Το 1974 το φοιτητικό κίνημα βγήκε από τη Μεταπολίτευση περιβεβλημένο με τεράστιο κύρος, αφού είχε στο ενεργητικό του την πιο μαζική κινητοποίηση που έγινε ποτέ κατά της δικτατορίας. Η επιρροή της Αριστεράς στα πανεπιστήμια ήταν ευρύτατη, και αυτό ενοχλούσε τις δυνάμεις της συντήρησης. Η πρώτη διαδήλωση για την εξέγερση της 17 Νοέμβρη, που λόγω των εκλογών έγινε στις 25/11/1974, είναι μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα μεταπολεμικά. Υπολογίζεται ότι περίπου 1 εκατ. κόσμος πορεύτηκε συντεταγμένα μέχρι την αμερικανική πρεσβεία κάτω από τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων και των πολιτικών οργανώσεων. Έναν χρόνο μετά, το 1975, η μαζικότητα και η αγωνιστικότητα δεν είχαν περιοριστεί: Η διαδήλωση του Πολυτεχνείου εξακολουθούσε να έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Τις επόμενες χρονιές η κυβέρνηση Καραμανλή επιχείρησε να απαγορεύσει την πορεία, είτε να την περιορίσει μέχρι τη Βουλή, ώστε να μην ενοχληθεί η πρεσβεία. Η Δεξιά ήθελε να πιστεύει ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια νεανική μόδα που θα περνούσε σύντομα.
Ακριβώς 50 χρόνια αργότερα -οι οργανωτές και η περιφρούρηση των πορειών εκείνων βρίσκονται πλέον κάπου στα 70 τους- το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε από τη συλλογική μνήμη, αλλά εξακολουθεί να κατεβάζει κόσμο στους δρόμους και να συγκινεί τις νεότερες γενιές. Ούτε η καταστολή και η επιθετικότητα των ΜΑΤ κατάφεραν να το περιορίσουν ούτε οι ποικίλης προέλευσης ομάδες που θεωρούν τη 17 Νοέμβρη ημέρα επαναστατικής εκτόνωσης και χουλιγκανισμού, ούτε η γραφικότητα και οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί του κινήματος και οι νόμιμοι ιδιοκτήτες με τα «πολυτεχνειόμετρα». Το μήνυμα της εξέγερσης είναι ζωντανό και συνδέεται με τα αιτήματα κάθε εποχής. Για Παιδεία, για αξιοπρέπεια, για Δημοκρατία, για ειρήνη και ανεξαρτησία.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά τον Νοέμβρη του 1973, τα αιτήματα της εποχής εκείνης παραμένουν ζωντανά. Το Ψωμί, δηλαδή η αξιοπρεπής διαβίωση και η κοινωνική ασφάλεια, κάθε άλλο παρά δεδομένο θεωρείται για τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου της εργασίας και ιδιαίτερα τους νέους. Η Παιδεία ως δημόσιο αγαθό βρίσκεται στο στόχαστρο και ένα τείχος αποκλεισμών υψώνεται για όσους δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν για τις σπουδές τους. Και η Ελευθερία ασφυκτιά σε ένα ζοφερό περιβάλλον κατευθυνόμενης ενημέρωσης, οικονομικών και κοινωνικών καταναγκασμών, κρατικής αυθαιρεσίας και παράνομων κατασκοπευτικών λογισμικών. Και επιπλέον, δίπλα μας διεξάγονται εγκλήματα πολέμου και σφαγές αμάχων για τα οποία κανείς δεν δικαιούται να σιωπά.
Να γιατί οι νεότερες γενιές εξακολουθούν να λαμβάνουν τα σήματα που εξέπεμψε η εξέγερση του Νοέμβρη πριν από 50 χρόνια. Το Πολυτεχνείο όχι απλώς είναι ζωντανό, αλλά κοιτάζει το μέλλον. Γιατί όσο υπάρχει στις συνειδήσεις των ανθρώπων, θα υπάρχει και η ελπίδα ότι οι αγώνες μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
