Η ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας χαρακτηρίστηκε από όλες τις πλευρές πρώτο βήμα προς μια εξομάλυνση των σχέσεων της Μόσχας με το Κίεβο.

Η διεθνής συγκυρία προβάλλει σήμερα ευνοϊκή, καθώς σε αντίθεση με τον Φεβρουάριο του 2014 που η Ε.Ε. προωθούσε συμβιβαστική λύση στο Κίεβο και οι ΗΠΑ πολιτική ρήξης με τη Μόσχα, τόσο ο Τραμπ όσο και οι Μέρκελ και Μακρόν είναι φανερό ότι θέλουν συμβιβαστική διευθέτηση του προβλήματος.

Το μεγάλο αγκάθι δεν είναι τόσο το καθεστώς διευρυμένης αυτονομίας των επαρχιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ στην Ανατολική Ουκρανία, που ελέγχονται σήμερα από φιλορωσικές δυνάμεις, όσο η Κριμαία, που προσαρτήθηκε στη Ρωσία την άνοιξη του 2014.

Η πρόκληση της εξομάλυνσης των σχέσεων της Ρωσίας με την Ουκρανία παραπέμπει σε ένα ερώτημα στρατηγικής σημασίας. Μπορούν η Δύση και η Μόσχα να υιοθετήσουν κοινά αποδεκτή προσέγγιση για το διεθνές στίγμα των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών;

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Δύση θεωρεί ότι δεν υπάρχει ένα έστω άτυπο βέτο της Μόσχας ως προς το καθεστώς ασφαλείας των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Τι εννοεί η Μόσχα με τον όρο «Εγγύς Εξωτερικό», με το οποίο αποκαλεί τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες;

Παραπέμπει σε μια επανέκδοση του Δόγματος Μπρέζνιεφ που διατυπώθηκε το 1968 μετά την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία για περιορισμένη κυριαρχία των χωρών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας;

Ή μήπως το σημείο αναφοράς είναι το μοντέλο της «φινλανδοποίησης», στο πλαίσιο του οποίου κινήθηκαν οι σχέσεις της Μόσχας με το Ελσίνκι από το 1945 μέχρι το 1991;

Αν δεν απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα, οι εστίες εντάσεων και συγκρούσεων στην πρώην ΕΣΣΔ, από την Ουκρανία και τη Μολδαβία μέχρι και τον Καύκασο με επίκεντρο τη Γεωργία, θα εξακολουθούν να αποτελούν μια σοβαρή υποθήκη για την περιφερειακή αλλά και τη διεθνή σταθερότητα.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1991 η ομάδα Γέλτσιν διέλυσε την ΕΣΣΔ με κύρια προτεραιότητα να διώξει τον Γκορμπατσόφ από το Κρεμλίνο, μια επιλογή οι παρενέργειες της οποίας στοιχειώνουν το σήμερα…