Θα έπρεπε στην ηλικία που βρίσκομαι να έχω προ πολλού παύσει να εντυπωσιάζομαι. Όμως η ζωή, οι άνθρωποι, ο καπιταλισμός, το σύστημα (ή όπως αλλιώς λέγεται) δεν με αφήνουν στην ησυχία μου. Τι κι αν λέω στο εαυτό μου συχνά-πυκνά:
- Μην τσιμπάς! Καμιά ανοησία θα είναι πάλι.
Σχεδόν πάντοτε η διαφήμιση κατορθώνει να με εξαπατήσει. Ενώ ήξερα ότι η «επένδυση» στο Ελληνικό έχει πολλά ψευδή στοιχεία (ενδεχομένως τα περισσότερα), «μοκέτων» που έλεγε και ο Σημίτης, εντούτοις παρασύρθηκα και είπα (στον εαυτό μου) να πάω την κόρη μου να επισκεφτούμε το The Ellinikon Experience Park. Τι είδαμε το λοιπόν;
Ούτε Experience, ούτε καν «εμπειρία» που λέμε στο χωριό μας! Σκέτο μοκέτο!
Μια παιδική χαρά πολύ μικρή, πιο μικρή από αυτήν του Ζάππειου (για όσους γονείς έχουν την πραγματική εμπειρία!). Μια «λιμνούλα» 3χ3 για να ρίχνεις… «σεντς ευχές». Δυο τρία όργανα (ο θεός να τα κάνει) γυμναστικής. Μια πολύ μικρή κατασκευή με πίδακες νερού. Και πολλά-πολλά (να λέμε την αλήθεια) χριστουγεννιάτικα φωτάκια στα [λίγα] δένδρα. That’s all folks! Nothing else.
Ρώτησα τους σεκιουριτάδες (ήταν πιο πολλοί από το φαντασμαγορικό «experience») με κάποιο άγχος, μια αγωνία:
- Υπάρχει κάτι άλλο;
Μου απάντησαν μονολεκτικά:
- Όχι.
Έτσι, για σύγκριση: καμιά σχέση με το Νιάρχος που είναι μακράν καλύτερο ως προορισμός για παιδιά και μεγάλους. Αλλά εδώ υπάρχει, βλέπετε, η παχυλή κρατική χρηματοδότηση (αφήστε τη δωρεάν παραχώρηση του οικοπέδου). Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μπορεί να φέρει... «ιδιωτικό» όνομα, αλλά είναι κρατικό χρήμα μέχρι το τελευταίο του σεντς.
Οι ιδιώτες από μόνοι τους τις μόνες τέχνες που γνωρίζουν είναι: κερδοσκοπία και «μοκέτο».
Για την ιστορία:
Ο Σημίτης το 2004 δήλωνε με παρρησία στην ένδοξη πορεία του που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία:
«Μας έλεγαν για χρόνια για μακέτες. Όλα τα έργα είναι μακέτες. Είναι μακέτο τούτο το έργο;»
Ω, μα το θεό [κεφαλαίο το θ] δεν είναι «μακέτο»!
