Μία από τις συχνότερες κατηγορίες που εκτοξεύονται, και φτάνουν να εκτοξεύονται και από δεξιούς προς αριστερούς, είναι η κατηγορία του “φασίστα”. Αυτή η τακτική, στην πραγματικότητα, αραιώνει εννοιολογικά τον φασισμό και τον ανάγει σε ένα επίπεδο αγενούς συμπεριφοράς. Μάλιστα, το “φασίστας” τείνει να καταλήξει και γενική βρισιά, όπως το “μαλάκας”. Δεν είναι λίγες οι φορές που το “φασίστας”, είτε σε τηλεοπτικά πάνελ είτε σε σοσιαλμιντιακά σχόλια, περιγράφει γενικές συμπεριφορές, όπως η δυσανεξία στη διαφωνία και στον αυταρχισμό στο κακό τους άκρο ή ακόμη η απολυτότητα ή η μαχητικότητα με την οποία εκφέρει κανείς μια πολιτική άποψη. Οριακά, η λέξη «φασίστας» τείνει να υποκαταστήσει τη λέξη «μαλάκας» στο πολιτικό λεξιλόγιο.
Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτή τη νέα χρήση του όρου ακόμη και θετική, με την έννοια ότι η λέξη «φασίστας» αποκτά μια γενική αρνητική παραδήλωση. Όμως θα ήταν λάθος, επειδή η λέξη «φασίστας» έχει διαχρονικά κατοχυρωμένη αρνητική χροιά, όχι συμπεριφορικά, αλλά ιδεολογικά.
Όταν στερούμε, λοιπόν, από τη λέξη «φασίστας» το πραγματικό περιγραφικό περιεχόμενό της, στην ουσία αδυνατίζουμε την αρνητική φόρτιση του όρου. Εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα να είσαι «φασίστας», το φασιστικό φαινόμενο δεν είναι δα τίποτα περισσότερο από μια μορφή ακραίας αγένειας... Δεν είναι, όμως, έτσι... Ο φασισμός έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο: θεωρητικό, ιδεολογικό, ιστορικό.
Ο φασισμός και η παρεμφερής ναζιστική εκδοχή του έχουν πολύ συγκεκριμένα στοιχεία: το συμβολικό συμφέρον του φυλετικώς καθαρού κράτους υπερισχύει των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και η βία επιτρέπεται στα άτομα που δεν συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά που τους καταχωρούν σε αυτό το καθαρό σύνολο. Με αυτή τη δικαιολογητική βάση, ο φασισμός εξόντωσε συνειδητά και όχι με παρεμπίπτοντα ή παράπλευρο τρόπο εκατομμύρια ανθρώπων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και υποδούλωσε δεκάδες εκατομμύρια άλλους γιατί ήταν υποδεέστεροι.
Αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία τα συναντάμε σήμερα μπροστά μας, καμιά φορά χωρίς να είναι καν συγκεκαλυμμένα, είτε όταν περιγράφουν τους ξένους αλλόφυλους αλλόθρησκους, είτε όταν περιγράφουν ένα διαχρονικό εθνικό πεπρωμένο, αποτελούν τη σημερινή δυνητικά εξίσου επικίνδυνη εκφώνηση του φασισμού.
Δεν έχει περάσει περισσότερο από μία εβδομάδα όταν ο απίθανος -και υπαρκτός μόνο στη σφαίρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης- Θάνος Τζήμερος, σε ένα περισπούδαστο status στο Facebοοk, συμπέραινε πως “Ο Φύσσας ήταν ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτοί κρατούσαν το μαχαίρι".
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι αυτοί που είναι φασίστες είναι φασίστες για πολύ συγκεκριμένους λόγους, όχι επειδή είναι αγενείς ή κακότροποι, και αυτοί που δεν είναι φασίστες, απλώς δεν είναι φασίστες.
