Τον άνθρωπο τον συναντώ πολύ συχνά. Θα έλεγα ότι είμαι ο σταθερότερος των πελατών του. Ή τουλάχιστον έτσι μου αρέσει να πιστεύω.

Ο άνθρωπος κατάγεται από το Πακιστάν, βρίσκεται στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια. Δούλεψε αρχικά σε κάτι εργοστάσια, με την οικονομική κρίση κατέληξε να πουλά τριαντάφυλλα διανύοντας χιλιόμετρα κάθε μέρα για να εξοικονομήσει ένα πενιχρό μεροκάματα –και αυτό… βγαίνει δεν βγαίνει.

Τον ρωτάω:

- Και με την άδεια παραμονής πως πάει;

- Α!, δεν πάει!

Βγάζει από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν την άδεια. Μου δείχνει ότι λήγει σε μερικές μέρες.

- Κάθε έξι μήνες πρέπει να την ανανεώνω. Πολλές μέρες και ώρες τρέχω για αυτό. Άγχος, κούραση νεύρα. Στο τέλος, μέχρι τώρα, μου την ανανεώνουν αλλά…

…ζωή είναι αυτή;

Φυσικά, η απάντηση στο ερώτημά του είναι ένα κατηγορηματικό:

- Όχι!

Προφανώς το σκέφτηκα, δεν του το είπα.