Ένας διπλός κίνδυνος εκφασισμού απειλεί τις δυτικές κοινωνίες και μαζί τους, ακόμα περισσότερο, τη χειμαζόμενη και φοβική ελληνική. Η μία όψη του είναι ο παραδοσιακός αντισημιτισμός και η επικαιροποιημένη δαιμονοποίηση των Εβραίων μέσα από την ταύτισή τους με τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ. Η άλλη όψη του είναι πιο μοντέρνα, ο αντιμουσουλμανισμός που περνάει μέσα από την ταύτιση των μουσουλμάνων με τους τζιχαντιστές. Το βλέπουμε στην Ελλάδα, αλλά και στη Γαλλία, τη Ρωσία και στις ΗΠΑ.

Η εγγενής αντίφαση των δύο δεν τις εμποδίζει να συγκροτούν επιμέρους εκδοχές μιας νέας αναβαπτισμένης Ακροδεξιάς που μισεί τους Εβραίους και τους αποδίδει και όλες τις ιδιότητες που ξεκινούν από το στερεότυπο του τοκογλύφου Σάιλοκ και φτάνουν στις σύγχρονες θεωρίες συνωμοσίας του "σιωνιστικού διευθυντηρίου" που ελέγχει τον πλανήτη (και, φυσικά, επιβουλεύεται ειδικά τους Έλληνες). Της ίδιας Ακροδεξιάς που, στην εκδοχή του "ακραίου κέντρου", μισεί ταυτόχρονα τους μουσουλμάνους και τους θεωρεί την υπ' αριθμόν ένα απειλή για τον δυτικό τρόπο ζωής και τις κοινωνίες που μετέχουν σ' αυτόν. Και οι δύο εκδοχές χαιρετίζουν την πολιτική πυγμής, και οι δύο εκδοχές τείνουν αυτόματα να εμπιστεύονται τους ανθρώπους με στολές και όπλα όταν έχουν απέναντί τους ξυπόλυτους με πέτρες. Είναι "ρεαλιστές".

Οι ίδιοι άνθρωποι θεωρούν διαβολικό το Ισραήλ όταν σκοτώνει μητέρες και μωρά στη Γάζα "σε αυτοάμυνα", δείχνουν όμως κατανόηση όταν η Ελλάδα πνίγει στο Φαρμακονήσι μητέρες με μωρά που προσπαθούν να σωθούν από μέρη σαν τη Γάζα, επειδή πρέπει "να ανακαταλάβει τις πόλεις της από τους λαθρομετανάστες". Διότι "εμείς είμαστε άλλο", δικαιολογούνται. Όμως δεν είμαστε άλλο, είμαστε αυτό που κάνουμε...