ο λαϊκισμός, να δείξουμε τον άλλο δρόμο, για την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισόρροπης ανάπτυξης, της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας.
Είμαστε μια κυβέρνηση που μετρά μόλις τρία χρόνια, που καλείται όμως να διαχειριστεί αμαρτίες, στρεβλώσεις και διαπλοκές δεκαετιών. Ταυτόχρονα πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων τα οποία έχουν εξαντλήσει τις αντοχές τους και θέλουν άμεσες λύσεις. Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο. Έχουμε αποδείξει όμως ότι εμείς είμαστε για τα δύσκολα και έτσι θα συνεχίσουμε…
